Gisteren was me een dag en ik vond het niet zo leuk de resterende opties voor mij betreft toekomstperspectief te bespreken met mijn ouders, maar ja het is de harde realiteit waar ik maar aan moet zien te geloven.
Waar het op neerkomt is het volgende:
Of ik studeer door naast mijn huidige tijdelijke baan (voor Leraarondersteuner HBO versie, liefst BBL, geen idee waar ik die zou kunnen volgen, of ik kijk of Engels docent met mijn MBO 4 OA mogelijk is).
Het laatste wat ik wil is noodgedwongen een baan moeten doen waar ik of niet voor heb gestudeerd of gewoonweg niet zie zitten om zo wéér werkloos thuis te zitten met een uitkering voor de eerste keer en een opbouwende pensioen die stilstaat waardoor ik later niks heb om ook maar van te leven, geforceerd worden te solliciteren naar een random baan omdat ik dan weer werk.
Ik solliciteer mezelf weer suf, ik heb een netwerk die niet al te groot is, heb tantes die bijspringen, een hele waslijst aan uitzendbureaus maar niks helpt. Ook werkt één mij nogal tegen omdat ze tegenwoordig denken dat de afstand zogenaamd te groot is wat helemaal niet zo is. "Wij willen dat onze werknemers zo dicht mogelijk bij huis werken", ja oké dat snap ik maar om dan vervolgens mijn sollicitatie bij een oude stageplek van mij in te trekken zonder mijn toestemming is de grootste flauwekul ooit. Volgens mijn ma hebben ze niet eens het recht dat te doen. Ze horen mij te helpen maar dit voorbeeld laat echt zien dat ze vanuit eigenbelang lijken te werken. Ga nog eens zoveel moeite doen voor een sollicitatie die ik via hun verstuur.
De laatste tijd ben ik met bovenstaand zoveel bezig dat ik nauwelijks kan ontspannen en eigenlijk continu ervan wakker ligt, mij zorgen makend over de toekomst die er zoals het er nu naar uitziet, bar en boos gaat zijn.
Van alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt is het belachelijk dat dit zo'n groot obstakel voor mij moet zijn, zelfs een jaar later; bijna twee jaar in totaal.
Maar ja, welkom in het volwassen leven en de maatschappij die ongelofelijk star en conservatief is. Het moet zo en zo gaan anders heb je pech.
Ben je enigzins anders, zoals ik dan wordt er letterlijk gezegd "jammer dan, volgende".
Nog steeds té gek voor woorden dat ik mij keihard moet maken en dan ook echt kei en keihard voor alles en nog wat; vechten om te overleven, lagere school, middelbare school, colleges; MBO 2 en 4, stages, de praktijkexamens en beoordelingen daar, werk, mijn plek in de maatschappij…
Vorig jaar ben ik al een keer emotioneel gebroken waardoor mijn emotionele welzijn een knauw van hier tot Tokyo te verduren heeft gekregen, waar ik met moeite bovenop kwam doordat ik voor de eerste keer levensmoe werd. Ja ik ben een geboren doorzetter, maar zelfs ik kan zo ontzettend moe worden, helaas.
Wil dat niet nog eens hoeven meemaken.
Nu wil ik wel wat meer vanuit een positief oogpunt zien al is dat de laatste tijd, met name kijkend naar de, mijn toekomst en wat ik allemaal wel niet van plan ben ermee moeilijk op te brengen.
Ik wil ook die droombaan, dat huis, dat eventuele rijbewijs en gewoon echte voldoening voelen, van "zo hier heb ik me een partij hard voor gewerkt en geknokt" maar zelfs dat schouderklopje gun ik mezelf nauwelijks op het moment.
