Hallo,
Er moet mij iets van het hart. Ik geloof dat dit de plek ervoor is en deel mijn ervaring graag met jullie. Mogelijk herken jij jezelf hierin. Wie weet kunnen we iets voor elkaar betekenen.
Ik ben opgegroeid in een omgeving met zeer kritische ouders. Voldoende was nooit genoeg, goed kan altijd beter, en prestaties werden altijd gebagatelliseerd door hetgeen dat niet goed ging.
Zelf heb ik nooit de sociale kring / vriendengroep kunnen opbouwen om mij duidelijk te maken dat het anders is, op wat voor manier dan ook. Een zelfopgelegde sociale isolatie en zelden kunnen oefenen met mijn sociale vaardigheden. Het heeft mij erg timide gemaakt. Mijzelf kwetsbaar openstellen aan de omgeving? Écht het moeilijkste wat er voor mij is.
Ik kom constant in aanmerking met, en wordt constant met mijn neus tegen de feiten gedrukt. "Waarom ben je zo stil?", "Heb je niets te vertellen?", "Vind je het niet gezellig?". Het is mijn enige en daarmee gelijk mijn grootste onzekerheid. Het is verdomd confronterend, en het komt zo verdomd vaak voor.
Het valt nieuwe mensen zelfden op om omdat ze aangeven dat ik meegaand ben en altijd gezellig meedoe. Echter, na iemand langer te kennen blijven gesprekken altijd uit en heb ik echt énorm veel moeite met het opbouwen van een band. De transitie van die ene vriend naar een échte vriend.
Zijn er mensen in een soortgelijke situatie? Hoe ga jij ermee om? Hebben jullie misschien tips of ideeën om hiermee om te gaan? Ik vind mijn zwijgzaamheid echt verschrikkelijk.
