Ik heb een zusje van 23 jaar, ze heeft autisme. Ze was altijd een vrolijke meid maar sinds de corona tijd is ze gewoon niet meer wie ze was. Ze is heel onzeker, een minderwaardigheidscomplex, trekt altijd alle aandacht naar zich toe, zowel positief als negatief. Vooral het laatste. Wat ze nou al een lange tijd doet is mijn moeder heel erg claimen.
We weten inmiddels de oorzaak waar het allemaal begon. paar jaar geleden begon het ermee dat ze geld leende van haar klasgenoot zodat ze wat kon halen in de kantine in de pauze. en dat deed ze zo'n beetje elke dag. Het erge eraan was dat ze het niet mijn ouders vertelde, en het drong ook niet tot haar door dat ze dat wel terug moest betalen. Mijn ouders zijn toen boos geworden en daar is ze van geschrokken. Ze heeft het geld ook uitendelijk terugbetaald en daarna heeft ze het nooit meer gedaan.
een tijdje later kreeg ze haar eerste vriendje. Hij was geen goede jongen, hij stond erom bekend een player te zijn en ging veel vreemd en hij liet meisjes dingen bij hem doen die niet gepast waren. Ik weet dit zelf omdat ik zelf met hem liep. Toen ik dat nieuws naar haar bracht ging ze er heel fel op in, schreeuwend en huilend eraan toe. Maar uiteindelijk zag ze wel in dat het beter was om het uit te maken. Toen ze dat deed zij hij dat hij met iemand anders was en dat brak haar hart.
later kwam dus de coronatijd… daar werd ze dus al helemaal para van. Ze was bang dat ze het zou krijgen en dat wij het zouden krijgen en dat we zouden te komen overlijden.
Uitendelijk het heden, komen we nu bij mijn moeder uit.
Ze eist alle aandacht van mijn moeder naar haar toe. Ze zegt dan dat ze niet goed voelt in haar hoofd dat ze nare gedachtes heeft enz… en dat leidt tot huilend aan toe. Ze kan nooit zeggen waarom ze dat heeft, en waarom ze alle aandacht van mijn moeder eist. Mijn broer en ik wonen op onszelf. We kunnen niet zien wat er dagelijks gebeurt. Ik hoor alleen wat mijn moeder, mijn oma, en mijn vader mij vertelt. En dat zijn geen leuke verhalen. Mijn moeder is aan het begin van de week altijd een dag of 2 bij mijn oma, maar zelfs dan probeert mijn zusje al haar aandacht te trekken en als het niet via mijn moeder lukt probeert ze het via mijn oma via WhatsApp zeg maar. En als dat niet werkt gaat ze zelfs langs bij mijn oma, en dan gaat ze helemaal tekeer omdat mijn moeder haar niet de aandacht geeft… Mijn zusje is ook elke dinsdag in therapie met een psycholoog. Van de psycholoog moet ze met propjes gooien, in een stressbal knijpen, of het opschrijven als ze zich zo voelt. Maar het heeft geen zin… Ze blijft het maar steeds weer doen. Het is net alsof het niet doordringt. Ik probeer zo nu en dan mijn zusje af te leiden met een game, zodat ze niet zo gefixeerd bezig blijft met mijn moeder en ik speel de game dan met haar mee. Ik heb haar vorige week aan de game fortnite voorgesteld, en dat vond ze echt leuk, en ze wou het ook echt leren. Het leek ook even te werken. Tot vandaag toen ik hoorde van mijn moeder dat het helemaal niet goed ging.
Om de week op zaterdag komt ze bij mij de hele dag om te gamen het is dan ook heel gezellig. maar op het moment dat ze naar huis gaat, of mijn moeder komt thuis dan barst de bom gewoon los. We zijn allemaal een beetje ten einde raad omdat we niet weten wat we moeten doen.
Ik wilde dit verhaal met jullie delen, en ik hoop dat jullie misschien wat tips hebben voor ons om hoe we hierbij het beste mee om kunnen gaan.
Groetjes, Debsel.
