We zijn nog niet eens drie dagen in het nieuwe jaar van 2024 en natuurlijk heb ik gelijk knallende ruzie met mijn (bipolaire) moeder over drie keer niks.
Mijn moeder was schijnbaar vandaag de wasmachine aan het schoonmaken, of iets eromheen geen idee wat ze precies deed, maar ze was weer lekker druk en niet in de positieve zin. Ze weet dat we een houten vloer hebben en als daar water bijkomt gaat het rotten, bol staan. Wilde ik iets in mijn kledingkast leggen die naast mijn jongere zus d'r kledingkast staat; heb ik in een keer natte sokken. Dus ik denk, zeg het tegen mijn moeder en pak zelf een handdoek om het gewoon even droog te maken. Niks aan de hand, toch?
Maar nee, wat krijg ik vervolgens terug; "je gedraagt je als een tweejarige", "ik doe alles voor je, heb ik altijd gedaan!", ja joh, tuurlijk. Geen wonder dat ik nog niet dezelfde hoeveelheid aan zelfstandigheid heb bereikt zoals mijn jongere broer en zus, ben altijd "klein gehouden" en hoe goed mijn ouders dat ook bedoelde destijds, het pakte voor mij nadelig uit. Dat gaat veranderen zodra ik die HBO studie ga doen, wacht maar.
Maar het meest vervelende van alles vind ik nog "wordt tijd dat je op jezelf gaat wonen!" waarop mijn standaardreactie tegenwoordig is "prima, vind ik best, dan ga ik toch op mezelf wonen?" en sinds vandaag "waar denk je dat ik mee bezig ben?"
Waarop zij vervolgens zegt nadat ze in mijn kamer staat "met wat dan? Ja computeren." Dit laatste van dat op mezelf wonen schoot mij echt in het verkeerde keelgat, al helemaal als ik het al een derde keer van mijn bloedeigen ouders heb moeten aanhoren wat ik echt spuugzat ben. Als jullie zo graag willen dat ik op mezelf ga wonen en jullie zo "makkelijk" praten hebben, waarom zoeken jullie dan geen huis voor mij? Het is niet alsof er een uit de lucht komt vallen of dat ik voorrang krijg ofzo, zo werkt het leven niet, is ook niet meer zo "makkelijk" meer als vroeger.
Ik mag dan 26 zijn, ik kan nog steeds geen enkele kant op binnen de huidige woningmarkt, binnenkort ga ik een vierjarige HBO studie tot Engels docent Tweedegraads volgen voltijd wel te verstaan, dus waar ga ik het geld überhaupt vandaan halen dan? Ja nee, dat gaat vier jaar lang naar die studie.
Huidige baan die ik nu heb moet ik toch echt opgeven, ook omdat dat dan niet echt meer relevant is qua onderwijsrichting. Werken naast mijn studie is voor mij momenteel niet realistisch, kijkend naar de voorgaande twee MBO studies.
Wellicht dat ik in mijn derde of vierde leerjaar de switch maak naar een deeltijdopleiding van bovenstaande opleiding mocht ik een betaalde baan aangeboden krijgen tijdens een stage, maar dan wel op voorwaarde dat ik dat mentaal allemaal aankan.
Mijn ouders mogen allang blij zijn dat ik überhaupt aan het werk ben gekomen met moeite vanaf begin vorig jaar en keihard spaar voor de verplichte reizen gedurende de opleiding, die uit eigen zak betaald moeten worden. Anders heb ik een probleem of moet ik vervangende opdrachten maken waar ik niet op zit te wachten.
Wel tof dat mijn jongere zus nog even kwam checken hoe het met mij ging, wat er precies was gebeurd want er ging nogal een lelijke schreeuwpartij aan vooraf en haar kamer lag daar letterlijk naast.
Maar echt top hoe dit jaar nu al begint.
Hou mijn hart vast voor wanneer de medicatie van mijn moeder steeds meer wordt afgebouwd en ze uiteindelijk volledig van de medicatie af is. Enige waar ik op hoop is dat ik net zoals mijn jongere zus en broer tegen die tijd, pleiten ben mocht het wéér raak gaan zijn. Ik hoop vurig dat het zeker tot 2028 rustig blijft qua terugval met mijn moeder, maar zeker weten met dit doe ik niet en is onmogelijk. Het kan lang duren voordat er weer sprake is van terugval, het kan wellicht binnen het komende jaar, de komende twee jaar weer de kop opsteken.
Begrijp me niet verkeerd; hou veel van mijn ouders maar dit soort opmerkingen en terugval momenten gaan mij vroeg of laat echt steeds meer opbreken.
