Worden vergeleken met je broer en zus en je er totaal niet prettig bij voelen
Gisteren ben ik (nogmaals) door mijn ouders vergeleken met mijn jongere broer en zus. Het is de tweede keer dat ik dingen heb moeten aanhoren zoals "mooie toekomstplannen". Maar ook "Ze verdienen veel, jij (ik) weinig of nog niet voldoende om te doen wat je wil doen, ook werk je weinig uren". Iets in die trant. Anyway, dankjewel voor de reminder... en al helemaal die afgezaagde grap van "je broertje zal ook wel snel uitvliegen, dan blijven wij met z'n drieën over, kan jij voor ons zorgen later" wat bij mij toch écht in het verkeerde keelgat schiet. 😕
Mijn moeder kon de letterlijke verbazing, schok, angst (?) van mijn gezicht aflezen toen dat werd gezegd door mijn pa.
Bij mij zorgt dit ervoor dat ik heel erg, alleen maar nog méér eigenlijk aan mezelf ga twijfelen en mijn zelverzekerdheidsgevoel is al niet zo denderend hoog en het doet vanbinnen omzettend veel met met. Waar ik mij niet over openstel naar mijn ouders toe omdat ik er een hekel aan heb mij kwetsbaar op te stellen.
Kan ik er wat aan doen dat ik weinig werk omdat ik weinig aangeboden had gekregen en dat ik er over een aantal maanden toch weer uit zal gaan liggen eventueel omdat mijn contract af aan het lopen is en dergelijke en ik wellicht geen nieuwe baan kan vinden omdat mijn werkveld zo conservatief als de pest is richting mij? Dat mijn collega's mij niet lijken te "zien" op sociaal vlak omdat ik toch al zo weinig werk en natuurlijk speelt mijn leeftijd ook een rol in het hele gebeuren en zijn al mijn collega's al verder in hun leven dan ik ben.
Of dat ik de hele standaard van mijn ouders niet weet te bereiken en niet zo "volmaakt" ben als mijn broer en zus?
Echt sinds iets voor de zomervakantie voelt het constant of ik in de schaduw van mijn jongere broer en zus sta als de oudste thuis, degene die wordt afgekat als het ware omdat ik de oudste ben en verantwoordelijkheden heb bla bla bla. Zou eens willen dat er meer naar mij geluisterd zou worden qua ambities en toekomstplannen.
Of dat ze veel leuke dingen doen (en dan heb ik het over buitenshuis) zoals zelf op vakantie gaan en dan wordt er aan mij gevraagd "waarom ga je niet zelf op vakantie?" Door mijn pa. Echt doe eens realistisch. Daar bezit ik de zelfredzaamheid (nog) niet voor of ook maar de financiën wat op mijn leeftijd best wel voor schaamte zorgt. 🤷♀️ Maar daarnaast ben ik altijd overbeschermd geweest.
Ik weet nauwelijks hoe het is om iets leuks te ondernemen buitenshuis en ben er nogal van vervreemd in mijn ogen. In plaats daarvan was ik mijn hele vakantie zowat op mezelf aangewezen qua vermaak op een doordeweekse week maar zelfs die motivatie weet ik amper op te brengen; ik game wat leuk is, maar beleef er niet echt plezier aan, ik lees niet meer zoveel als in mijn jongere jaren maar ondanks dat blijf ik wel boeken kopen maar weet ik moeilijk uit de sleur te komen. Ik zou zó graag wat meer buitenshuis willen doen, en dan niet in mijn eentje of met mijn ouders maar met mensen van de leeftijdscategorie 20-25 jaar, 26, 27, 28, een beetje dezelfde interesses of juist ietwat anders maakt mij ook niks uit. Je hebt geen idee hoe graag ik dit wil.
Het enige wat mij nog een gevoel van plezier geeft en afleiding is Dungeons & Dragons en wellicht Good Omens en daar ben ik blij om. Maar ja, Good Omens is dan ook een van mijn comfort series. Moet alleen het boek verder oppakken.
Al het andere kan gezien worden als een brok jaloezie, maar in mijn beleving voelt het toch echt alsof ik de laatste tijd niet gezien of ook maar gehoord wordt door mijn ouders omdat alles waar ze het de laatste tijd over hebben zijn mijn broer en zus.
Ik schiet dan ook vol wanneer ik dit typ wat echt toppie is maar dan niet. 😔
Ik wilde dit even kwijt, van me afschrijven, maar of het voor een beter gevoel zorgt is een tweede.
Geen wonder dat ik zo vaak last heb van existentiële crisis / midlifecrisis en zo brak slaap de laatste tijd. Kan ook te maken hebben met stress, druk op mijn schouders, ik weet het niet.
