Ik kwam vandaag dit NOS artikel tegen en vond er veel herkenningspunten in: "Jongeren wonen langer thuis. Schaamte ligt op de loer"
Hoewel het voordelen heeft, zoals gemak, niet echt stress hoeven ervaren, geen kamer hoeven zoeken halsoverkop en vooral veel kunnen sparen, merk ik sinds dat ik een baan heb ik mij er steeds meer voor aan het schamen ben dat ik nog thuiswoon.
Vaak kreeg ik in het begin van mijn baan van collega's te horen; "woon je op jezelf?"
Wat moet je op zo'n vraag antwoorden dan?
Ik heb gezegd dat ik nog altijd bij mijn ouders woon. Wanneer ik dit zeg zeg ik het wel met een stukje schaamtegevoel. Want tja, meesten zijn de deur al uit rond hun 20ste, 21ste, 22ste grofweg genomen en dan kom ik daar aan met mijn 26ste, jongvolwassen en verreweg van echt zelfstandig (ben wel iets zelfstandig maar niet in hele grote mate) want ben voornamelijk veel te lang klein gehouden ook al was de bedoeling daarvan goed…
Terwijl ik al op mijn 18e de hele sterke drang had het huis uit te willen, maar ja waar haal je dat geld vandaan?
Hoe fijn ik het ook vind thuis, vind ik het de laatste tijd/jaren? steeds minder worden. Er is nauwelijks sociaal contact, iedereen hiero is druk. Druk met zichzelf. Hun eigen leven. Studie. Op elkaars lip zitten. Daarnaast hebben wij alle vijf twee keer trauma moeten doorstaan in wat, nog geen 6 jaar tijd? Mijn pa zelfs meer en hiervan is mijn ma de "boosdoener", ze kan er misschien niks aan doen maar ze trekt ons elke x aantal jaar wel erin mee haar manische depressies en het nadeel is dat mijn jongere zus, broer en ik nog steeds thuiswonen omdat we géén kant op kunnen in deze verhitte woningmarkt.
Al is mijn broer van plan om met vrienden te gaan huren en mijn zus gaat zeer waarschijnlijk rond haar 30ste Nederland permanent verlaten voor een ander land omdat ze in Nederland geen toekomst meer ziet en terecht vind ik, want de woningmarkt is oververhit, alles is ontiegelijk duur ook momenteel.
Ik ben er ook (voorzichtig) over na aan het denken om Nederland wellicht te verlaten, mochten mijn toekomstige studiereizen zó ontzettend leuk zijn dat ik verkocht ben aan dat land. Daarnaast van wat ik begreep uit mijn intake eerder wordt het diploma wat ik natuurlijk hoop te behalen internationaal, wat betekent dat ik overal ter wereld zou kunnen werken als ik dat wil en dus niet gebonden ben aan alleen Nederland. Maar ik ben er nog goed en hard over aan het nadenken en ik hou onder andere de woningmarkt natuurlijk in de gaten.
Desondanks zal ik zeker de komende vier jaar of misschien zelfs langer bij mijn ouders moeten wonen omdat ik dan studeer en niet echt kan sparen, afhankelijk van bepaalde factoren.
