Levenspad

Hey Lisa. 

Mooi geschreven het topic het is precies hoe ik laagste weken over dingen na denk. 

Mijn leven is op sommige momenten een achtbaan het ene moment komt alles tegelijk en ga ik als in een hoog tempo naar beneden en  dan als je helemaal beneden bent  dan gaat het karretje weer omhoog. 

Ik zie mensen die zich kwetsbaar durven op te stellen  juist als sterke mensen. 

En soms kunnen anderen dan een duwtje in je rug geven als ze weten hoe jij je voelt tenminste dat is mijn ervaring.

Hi Nick,

Wat leuk dat je je erin herkent.

Fijn dat je zo'n goede ervaring hebt gehad met het delen van jouw gevoelens en gedachten. Blijf dat vooral doen. Ik vind dat mensen die niet voor onze openheid openstaan, ons niet waard zijn. Uiteraard kunnen ze zelf ook in een proces zitten, maar ik zie een speciaal persoon wel als iemand waarbij we ons verhaal kunnen doen. 

Daar ben ik ook vaak tegen aangelopen. ik ben ook altijd nog opzoek naar mensen waar ik het gezellig mee kan hebben maar ook over gevoelens kan praten. 

Ik zeg ook altijd tegen mijn vrienden als er wat is wil ik altijd een luisterd oor bieden of adviseren 

Ik herken me hier ook redelijk in alleen moet ik wel zeggen dat ik betreft het openstellen van mijzelf  echt heel wat selectiever ben. Waarom; omdat ik geen pijn gedaan wil worden of veel vooroordelen over mij heen wil krijgen zoals vroeger veel het geval was en dus is het openstellen in mijn beleving een beschermingsmechanisme geworden. Al vind ik het niet erg als anderen zich openstellen. Hier ga ik op een respectvolle manier mee om.

Het liefst doe of probeer ik alles zelf te overwinnen, reden hiervoor is dat ik bij sommige het idee heb alsof het ze niks boeit wanneer ik er ook maar wat over probeer te vertellen of mij enigszins probeer open te stellen. Dit leidt ertoe dat ik nauwelijks vraag om hulp of inderdaad hulp weiger, bijna alles wegstop en voor mezelf hou.

Ikzelf hou er absoluut niet van mij kwetsbaar op te stellen (of mijzelf in de spotlight te zetten en dergelijke, dat ook niet), helemaal niet nadat mijn recente afgeronde opleiding mij heeft geforceerd mij kwetsbaar open te stellen. Daarnaast ben ik een doorzetter en dus komt kwetsbaarheid niet bepaald in mijn persoonlijke woordenboek voor. Iemand moet wel heel dichtbij mij staan willen ze mij zien en weten waar ik voor sta. Dat of er moet een beetje een klik zijn naar mij toe. Is dat er niet dan hou ik mij op de achtergrond.

Als je het mij vraagt word ik alleen de beste versie van mijzelf wanneer ik enigszins begrepen wordt en er bij dit stukje begrip ook een beetje respect komt kijken om mij heen. Dan pas heb ik wat eerder de neiging mij (langzaamaan) open te stellen. Wanneer dit mist kan iemand duwen of trekken aan mij voor zolang die wil maar ik zal dan vrij weinig over mijzelf loslaten, laat staan hoe ik mij voel (hou er niet zo van mijn gevoelens te delen in een keer, zelfs mijn ouders zijn zich hier bewust van) Alleen de basisdingen en oppervlakkige dingen maar niet de veel diepgaandere laag daaronder, dat is dan een no go gebied waar ik maar een aantal mensen tot toe durf te laten en wil laten.

Alles wat op mijn eigen pad komt zie ik niet per se alsof het gebeurd met een goede reden. Ligt er echt aan wat het is dat op mijn pad komt voordat ik ook maar daadwerkelijk ben van '’dit zal wel met een goede reden gebeuren'’ waarvan ik tot nu toe nog maar heel weinig zelf heb gezien. Misschien hooguit een paar enkele dingen maar dat is dan ook alles tot nu toe,

Betreft of openstellen je sterk maakt; daar ben ik zelf nogal verdeeld over. Ik zit hiermee meer in het midden, ook vanwege het feit dat ik mijn hele leven al een doorzetter ben en dat ik vind dat openstellen alleen en opzichzelfstaand niet hoeft te betekenen dat je gelijk sterk overkomt. Er zijn meerdere dingen in het leven waarmee je sterk overkomt en daar is openstellen maar een deel van. Sterk overkomen is naar mijn mening doorzettingsvermogen; je niet makkelijk uit het veld laten slaan, een stukje zelfvertrouwen, terugbijten wanneer nodig en openstellen wanneer er sprake is van een lichte klik, vertrouwen of dat je het gevoel hebt dat je echt op iemand kan bouwen. Dat alles in een grote combinatie.

Kijkend naar de maatschappij boeit het mij deze dagen echt totaal niet hoe ze mij zien. Het gaat erom hoe ik mijzelf zie, niet hun. Wat ik zelf merk is dat sommige echt alleen maar met zichzelf bezig zijn in plaats van diegene om hen heen wat niet lekker zit bij mij. Of mensen elkaar willen helpen of niet, dat ligt er echt aan wat voor persoon je voor je hebt en hoe die persoon zelf is ingesteld. Ikzelf ben een door het leven hard gemaakte introvert/ambivert die vroeger (we hebben het over bijna twee decennia hier) ontzettend extrovert was, maar dat hoeft bijvoorbeeld niet te betekenen dat ik geen luisterend oor kan of wil bieden of niet weet wat behulpzaamheid is. Zolang men hier maar op een respectvolle manier voor open staan.

Ik leer liever van de harde kant van het leven en probeer zo de doelen te behalen die ik wil bereiken ook al zal ik er altijd voor moeten terugvechten en knokken; bergen moeten verzetten en het leven te leven dat ik wil leven dan dat ik alles door een roze brilletje zie op een zilveren schaal met rozenblaadjes en maneschijn en alles doe op de kalme kabbelende stroming van een rivier want dat is naar mijn mening een grote illusie als je het mij vraagt. Niks komt iemand aanwaaien of wordt in hun schoot geworpen. Al speelt status hier ook een beetje een rol in en lijken bepaalde dingen 'makkelijker' te bereiken voor sommige dan voor anderen.

Mensen moeten inderdaad en dat vind ik echt, bereid zijn meer aan zichzelf te werken, daar ben ik het mee eens. We zijn sociale dieren, dus ik snap niet zo goed waar al dat vervelende egoïsme vandaan komt binnen de samenleving, de maatschappij. 

Erg interessant topic moet ik zeggen, @Lisa.B. ! Wat dat betreft kan ik over dit soort onderwerpen echt uren meepraten.

Hi The Ineffable Bookworm,

Fijn dat je het interessant vindt. Interessant om over jouw kijk op dingen te lezen.

Ik herken het stukje over geen pijn willen voelen goed. Heb vroeger bijvoorbeeld nepvrienden gehad en het deed zo verschrikkelijk veel pijn toen ik erachter kwam dat ze helemaal niet achter mij staan, terwijl ze zich wel zo voor deden. Het stukje over doorzettingsvermogen is ook herkenbaar. Natuurlijk is het waar dat je sterk overkomt wanneer je je niet makkelijk uit het veld laat slaan. Echte strijders gaan door tot het bittere eind. Ben wel van mening dat vallen en opstaan erbij hoort. Het is niet erg om even een 'mental breakdown' te hebben en een kleine pauze te nemen, zolang je maar niet te snel opgeeft. 

Ik ben het met je eens dat niks komt aanwaaien en dat is wat mij in het leven ook motiveert. Ben blij om te lezen dat jij jezelf als een doorzetter ziet. Ik krijg het idee dat je het in jouw leven ver geschopt hebt en denk dat je in de toekomst nog verder zal komen. Ik hoop dat je omringd wordt met veel mensen die jou begrijpen en respecteren voor wie jij echt bent. Iedereen verdient het om zich in het bijzijn van anderen geliefd te voelen en zich open te durven stellen.

Groet, 

Lisa 

Dankjewel @Lisa.B., 

Dat over nepvrienden die eigenlijk helemaal niet achter je staan maar wel doen alsof ze wel achter je staan is een stukje dat ontzettend herkenbaar is, ook voor mij. Dat is een van de grootste redenen waarom mijn openstellen dus stevig achter slot en grendel zit. Pas wanneer er een beetje een klik is, vertrouwen, respect en begrip stel ik mij open zoals benoemd in mijn vorige bericht. Eerder niet.

Vallen en opstaan hoort er zeer zeker ook bij zoals je zegt. Daar ben ik het mee eens. Helaas zijn 'mental breakdowns' bij mij iets wat geregeld voorkomt, voornamelijk innerlijk want ik ben nogal een binnenvetter. Aan de buitenkant laat ik het liever niet zo snel merken. Tegenwoordig gebruik ik nu steeds meer een dagboek om mijn gevoelens in kwijt te kunnen. Opgeven doe ik niet zo gauw vanwege mijn grote hoeveelheid doorzettingsvermogen maar dat was vorig jaar wel anders. Maar daarvan heb ik mijzelf gelukkig weer herpakt.

Dat heb ik inderdaad en dankje. Door heel veel mensen word ik niet omringd deze dagen maar dat vind ik prima en daar ben ik tamelijk tevreden mee. Diegene die mij omringen hebben veel begrip voor mij en respecteren mij voor wie ik ben en vooral op dit moment, maar ook in het algemeen vind ik dat heel erg fijn.

Zeer zeker ja, iedereen verdient zoiets.

Groetjes,

The Ineffable Bookworm