De laatste tijd zijn mijn ouders nogal vreemd tegen mij aan het doen vind ik persoonlijk. Nee, dit kan er ook nog wel bij bovenop het feit dat mijn jongere broer, zus en ik énorme moeite hebben met het hebben van een bipolaire moeder.
Ik zit bij een fysieke Join Us groep, bij deze Join Us Community als lid zijnde. Ik speel D&D met een aantal andere community leden, game, of spreek af eventueel, al gebeurd dat laatste niet echt vaak én ik werk waarbij ik vrij gezellige collega's heb, al zie ik ze niet 7 dagen per week of iets.
"Als je contacten hebt, ben je niet meer eenzaam." zeggen m'n ouders dan. Dat zinnetje van ze zit mij niet echt lekker omdat ikzelf daarintegen ben van ja en nee. Ja omdat het contact er is, het is leuk en gezellig, maar daarnaast ook nee omdat ik niet heel vaak meer naar mijn fysieke Join Us groep ga bijvoorbeeld omdat het soms weleens niet goed uitkomt, op de community zal ik wellicht nog actiever moeten gaan zijn zodat er iets van de grond komt en met collega's is het niet zo dat ik standaard buiten werk met ze afspreek, plus de meeste zijn toch echt stukken ouder dan ik en hebben méér levenservaring. De eenzaamheid is er nog steeds. Kan misschien introvert overkomen maar in werkelijkheid ben ik een ambivert en heb zo mijn momenten. Was vroeger namelijk een ontzettend grote extravert tot buurtkinderen van de buurt waar ik nog altijd woon zo nodig indirect moesten pesten waarbij ze diepe sporen hebben nagelaten in mijn sociale ontwikkeling die een knauw opliep waar ik niet bepaald trots op ben.
Nee, waar ik nog altijd ontzettend naar verlang is (redelijk consistent) contact van een beetje mijn leeftijd met een beetje dezelfde of andere interesses waarmee ik bijvoorbeeld iets buitenshuis kan doen. Mijn moeder denkt dan voornamelijk aan mijn pa en zichzelf, mijn jongere broer en zus (waarmee ik nóóit echt iets alleen onderneem zónder mijn ouders erbij, daarnaast zijn ze meer met hun eigem leven bezig en druk wat ik snap maar toch) oude schoolcontacten waarmee ik echt al jaren niet meer spreek, Join Us leden. Maar nóóit wordt er ook maar door mijn ouders gevraagd hoe ik mijn eenzaamheid beleef. Nóóit, heb ik dat gevoel.
Heck, ik heb één van mijn beste vriendinnen van én de lagere school en de middelbare school (gaat hierbij om één en dezelfde beste vriendin) laten vallen zonder enige woordwisseling op een dag omdat ik sterk het idee had dat ze op een gegeven moment nooit meer echt een gaatje aan tijd voor mij vrij kon maken én téveel met zichzelf bezig was.
Eenzaamheid heeft meerdere gezichten. Het is niet alleen het "ja je zit veelvuldig op je kamer, alleen." waar ik al 20 jaar lang mee kamp en zit qua mijn eenzaamheid, het is ook dingen ondernemen met iemand buitenshuis. Dat is hetgeen wat ik mis en juist dat stukje zullen mijn ouders nóóit en te nimmer gaan begrijpen als je het mij vraagt.
Mijn innerlijk is véél en véél te complex voor ze denk ik en ik heb niet echt het idee dat ze ooit de tijd ook maar hebben genomen om die kant beter te leren kennen.
Om eerlijk te zijn voel ik mij nogal sterk onzichtbaar binnen mijn huishouden als het op eenzaamheid aankomt. Kan net zo goed de hele dag boven op mijn kamer blijven in plaats van dat ik awkward met mijn ouders beneden ga zitten en droog sociaal met ze ga doen.
