Opgeven

Ik herken mij hier deels echt in. Niet dat ik dood wil, dat echt niet. Maar het er helemaal alleen voor staan, dat ik inderdaad echt heel zwaar. Het gevoel dat niemand je begrijpt, de eenzaamheid doet zo'n pijn. Lijkt alsof het nooit ophoud

Hey . Respect dat je je verhaal hebt verteld. Ik herken me ook een beetje jen je verhaal maar ik heb vooral moeite met het feit dat ik vaak alleen ben. En dat ik geen vrienden heb 

Zo, gaaf dat je het durft om je verhaal hierin te zetten en te delen met de rest! Ik herken mezelf hier ook best wel in, ik heb dat soort gedachtes over de dood ook gehad en heb sommige stukken erover ook op documenten geschreven om het kwijt te raken. Ik snap heel goed dat het je veel pijn kan doen als mensen je soort van misbruiken. Goed dat je jezelf kan afleiden op zulke momenten en het is ook goed dat je je niet volledig afsluit van de wereld als je jezelf niet wilt openstellen aan andere mensen. Hoe moeilijk het soms ook kan zijn. Ik heb zelf ook erg veel pijn ervaren met een persoon die ik erg leuk vond en uiteindelijk moest ik het ook compleet los laten en het was soms niet altijd makkelijk. Maar onthoud wel dat je tijd nog komt, hppp kost je niks om te hebben. Wel goed dat je je eerlijk bent hierin!

Bedankt voor jullie berichten.

Bart en Linde: Gelukkig zijn jullie er open over (eenzame gevoelens) en stoppen jullie het niet weg om maar 'stoer' of 'cool' te doen. Ik zie dat mensen dat vaak doen, omdat ze niet raar gevonden willen worden. Ik vind jullie niet raar en mezelf ook niet wanneer ik zeg dat mijn sociale kring wat groter mag zijn. Er zijn weinig mensen bij wie ik me echt openstel en veilig voel. Ben uiteraard wel super dankbaar voor die mensen. Net zoals de mensen die zich voor mij open durven te stellen. 

Hey, ik zou je verhaal echt totaal niet zielig noemen, heel eerlijk vindt ik het eigenlijk heel knap/stoer dat je hier zo open over kan zijn. Kan ik nog wel van leren. Ik herken het gevoel in je verhaal goed, alleen zijn kan soms erg zwaar zijn zeker met zulke hevige gebeurtenissen. Als ik over mezelf spreek, heb ik soms het idee dat hoe hard ik ook mijn best doe om mij open te stellen of contact te leggen met mensen dat dit weggegooide energie is omdat 9 van 10 keer ik geen reactie/vriendschap uit krijg. Moet altijd het contact opstarten en voelt dan op dat moment alsof ze me liever arm dan rijk zijn, hoe meer ik mij open stel hoe meer kans dat ze me gaan kwetsen (veel te vaak gebeurt in mijn leven). Dan kies ik er zelf altijd maar liever voor om mezelf op de achtergrond te houden en het oppervlakkig te houden. 

Knap van je dat je hier open over bent. Er hangt zoals je zelf al een beetje zegt een taboe rondom mentale gezondheid. Ikzelf ga ook door het een en ander heen, dus vindt het stoer dat je dit taboe doorbreekt op deze community door erover te praten. Tegen iedereen die op deze  community met mentale problemen kampt; blijf sterk, het komt goed! 🤗

Helaas is het open zijn erover niet altijd makkelijk ik heb, er krijg er nog nare reacties door. Weet ook niet waarom mensen dat doen, maar het maakt mij wel aan het twijfelen hoe open ik hierover moet zijn

Je kan er met mij altijd via privé berichten erover praten als je dat wilt! Voel je vrij!

super knap dat je hier zo open over bent, ik snap ook helemaal waar je vandaan komt.

Heb zelf ook veel achter de rug met psychologen, dokters, diagnoses, en ik struggle ook heel erg met mensen toe laten, altijd bang om gekwetst te worden, terwijl ik verder heel makkelijk contact leg, maar als het te dichtbij komt push ik mensen weg. Je bent niet alleen met je struggles, en die gedachtes ❤️‍🩹