Super lonely

Hey Don.mo, ik zit zelf niet in deze situatie, maar het lijkt me best zwaar. Hoe is het voor jou? Zou je wel meer contacten willen of hou je het bewust af? Ik vind het in elk geval goed van je dat je van deze ervaring wil leren zodat je er iets positiefs uit kan halen

Wat voor werk doe je? Zou je niet wat meer met je collega's kunnen doen, dat je wat vaker met hun praat en misschien eens afspreekt? En wellicht kun je met de app Amigos wat leuks vinden voor in het weekend, ik gebruik die app zelf ook en het heeft me al regelmatig een leuk avondje uit gebracht, heb zelf namelijk ook geen vriendenkring of stapmaatje op het moment. 

@Koolvis 

bedankt voor je reactie! helaas kun je er niets positiefs uit halen “ik probeer niet negatief te zijn” maar het enige wat ik kan zeggen is dat je het op de een of andere manier kunt wennen of moet tenminste. eenzaamheid was nooit positief voor een mens,

Ik zou graag meer activiteiten willen hebben/doen, maar ik weet niet waar ik moet beginnen, daarom zou ik graag andere mensen willen zien hoe ze het doen enzo

ik heb wel een klein contact maar ze hebben het super druk en ik begrijp het, ik ben ook een druk persoon behalve het weekend is er bijna niets te doen

@Jackrabbit bedankt voor je reactie!

ik werk als bakwagenchauffeur in een expeditiebedrijf helaas heeft ons werk beperkte tijd, we laden onze auto’s in en vertrekken gelijk omdat er weinig tijd is en super drukke schema's

iedereen is super aardig tho en je kunt 's ochtends wat kleine chat maken, maar iets afspreken heeft weinig kans

ik heb Amigos geprobeerd, ik kreeg geen reacties helaas dus verwijderde het omdat ik dacht dat het nog niet zo'n grote app is, misschien moet ik wachten tot de zomer, het sociale leven zal veel actiever zijn?

Ooh ja, als vrachtwagenchauffeur heb je inderdaad weinig sociale momenten. Kan me ook wel voorstellen dat dat werk zo zwaar is, dat je weinig energie hebt om af te spreken.

Heb je via Amigos ook weleens deelgenomen aan initiatieven? Je hoeft natuurlijk niet altijd zelf voor reacties te zorgen of dingen te organiseren, maar zoek mensen die dit al doen. Weet natuurlijk ook niet waar je woont(Amigos is vooral actief in de grotere steden) en wat je leuk vind(het richt zich vooral op feestjes en uitgaan, maar het aantal activiteiten is wel aan het uitbreiden). Heb bijvoorbeeld ook weleens een motortour via Amigos gehad, en er zijn ook steeds meer mensen die via die app een sportmaatje of -activiteit zoeken.

@Jackrabbit 

inderdaad, ik moet Amigo nog een kans geven, vooral in de zomer denk ik dat mensen meer bereid zijn om uit te gaan en het daglicht is wat langer

Dat klopt wel. Hoewel stapavonden het hele jaar door worden georganiseerd, is er in de zomer wel meer. Dan worden er bijvoorbeeld ook meer huisfeestjes en chillings in het park georganiseerd. De stemming is in de zomer meestal ook beter, en inderdaad langer licht:)

@don.mo96 

Ik zit zelf in een redelijk vergelijkbare situatie en lig nogal met mezelf in de clinch betreft het hebben/maken van vrienden. Die weinige ik kenden vanaf de middelbare zijn verwaterd. Op college had ik met niemand echt een klik of om ook maar mee af te spreken (en dus trok ik mij ook daar volledig terug in de pauzes) dus bij Join Us begin ik als het waren helemaal bij de basis weer. De enige vriendin die ik over heb heeft het zelf ook druk in haar leven op het moment en daar heb ik begrip voor.

Veel buitenshuis kom ik niet, dit is al sinds mijn 6e zo wegens indirecte pesterijen, waardoor ik mij sociaal echt volledig heb teruggetrokken. Als ik buitenshuis kom was dit alleen voor school/college en stage destijds. De meeste tijd breng ik door en slijt ik op mijn kamer. Mijn ouders hebben van alles geprobeerd in de loop der jaren, maar weinig hielp en zij maken zich nog altijd zorgen om mijn sociale stukje, waarvan ik bijna 20 jaar een hele hoop mis. 

Nu is dat nog minder geworden omdat ik 7 maanden werkloos ben geweest na mijn afstuderen vorig jaar zomer, waar ik zacht uitgedrukt helemaal kapot aan ging. Zowel mentaal als fysiek. De weinige lichaamsbeweging heeft ervoor gezorgd dat ik veel last heb van mijn spieren en inmiddels wintertenen heb ontwikkeld waar ik echt elke dag last van heb. Ik word zo gek van de jeuk dat ik nauwelijks kan slapen.

Super veel connecties heb ik niet op het moment en deze zijn tamelijk zeldzaam. Daar leg ik mij ook een beetje bij neer. Sommige community gebruikers heb ik wel contact mee en bouw ik een band mee op, maar die band en vriendschap zit in de lift en heeft tijd nodig. .

Voor de rest spreek ik af en toe met ze af alleen heeft ook dat tot nu toe tijd nodig gehad omdat ik nog niet 100% zeker wist of ik een baan zou krijgen ja of nee. Dus ook zulk soort dingen zitten in de lift. 

Voor nu kom ik mijn week door door voornamelijk veel te slapen, te lezen, te luisteren naar muziek of te gamen. Soms ga ik ook naar een fysieke Join Us bijeenkomst maar met de leden vanuit dat groepje spreek ik niet mega vaak mee af of iets.

In de weekenden is het eigenlijk hetzelfde verhaal, tenzij ik iets afspreek met leden van de online community dan, wat nu zo langzamerhand weer kan.  

Qua werk over een tijdje is het nog maar de vraag of ik echt zodanig een klik ga hebben met collega's dat ik daar connecties mee op ga bouwen

@The Ineffable Bookworm 

heel erg bedankt voor het delen van je ervaring, ik heb gemerkt dat je er iets aan doet om het beter te maken of zelfs om de situatie te veranderen naar waar het je het beste uitkomt!

ik begrijp dat de uitdagingen van eenzaam super moeilijk zijn, ik heb een vraag voor je, heeft dit probleem je meer introvert gemaakt?  omdat ik het gevoel heb dat ik er zo door ben geworden of is het depressie die ons verhindert om blij te voelen met andere mensen?

Kijkend naar mijzelf nu in vergelijking met de 6-jarige versie van mijzelf van bijna twee decennia geleden zeg ik dat ik door de indirecte pesterijen overduidelijk introvert ben geworden al heb ik soms ook wel ambivert momenten. Mijn jongere ik was altijd een extrovert geweest; uit school vaak met vrienden/vriendinnen afspreken om te spelen, vrienden op twee handen kunnen tellen. Ik genoot ervan redelijk veel mensen om mij heen te hebben tot mijn zesde. Mijn zesde heeft mij doen inzien wie ik ben en hoe de wereld om mij heen mij soms ziet en sociaal, als extroverte zesjarige was dat een enorme klap voor mij die het grootste deel van mijn leven veel schade toebracht aan mijn sociale ontwikkeling. Niet alleen trok ik mij volledig terug uit de maatschappij, ik durfde niet over straat buiten school om, angstig om vooroordelen over mij heen te krijgen (die ik nog dagelijks krijg maar meer probeer te negeren tenzij mijn grens wordt bereikt), aangestaard te worden om hetgeen dat de aanleiding was van de indirecte pesterijen van buurtkinderen waar ik ook nooit maar zelf de keuze in heb gehad of dat mijn vertrouwen wordt geschaad in de zin van een vriendschapsband opbouwen met iemand en dat deze vervolgens weer binnen korte tijd volledig wordt afgebroken zonder dat het echt een kans heeft gekregen, daar kan ik echt heel slecht tegen.  Ik had dan wel mensen op school met wie ik omging tot aan de middelbare, maar daarna verloor ik die ook. Buiten school om had ik niet echt iemand. Ik kwam thuis van school of stage en dan ging ik dag in dag uit huiswerk maken. Ik gunde mijzelf weinig vrije tijd en als ik het dan wel deed was het altijd iets wat ik alleen kon doen. Wat naarmate er meerdere jaren verstreken zijn het ook niet bepaald beter maakte want dit deed ik ook jaar in jaar uit.

Tot Join Us, een van de weinige dingen die het een klein beetje doorbreekt maar tot dusver er (nog) niet in is geslaagd dit volledig te doen. Tot nu toe leidt het mij af van mijn eenzaamheid en doet het mij even dat eenzame gevoel vergeten. Niet alleen ik worstel met mijn ontzettend langdurige en echt extreme eenzaamheid en voel mij er onzeker over, mijn ouders worstelen hier ook al sinds mijn zesde mee. Het doet ze, naast mijzelf, erg veel pijn en verdriet dat ik het meeste van mijn tijd op mijn kamer zit, terwijl bijvoorbeeld mijn broertje en zusje in vergelijking met mij inmiddels hun eigen vriendengroepje hebben, een opleiding en werken ernaast. 

Dus wat je zegt dat je het gevoel hebt dat ik er zo door ben geworden klopt wel. Het introverte maakt ook dat ik vrij weinig over mijzelf kwijt wil en dat ik een wat aftastende en afwachtende houding heb, tenzij ik mij 100% op mijn gemak voel voor mijn gevoel ergens anders dan thuis op mijn kamer.

Het is niet zozeer depressie wat een rol speelt, alleen zitten de indirecte pesterijen bij mij zodanig diepgeworteld nog dat ik een stuk voorzichtiger ben in het aangaan van sociaal contact, waar mijn mentor van mijn tweede college helaas 0% begrip voor had waardoor zij en ik nogal lekker begonnen en mijn vader en ik ook met haar in de clinch hebben gelegen op een gegeven moment betreft mijn sociale kant.. Ben blij dat ik haar nooit meer hoef te zien want zowel mijn ouders als ik konden haar niet uitstaan wat bijna nooit bij een mentor is voorgekomen.

Bij mij gaat het en om de eerste indruk op persoonlijkheidsgebied en om de interesses die de persoon heeft en of die een beetje overeenkomen met die van mij. Ik zal altijd openstaan voor sociaal contact, maar hoe meer het naar mijn mening klikt en dan bedoel ik echt goed klikt, hoe sneller ik geneigd ben het contact voorzichtig aan te gaan.