Jojo's verhalen

Ik kan niet oordelen over de situatie, omdat ik er niet bij was. Wel vindt ik het knap van je dat je je verhaal zo uitgebreid wilt delen en ik hoop dat het van je afschrijven heeft geholpen in het verwerkingsproces.

Welkom!

Net als Diego was ik er niet bij, dus ik kan niet goed over de situatie beoordelen.
Wat mij vooral opvalt in jou stukje tekst dat ik het vooral heel knap van je vind dat je het zo uitgebreid durft te delen. Ook maak ik uit jou verhaaltje op dat het eerder lijkt op een miscommunicatie tussen jullie. Dat is helemaal niet erg, alleen wel heel lastig voor jullie beide.

Ik heb een oud huisgenoot gehad die hele zware psychoses heeft gehad. Dat is best eng om voor de eerste keer mee te maken. Ik kon er later redelijk mee omgang, maar andere huisgenoten wisten gewoon niet wat ze er mee aan moesten.

De enigste tip die ik je hier kan geven: Als mensen de psychoses moeilijk vinden te begrijpen of ze weten niet hoe ze er mee om kunnen gaan. Maak van te voren voor jezelf(met of zonder hulp) een klein verhaaltje wat het met jou doet. Wat je fijn zou vinden hoe andere erop reageren en hoe liever niet. Het wil niet zeggen dat ze het ook zo gaan doen, maar dan heb jij kenbaar gemaakt aan mensen wat handig is voor de omgang met jou.Zodat ze het wellicht iets beter kunnen begrijpen.

Psychoses hebben is niet fijn. Niet voor de mensen om je heen(die weten vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan) en al helemaal niet voor jezelf.

Ik hoop dat je een weg weet te vinden wat jou kan helpen om te groeien als persoon.
Als de community daarbij kan helpen zou dat ideaal zijn.

 

Dankje voor het reageren! Het heeft inderdaad geholpen om op te schrijven!

Fijn dat je reageert! Ik ben na het schrijven van dit bericht naar de psycholoog geweest en heb weer met hem gesproken en het was inderdaad een verschil van realiteit. Super bedankt voor je tips en je aardige woorden, ik zal ze toepassen.

Heftig verhaal… Respect voor dat je het wilde delen!

Hoe gaat het nu met je?

Nou we zijn weer bevriend geworden maar ik voel me nog erg emotioneel omdat hij mijn enige vriend is en naast mijn psychologen begrijpt niemand mij en voel ik me erg eenzaam

Ik herken de eenzaamheid. Zeker ook in of na een (vriendschappelijke) relatie. Al heb ik niet mee gemaakt wat jij nu ervaart of hebt ervaren, met de juiste mindset en de hulp die je misschien nodig hebt zal je sterk genoeg zijn om op eigen benen te kunnen staan. Wees en blijf jezelf, zo ben ik meer mensen tegen gekomen in mijn leven en dat gun ik iedereen. Jou ook. Zou Join-Us iets voor je kunnen betekenen denk je?

Dankjewel erg mooi gezegd! Ik ben nieuw op join us en dit is mijn eerste post, ik sta op de wachtlijst voor de join us groep in Dordrecht. Verder weet ik niet veel over join us en wat het voor mij kan betekenen

Lekker bezig! Doe vooral de dingen die goed voelen en waar je zelf zin in hebt. Laat je niet teveel beïnvloeden door anderen :) En veel plezier op de community ;)

Thank youu! :)

Mijn leven is ondraaglijk en uitzichtloos.

Ik wil nu euthanasie ontvangen. Ik ben nu 23 jaar en heb vanaf het begin tot nu alleen maar geleden. Ik werd geboren in een huishouden waar alles achter gesloten deuren gebeurde. In een gezin waar ik geen liefde en aandacht ontving, dat geven mijn ouders zelf ook toe. We mochten onze emoties en gedachtes niet uiten en het was net een gevangenis. “Alles wat gebeurd in dit huis blijft in dit huis” werd mij vaak gezegd. Ik ben vanaf kinds mentaal, emotioneel en fysiek mishandeld. Ik heb ook traumatische beelden dat ik als baby seksueel ben mishandelt. Mijn vader heeft woedeproblemen en mijn ouders hadden regelmatig hevige ruzies vanaf mijn vroegste herinnering van 3 jaar oud toen ik wakker werd van het geschreeuw en de ruzie probeerde te stoppen door spullen van de trap te gooien maar toen dit niet hielp ging ik zelf naar beneden om tussen hen in te staan en met de handen op mijn oren te gillen, zelfs dit hielp niet. Ik heb mijn vader mijn moeder zien slaan en verstikken en hij heeft meerdere malen gedreigd om haar te vermoorden maar dat was normaal thuis. Ik ben geboren in een hostile environment waar er naar mij en mijn broertjes en zusjes werd geschreeuwd en geslagen als we wat deden dat onze ouders niet doogde. Mijn moeder zegt nu zelf dat ik altijd een goed, gehoorzaam, makkelijk kind was maar zelfs ik kreeg regelmatig klappen. Ik had een slechte band met mijn broertje en zusje omdat ze mijn continu treiterden, mijn spullen vernielden en kapotmaakte en continu wilden vechten met mij en mij openlijk vernederden. We woonden in een slechte buurt waar de buren drugs kweekten en de jongens in gangs zaten. Ik werd geforceerd om op te groeien in het christendom waardoor ik geloofde dat mijn ouders wel goede mensen moesten zijn ondanks de mishandeling omdat ze christenen waren. Ook was ik een kind en wist ik niks anders dan mishandeling, nu ben ik mij er bewust van hoe slecht mijn ouders zijn. Op mijn negende ben ik van Nederland naar Curaçao verhuisd wat de nachtmerrie van mijn leven verergerde. In Nederland ging ik naar een leuke school en had ik vrienden. Toen ik naar Curaçao verhuisde had ik vanaf mijn 9e tot mijn 17e geen vrienden omdat iedereen op Curaçao een andere mentaliteit en persoonlijkheid had als ik en al streed ik er elke dag naar om leuk gevonden te worden, ik werd nooit geaccepteerd en elke keer afgewezen. Ik had nooit een goede band met mijn moeder maar toen mijn ouders gingen scheiden op mijn 11e werd ze een tiran. Ze werd verbitterd, boos, gemeen, negatief en toxic. Elk moment dat wij alleen waren was elk woord minachtend, gemeen, negatief en toxic. Niks wat ik deed was ooit goed genoeg, ze klaagde over letterlijk elk klein ding terwijl ik een heel vreedzaam, verantwoordelijk, intelligent en netjes persoon ben. Toen ik 12 was zei ze bijvoorbeeld tegen mij: “jij was altijd de dikkere van jouw vriendinnen in Nederland “ en als we gingen winkelen en ik een leuk topje zag zei ze: “Nee Johannah, dat is voor dunne meisjes” terwijl ik nooit in mijn leven zelfs een grammetje vet op mij had. Dit stookte het vuur voor mijn eetstoornissen anorexia en boulimia en een zeer ongezonde relatie met eten waar ik vanaf mijn 12e tot mijn 20e last van had. Ik gebruikte mijn eetstoornissen als zelfkastijding omdat ik mijzelf niet goed genoeg voelde omdat ik thuis en op school niet geaccepteerd of geliefd werd. Nog een voorbeeld van mijn moeder was toen ik 14 was en mijn haar op een bepaalde manier deed. Zij zei tegen mij dat t lelijk was en dat ik niet zo moest rondlopen. Een week erna liep zij rond met hetzelfde kapsel. Toen ik 18 was en naar werk moest had zij de dag van tevoren gezegd dat zij mij kon brengen toen het de volgende dag tijd was om te gaan wilde ze haar bed niet uit en zei ze dat ze mij niet ging brengen omdat ze geen zin had, ik schoot toen helemaal in de stress omdat op Curaçao het ov heel slecht geregeld was er komt om het halfuur misschien toevallig een busje langs je huis en ik had verantwoordelijkheden op het werk. Toen mijn ouders gingen scheiden moest ik bij mijn moeder leven en werd ik elke dag door haar emotioneel en mentaal mishandeld. We woonden het eerste jaar met z’n 5en op 1 kamertje bij haar moeder thuis waar ook een drugsverslaafde oom was die regelmatig onze kamer probeerde binnen te dringen om geld en spullen te stelen en mijn moeder te slaan en schoppen. Ik was elke nacht als de dood dat hij zou komen om mij te verkrachten. Sindsdien hebben wij altijd in een ghetto gewoond in armoede waar er dan bijv een week niks in huis lag behalve brood met pindakaas die mijn tante ons bracht. Mijn moeder schommelde tussen banen en had soms wat geld en soms niks. Mijn moeder is zo egoïstisch dat als ik de hele dag niks had gegeten omdat er niks in huis lag en ik daarna savonds als ze terugkwam van werk in haar tas keek had ze gebak en sap voor zichzelf gekocht en zat er nog geld in haar portemonnee. Toen begon ik met geld uit haar portemonnee jatten om eten voor mij en mijn broertjes en zusje te kopen. Ik ben een vredelievend persoon maar ik haatte haar en wenste mijn moeder de dood. In die ghetto leefde ik in angst omdat buren vrijelijk in onze tuin kwamen rondhangen en stiekem onze spullen kwamen stelen. Omdat mijn moeder die buren kende van vroeger liet ze het allemaal toe. Die buren kwamen ook regelmatig voor mij raam staan om mij te zien omkleden. Ik zette al mijn focus op school, ik ben altijd de beste van de klas geweest en had vanaf kind altijd de droom om een beter leven voor mijzelf te maken. Maar door jaren van eenzaamheid, mishandeling en stress kreeg ik op mijn 17e zware depressie, ik had toen allang anxiety en social anxiety. En halverwege 6e vwo kreeg ik een burn-out, werd ik uitgebluste zombie en kon ik niet meer werken aan school, toch slaagde ik beste van de klas. Een paar dagen na mijn 18e verjaardag had ik al maanden rondgelopen met de gedachte dat ik dood wilde. Toen een jongen met wie ik een paar maanden via de internet bevriend was geraakt en de eerste persoon was met wie ik over mijn depressie kon praten mij vertelde dat ik een afleiding voor hem was omdat hij een vriendinnetje had. Dit sloeg mij hard omdat ik hem zag als mijn beste vriend en hij mij blijkbaar alleen zag als een stuk vlees die hem van zijn vriendin kon afleiden. Toen deed ik mijn eerste zelfmoordpoging ik stopte mijn hoofd onderwater en wachtte totdat ik zwart zou zien maar omdat ik op water ballet had gezeten kon ik heel lang mijn adem onderwater houden en uiteindelijk kalmeerde ik en haalde mijn hoofd uit het water. Als ik mijn ouders vertelde dat ik depressie, anxiety, social anxiety en insomnia had zeiden zij dat mentale ziektes nep zijn en dat ik mij aanstel. Mijn depressie werd elk jaar alleen maar erger en op mijn 19e kreeg ik chronische migraines en hoofdpijn. Ik kreeg van de dokter naproxen, wat later een Nederlandse dokter zei dat mijn hoofdpijn alleen maar verergerde omdat het stress hoofdpijn was. Op mijn 20e verhuisde ik naar Nederland om te studeren, ik had 2 tussen jaren genomen omdat mijn mentale en emotionele staat te heftig waren om te kunnen studeren. In Nederland ging ik wonen bij een vriendin bij mijn moeder waar ik 2 maanden had gewoond voordat ik wegging omdat zij even mentaal en emotioneel mishandelend was als mijn moeder. Ik was ook beland in de ergste ontgroening van Nederland bij het ASC/AVSV oftewel het Corps. Ik dacht dat ontgroeningen illegaal waren en zij manipuleerden mij door te vragen of ik gezellig op kamp wilde. Eenmaal tijdens de ontgroening krijg je zoveel mooie beloftes en word je hoofd helemaal volgepompt om lid te willen worden. Ik snakte al jaren naar hechte vrienden en onderging 3 weken van wreedheid. Toen ik er eindelijk doorheen was werd ik een dispuut aangenomen die jaloers op mij was (omdat ik een beetje populair was geworden op de vereniging) en mij niet accepteerde en buitensloot. Zo was er een keer dat we allemaal ergens hadden afgesproken maar ik de enige was die opdaagde omdat ze onderling hadden afgezegd. Toen begon school, ik was geaccepteerd op de 5e beste mode school van de wereld AMFI maar vanaf dag 1 was ik nog mentaal en emotioneel niet op mijn best door de ontgroening en daarnaast bleek de wat ik hoopte een makkelijke studie ‘mode en management’ een hel van stress te zijn. Ik hoorde regelmatig van 2e 3e en 4e jaars dat allemaal mensen burnouts en breakdowns kregen. De studie was extreem zwaar en wat we te leren kregen was in mijn ogen onbelangrijk en nutteloos, ik kon mij niet creatief of mentaal ontplooien dus heb ik het na 4 maanden opgegeven. Ik kwam toen in Scientology terecht wat idealistisch leek maar de basis therapieën en cursussen bleken mij wel te helpen. Ik besloot om daar te werken omdat ze proberen de wereld te verbeteren met humanitaire campagnes en therapieën die mentale ziektes en psychosomatische ziektes, dingen waar ik allemaal last van had. Maar je verdiende daar misschien 50€ per maand als t een goede maand was dus moest ik er een baan bij nemen, dat deed ik als bijlesdocent in alle basis en middelbare school vakken behalve Duits. Ik werkte 13 uur per dag en ook op de weekenden en had geen vakanties. Toen ik na een jaar bij Scientology ging beginnen aan de gevorderde therapieën werd ik er ziek en somber van. Ik werd net een zombie. Ook kreeg ik heftige migraines. Als ik dit aangaf aan de therapeuten en mijn

Leidinggevenden leek niemand mij te willen helpen om het op te lossen . Wat bleek was dat de therapeuten en leidinggevenden zich niet eens hielden aan de voorschriften in de boeken van Scientology. Dit waren mensen die ik een jaar lang als vrienden had gezien en die lieten mij nu in de steek. Dus verlaatte ik na 1,5 jaar Scientology. Ik woonde vanaf mijn 20e in Amsterdam in de Bijlmer in een kamertje van 400€ in een heel vies onhygiënisch huis met een enge huisbaas die de hele dag porno en conspiracy videos keek maar dat was alles wat ik kon betalen. Toen ik uiteindelijk besloot om te stoppen met Scientology kon ik meer werken als bijlesdocent en had ik genoeg geld voor een kamer van €600 in Oud Zuid van Amsterdam. Maar ook daar werd ik belazerd. De huisbazen gaf aan dat ze het niet fijn vond dat ik zoveel kleren had omdat als de gemeente zou komen checken zouden ze denken dat ze een winkel had dus zei ze dat ik mijn kleren weg moest doen en dat ik al mijn kleren aan haar kon geven omdat zij een meneer kende met een tweedehands winkel en dat ik dan al het geld van de opbrengst zou krijgen. Door Corona kreeg ik steeds minder kinderen om bijles te geven omdat ouders ontslagen werden, zo daalde ook mijn inkomen en moest ik een andere woonplek en baan vinden. Een vrouw die ik kende van Scientology van wie ik zangles kreeg vertelde me dat ik bij haar kon wonen voor €350,-. Toen ik daar eenmaal was verhuisd beloofde mijn voormalige huisbazen dat ik over een paar weken het geld van mijn kleding zou krijgen. Toen ik na een maand nog niks terug hoorde stuurde ik haar en haar zoon beiden een bericht maar ze hadden me beiden geblocked op whatsapp. Die mevrouw waar ik woonde bleek mentaal zeer onstabiel en begon mij mentaal en emotioneel te mishandelen dus ben ik in een hostel gaan wonen. Ik had een baan kunnen krijgen bij Eneco in de sales en liep 12 uur per dag en deed aan huis aan huis colportage. Aan het begin maakte ik nog sales maar op een gegeven moment niet meer terwijl ik elke dag nog harder mijn best deed, dit en het verlies van mijn vrienden in Scientology en de achteruitgang die ik ervaarde door de gevorderde therapie van Scientology versterkte mijn depressie. Toen ik na 2 maanden ontslagen werd bij Eneco stortte mijn wereld in. Ik was verward en uitgeput. Het bleek dat ik een psychose en burn-out had opgelopen. Ik werd dakloos en leefde 2 weken op straat en sliep in een nachtopvang. Toen verhuisde ik naar Tilburg en ging ik een maand bij mijn nicht wonen waar mijn depressie en burn-out verslechterde. Ik had alleen maar genoeg energie om op de bank te liggen netflixen en ik was suïcidaal. Ik wist niet dat ik een burn-out had en dacht dat ik stervende was. Voor mijn baan bij Eneco fietste ik 4 uur per dag voor de lol en tijdens mijn baan bij Eneco liep ik 12 uur lang rond dus fysiek was ik in excellente staat. Door mijn burn-out zou ik uiteindelijk 4 maanden plat liggen en niks meer kunnen doen. Na een maand was mijn depressie teveel geworden voor mijn nicht en werd ik rondgestuurd naar kennissen. Na een maand liep ik op 31 oktober in een jurkje op blote voeten rondjes door de buurt en werd de politie gebeld en werd ik door de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar ze constateerden dat ik een psychose had. Ik bleef 3 maanden opgenomen en kwam de eerste 2 maanden mijn kamer niet uit. Vanaf mijn eerste psychose werd het voor mij steeds duidelijker wat een hel het leven is. God werkt er actief aan om mijn leven een horror nachtmerrie te maken en doet er alles aan om mij te laten lijden. Toen ik wat meer rust in mijn hoofd had vond ik een kamer in Tilburg en werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Ik had nog niet genoeg energie om te werken en zat vol medicatie die mij als een emotieloze zombie deed lijken. Na een paar maanden besloot ik genoeg te hebben van het niksen en vervelen en te gaan werken maar elke baan waar ik werd aangenomen werd ik ontslagen omdat ik niet genoeg energie had. Omdat het leven me verveelde kwam ik iemand tegen op het internet die xtc met mij wilde doen waarmee ik instemde maar dat resulteerde in een 2e psychose waarin ik meende bezeten te zijn van boze geesten omdat elke keer dat ik mijn ogen sloot ik enge beelden zag. Wat ook heel heftig naar boven kwam was eenzaamheid en ik kon niet alleen zijn dus had ik elk moment van de dag een afspraakje van een dating app of had ik YouTube talkshows aanstaan. Na een week niet slapen belandde ik bij de politie in IJsselstein die mij lieten opnemen bij ggz Tilburg. In mijn psychose voelde ik negatieve energie in mijn kamer en had ik het opgezegd. In de instelling werd ik bevriend met een jongen die heel aardig, vrolijk, positief en behulpzaam leek te zijn. 

Toen ik hem vertelde dat ik onderweg was naar een kamer bezichtiging zei hij dat ik wel in zijn huis mocht wonen terwijl hij in de instelling verbleef als die kamer bezichtiging niks werd. Ik werd niet uitgekozen voor die kamer die ik bezichtigde dus nam ik hem op zijn aanbod aan en ontving ik zijn huissleutels. De dag voordat ik zou vertrekken flirt hij met mij en zegt hij dat hij van mij houd en dat hij wil dat ik zijn vrouw word. Ik zei dat ik erover na zou denken want hij was wel heel aardig maar ik had geen gevoelens voor hem. Toen ik mijn eerste avond op mijzelf was was ik extreem eenzaam en moest ik de hele avond huilen maar die jongen belde mij en troostte mij. De volgende dag mocht hij terug naar huis en maakten we onze relatie officieel. De eerste dag was hij heel lief, de tweede dag was hij afstandelijk en de derde dag ging hij mij rond commanderen en werd laaiend over elk klein ding dat ik deed of zei ook forceerde hij mij om hem te pijpen omdat ik anders niet van hem hield en zijn huis moest verlaten, maar de enige persoon waar ik terecht zou kunnen was mijn moeder die een jaar geleden naar Nederland was verhuisd en daar heb ik een heel slechte band mee. Ik werd dus de hele dag emotioneel, mentaal en sexueel mishandeld. De volgende ochtend toen ik sliep stopte hij zijn pik in mij maar ik was droog en het deed heel veel pijn het voelde net als schuurpapier dus ik werd wakker en zei dat hij daarmee moest stoppen hij werd laaiend en sloeg mij totdat ik blauwe plekken had en gooide mij zijn huis uit. Toen ben ik bij mijn moeder gaan wonen. Ik had nog hevige last van eenzaamheid en depressie en ik wilde van de antipsychotica af omdat die niet hielp tegen psychoses had ik gemerkt doordat ik een 2 e had gekregen en de bijwerkingen waren heel heftig ik bewoog robotachtig en had geen gezichtsuitdrukkingen op mijn gezicht. Toen adviseerde mijn psychiater een andere antipsychotica die minder bijwerkingen zou hebben maar ik kreeg heftige bewegingsonrust en het leven voelde als een hel. Dus was ik gestopt met antipsychotica. Ik stond al vanaf februari op een wachtrij van 2 maanden voor een psycholoog maar 8 maanden later had ik nog steeds niemand. Dus besloot ik om een particuliere psycholoog aan te nemen. Toen ik 18 was was ik al 8 maanden naar een psycholoog geweest op Curaçao maar die hielp niet, ik had geen klik met haar en ik ging niet vooruit. Op mijn 20e ging ik naar een psycholoog in Nederland die na 2 maanden aangaf mij niet verder te kunnen helpen. Dus dit keer ging ik langs meerdere psychologen om de beste uit te zoeken en met 2 had ik een goede klik. Eentje hielp bij het opbouwen van zelfvertrouwen en inzichten van jezelf en de ander deed aan trauma behandeling. Ik ga nu 3/4 maanden naar die psychologen en vooral door trauma behandeling word ik me alleen maar bewuster van hoe slecht mijn verleden was, hoe erg het was wat iedereen mij aandeed en hoe ik het allemaal niet verdiende. Doordat er door de trauma behandeling steeds meer emoties vrijkwamen ging ik me steeds slechter voelen en kreeg ik ptss en werd ik suïcidaal. Dit keer belde ik zelf om opgenomen te worden omdat ik niet dood wilde maar last had van suïcidale gedachten. Na 10 dagen opgenomen te worden voelde ik mij wel beter maar kwam mijn insomnia harder terug en kon ik niet in slaap vallen zonder slaappillen. Ik ben al maanden lang actief op zoek naar een baan want ik heb meer energie dan aan het begin van mijn burn-out maar ik kan niks vinden. Het enige waar ik aangenomen werd was een baan als administratief medewerker bij de ggd waar je mensen registreert die komen vaccineren. Ik was zo blij om aangenomen te worden want alles was beter dan thuis op de bank series kijken dag in dag uit dacht ik. Na mijn eerste werkdag werd ik zwaar depressief en had ik geen zin meer om te leven. Het werk was op vsbo niveau terwijl ik een best geslaagde vwo er ben. Het was dus helemaal niks voor mij en ik nam ontslag. Voor mij is het afgelopen jaar thuis niks doen een hel geweest omdat ik vanaf 3 jaar naar school ging en vanaf mijn 12 e altijd had gewerkt. Nu zie ik heel duidelijk in dat God mij heeft gecreëerd om mij te laten lijden en te zien hoeveel hij mij kan mishandelen totdat ik kies voor mijn zelfrespect en zijn mishandeling niet meer toelaat. Ik ben mij nu volledig bewust dat mijn leven een groot ziek spel is en dat ik het moet beëindigen. Ik heb 23 jaar van alleen maar lijden gehad en de kans is het grootst dat het de rest van mijn leven alsmaar erger gaat worden. Ik pik deze mishandeling niet meer en verdien het om aan mijn lijden te ontsnappen. Ook heb ik altijd hard gevochten voor mijn blijdschap, mijn vrede en mijn leven maar het klaarblijkelijk Gods bedoeling dat ik alleen maar lijd. Hij gebruikt alle mensen om mij heen om mij pijn aan te doen. Er is voor mij geen andere uitweg dan de dood om dit ziek spel te beëindigen. Ik verdien rust en vrede en op een humane pijnloze wijze te sterven. Ik ben een goed, intelligent, hoogbegaafd en getalenteerd persoon. Ik verdien dit afschuwelijk leven op deze slechte wereld niet. Ik verdien het om niet meer Gods pispaaltje te zijn en niet meer eindeloos te lijden. Het is omdat ik zoveel zelfrespect en zelf liefde heb en dat ik zo intelligent ben om te zien wat er allemaal speelt dat ik mijn leven wil beëindigen. 

Mijn eerste psychose was in september 2020. Het gebeurde nadat ik ontslagen was van een stressvolle intensieve baan. Mijn eerste psychose ging gepaard met een heftige burn-out waardoor ik 4 maanden plat lag en niks anders kon doen dan hele dagen op de bank of in bed liggen te netflixen. Wat zeer onprettig was voor mij omdat ik gewend ben heel actief en fit te zijn. Ik wist niet dat ik een psychose en burn-out had, ik wist toen nog niet eens wat dat was. Ik dacht dat ik aan het doodgaan was. Niemand om mij heen merkte aan mij wat er aan de hand was ze dachten gewoon dat mijn depressie waar ik 5 jaar mee worstelde erger was geworden. Zo verbleef ik 2 maanden in een psychose/burn-out staat zonder de juiste hulp te ontvangen. Mijn psychose werd steeds erger en erger ik werd overal achterdochtig van, ik probeerde overal connecties in te leggen en betekenis te geven aan alles wat ik zag. Mijn hoofd gierde met extreme gedachten (dit waren volgens mijn arts waan gedachten) en ik geloofde elke gedachte die er in mij op kwam en dat waren miljoenen per dag. Mijn emoties voelde ik 100x erger en ik voelde alleen maar negatieve emoties. Voor mij zag de wereld er 1000x anders uit dan voorheen. Ik dacht dat er veel mensen waren die mij opzettelijk pijn deden maar ook dat er een aantal waren die goed waren ik noemde hen de slechte en goede wezens want ik was ervan overtuigd dat ik de enige mens op aarde was en dat iedereen anders een of ander wezen was. Mijn leven leek een horrorspel, het was angstaanjagend en de grootste rol van een psychose is de angst waarin je verzwolgen word. You live and breathe fear 24/7. Ik dacht dat de goede wezen mijn lichaam kon controleren en met mij communiceerde via pijntjes in mijn lichaam en filmpjes op tv en YouTube. Als mensen het een zeide gaf ik er 3 verschillende betekenissen aan en geloofde ik ze allemaal. Ik werd opgepakt door de politie en naar het ziekenhuis gebracht toen het goede wezen mij de opdracht gaf om in de buurt van de kennis waar ik verbleef (want ik was dakloos doordat ik geen baan meer had) op blote voeten in een zomerjurk in de herfst rondjes te lopen. Toen de buren mij aanspraken mocht ik van het goede wezen niks zeggen en zij belden de politie waarna ik met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Ik had toen al een week niet gegeten omdat ik die opdracht kreeg van het goede wezen. Maar ik was al dun door mijn eetlust verlies van de burn-out dus toen ik in het ziekenhuis kwam was ik mager. Ik weigerde 3 weken lang om te eten of te praten en kreeg sonde voeding. Na 3 maanden in het ziekenhuis was mijn hoofd tot rust gekomen en was mijn zware depressie waar ik zolang last van had was erg vermindert. Dit komt omdat tijdens mijn psychose alles me continu aan iets uit het verleden liet herinneren dus confronteerde ik mijn duister verleden en mijn duistere gedachtes totdat ze me niet meer konden raken. 
 

Mijn 2e psychose kwam door xtc. Ik was al een halfjaar uit het ziekenhuis maar zat volgepompt met medicatie en had in het studenten kamertje dat ik huurde niks te doen, ik was te zwak om een baan te nemen, had geen vrienden en verveelde me dood. Ik was al een paar maanden op dating apps om nieuwe mensen te leren kennen en me minder te vervelen en op een dag vroeg een gast welke drugs ik nog graag zou willen proberen. Eerst gaf ik geen antwoord ik vond het een beetje een vreemde vraag maar een week later verveelde ik me zo erg en leek het leven zo kleurloos dat ik hem terugstuurde “laten we samen xtc doen” . Eenmaal bij hem thuis namen we de xtc en mijn psychose kwam meteen terug in volle vaart. De angst, the racing thoughts, the paranoia. Maar ditmaal was het erger want elke keer dat ik mijn ogen sloot zag ik angstaanjagende beelden dus ik heb een week lang niet geslapen. Ook werd mijn depressie wat erger en voelde ik mij mega eenzaam. Op dat afspraakje met die gast huilde ik tranen met tuiten toen ik weg moest want ik wilde niet alleen zijn. Zo’n eenzaamheid heb ik nog nooit in mijn leven zo heftig gevoeld. Ik heb een geschoren kop en draag geen bh’s, ik ben altijd een stoere, moedige chick geweest maar door die psychose was ik helemaal verandert. Ik herkende mijzelf niet meer en was extreem bang van alles ik kon geen moment alleen zijn en keek de hele dag YouTube filmpjes van een motivational speaker en zorgde ervoor dat ik elke dag een afspraakje had via de dating app zodat ik zoveel mogelijk niet alleen was want dat vind ik angstaanjagend. Toen ik een oude vriend van mij probeerde op te zoeken in een andere stad werd ik opgepakt door de politie omdat ze mij de hele dag op straat zagen rondlopen en merkte dat er iets mis was. Zo belandde ik in een ggz instelling voor een paar weken. Maar toen ik ontslagen was van de instelling dacht ik me wel beter te voelen en was ik vele malen rustiger maar de eenzaamheid achtervolgde mij nog waardoor ik ging samenwonen met een gast die ik had ontmoet in de instelling. Hij leek heel positief en was aardig en motiverend tegen iedereen en we werden vrienden. Ik was weer dakloos omdat ik tijdens mijn psychose heel intuïtief werd qua energie en ik had het idee dat al mijn spullen en de kamer die ik huurde negatieve energie waren dus gooide ik al mijn bezittingen in de prullenbak en zei m’n kamer op. Toen hij dit hoorde boos hij mij zijn huis aan totdat ik wat voor mijzelf zou vinden maar toen ik bij hem ging wonen zei hij dat hij van mij hield en dat hij wilde dat ik zijn vrouw werd. Ik zei dat ik er effe over moest nadenken want ik vond hem best leuk maar dit was teveel. Omdat hij zo lief voor mij was en er voor mij was tijdens mijn eenzaamheid besloot ik zijn vrouw te worden. Eerst was hij super lief en leuk daarna werd hij afstandelijk en op een gegeven moment kon hij niks anders doen dan naar mij schreeuwen. Ik mocht geen kleren aandoen als ik het koud had, ik mocht niet praten en ik mocht niet zomaar van de bank opstaan. Na een dag van alleen maar ruzie werd ik de volgende ochtend om 7 am wakker en gooide hij me z’n huis uit. Daarna had ik nog maandenlang last van eenzaamheid maar het werd steeds minder.

Mijn 3e psychose kwam doordat ik wiet rookte wat vreemd was omdat ik al 6 jaar lang wiet rook en er nooit wat is gebeurd. Ik vermoed dat het kwam omdat ik een paar weken sober was en doordat ik een psychose gevoeligheid had opgelopen. De angst, paranoia, overweldigende gedachten en gevoelens kwamen weer terug maar het duurde maar 3 uurtjes.

Ik heb sindsdien nog een paar keer semi-psychoses gehad (zo noem ik ze) dat zijn ervaringen waarbij ik sommige van de psychose aspecten ervaarde maar niet allemaal. Bijvoorbeeld bij een werd ik erg getriggered door mijn omgeving waardoor ik werd herinnerd aan het verleden, ik was in een staat van angst en ik voelde mijn emoties 100x harder maar ik had geen racing thoughts of paranoia en ik gaf geen betekenis aan alles 

ik ben bijna al mijn familie en vrienden kwijtgeraakt doordat ik psychoses kreeg omdat zij er niet mee konden omgaan. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan helpen om een van de zwaarste mentale ziektes beter te begrijpen. Psychoses ontstaan door onderliggende trauma maar psychoses zijn zelf ook heel traumatisch. En voor mij waren mijn psychoses de ergste dingen die ooit met mij waren gebeurd

Hey Jojo,

Heftig verhaal.
Sorry dat dit je is overkomen, dit gun je niemand toe.
 

Hoe gaat het nu met je?
En wat heb je er zelf van kunnen leren?

Trauma`s hebben is nooit leuk, dat weet ik uit ervaring.
Dat kan jaren duren voordat je erover heen bent. Iedereen heeft zijn/haar eigen manier nodig om dingen ter verwerken en iedereen heeft ook een eigen tijdslimiet hierin.

Ik hoop voor jou dat jij je snel beter gaat voelen en mooie dingen in het leven mag gaan beleven.


 

Hoi bedankt voor het reageren!

Het gaat nu wat beter dan toen ik ben minder depressief en raak drugs niet meer aan (ik ben niet anti drugs maar voor mij is het nu niet gezond meer). Ik heb inmiddels 3 psychologen waarmee ik mijn genezingsproces ben begonnen om mijn trauma te verwerken en mijzelf te ontwikkelen.

ik heb wel nog steeds last van m’n burn-out maar ik ben nu al een tijdje aan het solliciteren voor een nieuwe leuke baan omdat ik voel dat ik weer enigszins aan het werk kan en thuis zitten niksen is helemaal niks. Doordat ik bezig ben met trauma behandeling en in een genezingsproces zit komen er na elke sessie dingen vrij waardoor ik “terugval” hiermee bedoel ik dat het dan effe slechter met mij gaat omdat ik vanalles moet verwerken dus dat is nogal zwaar voor mij ik ben daardoor in de afgelopen paar maanden ook meerdere keren suïcidaal geweest. Maar ik heb geleerd dat ik er gewoon doorheen moet en dat ik na een tijdje altijd weer opknap, dat vallen en opstaan hoort bij het proces.

ik heb verder geleerd dat hoe het met mijn mentale staat gaat belangrijk is en dat wanneer het wat minder gaat ik moet reiken naar professionele hulp. Ook heb ik geleerd dat dingen zoals burnouts en psychoses en wat ze allemaal naar boven halen zoals angst en eenzaamheid komt omdat ik heel veel dingen niet heb verwerkt, ik ben altijd maar doorgegaan om te overleven zonder erbij stil te staan wat het met mijn mentale gezondheid deed. Nu weet ik hoe belangrijk het is om open te zijn en trauma’s te verwerken en daar werk ik hard aan. Ook heb ik geleerd dat je niet iedereen kunt vertrouwen al lijken ze heel aardig, vooral als ik mentaal ongezond ben moet ik ervoor oppassen dat mensen daar geen misbruik van maken. Eerlijk en open praten over wat er in mijn hoofd speelt en wat er in mij omgaat (vooral met professionele hulpverleners) is wat mij erg hielp om door mijn psychoses heen te komen. Rust en mijn grenzen aangeven was ook heel belangrijk.

thanks for your wishes!

Wat als toen je in de buik van je moeder was je bewust was.

je bent een baby niet groter als een hand. Je ontwaakt. Je doet je ogen open en je bent omringd door duisternis. Je raakt in paniek en bent verward. Wat ben ik? Waar ben ik? Waarom is er geen ander leven? Waarom is er niks behalve mijn gedachtes en gevoelens. Je voelt je extreem eenzaam en bang. Je krijgt een paniekaanval. Maar na een tijdje kalmeer je en voel je je comfortabeler. Je voelt je wat zwakker en lichtjes ongemakkelijker. Dan hoor je je maag rommelen, je schrikt, je hebt geen idee wat het is. Dat licht ongemakkelijk gevoel (honger) gaat weg en je kalmeert weer. Opeens word je een beetje groter, de ruimte waar je in zit voelt een beetje kleiner aan. Maanden in pure duisternis en eenzaamheid gaan voorbij. Maar opeens ben je zo groot dat je de wanden van de baarmoeder kan voelen en je word steeds meer ineengedrukt. Je hoort het gerommel weer, je krijgt het het benauwd en krijgt een paniekaanval. Je weet wat er te komen gaat. Je word elke keer steeds meer ingedrukt en de ruimte waar je in zit wordt steeds kleiner. Dit gaat door voor maanden. Elke nieuwe paniekaanval is erger dan de vorige omdat je ruimte steeds kleiner wordt en je voelt je steeds ongemakkelijker. Maar je acclamatiseert elke keer totdat de volgende paniekaanval komt. 9 maanden zijn nu verstreken. Je hebt geen enkele bewegingsruimte en je lichaam begint pijn te doen. Je voelt een intense druk die je niet kunt uitstaan en je ondergaat die druk gepaard met benauwdheid, machteloosheid, paniek en angst. Je wordt geboren. Je bent in een ziekenhuis. Je huilt. Deze ervaring was zo traumatisch voor jou dat je brein het zo snel mogelijk vergeet. 20 jaar later kom je weer in een ziekenhuis terecht. Je hebt een psychose. Je ligt gekruld in bed en je voelt je steeds benauwder worden. Je sluit je ogen. Duisternis. Je traumatische herinneringen als baby komen terug. Je huilt.

#MijnErvaring

Hoi, anderhalf jaar geleden kreeg ik een burn-out en ik heb er nu nog steeds last van ik heb niet genoeg energie, vrienden of geld en ik ben niet gevaccineerd om leuke dingen te doen. Ik solliciteer nu al een tijdje voor een baan maar heb nog niks gevonden. Ik kreeg gister het nieuws dat ik niet werd aangenomen op de school waar ik kraag wilde studeren. Ik voel me nogal down. Ik voel me als een vuurwerk waarvan de lont is afgestoken maar er geen vuurwerk uit komt. Ik voel me anxious, leeg, nutteloos, eenzaam en depressief.

Hoi Jojo. Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik weet niet hoe het is om een burn out te hebben, maar angst, eenzaamheid en depressief voelen helaas wel. Dat zijn hele nare gevoelens om te hebben, zeker als je dat elke dag heb. Ik spreek uit ervaring. 

Je mag mij altijd een bericht sturen als je wilt praten of in contact met mij wilt komen

Catch em all: Borderline Persoonlijkheidsstoornis 

Hoi allemaal,

ik ben er gister achtergekomen dat ik borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Mijn psycholoog beweerde een aantal van de symptomen uit mijn verhalen te herkennen, vooral mijn gevoeligheid en rigoreusheid. Ik heb het daarna opgezocht en ik herkende alle symptomen. Daarna heb ik een online test gemaakt en ik had 46 van de 48 punten. Ik heb alleen eerder over borderline gehoord op crazy ex-girlfriend, een serie waar een meisje depressie en anxiety heeft en er later achterkomt dat ze ook borderline heeft.

Naast mijn 5 ander psychische aandoeningen (depressie, angststoornis, ptss, burn-out en psychosegevoeligheid) heb ik nu ook borderline (catch em all haha) ik heb het al het voornaamste deel van mijn leven maar had er geen idee van. Ik dacht dat de dingen die ik deed onderdeel waren van mijn persoonlijkheid: mijn spontaniteit, avontuurlijkheid en intensiteit. Wel waren er bepaalde periodes in mijn leven die ik nooit echt had begrepen maar waar er nu een antwoord voor is. Ik was namelijk verliefd op een man en terwijl ik aan de ene kant van hem hield haatte ik hem ook en zag ik hem als evil terwijl die evilness nergens op gebaseerd was. Dat is een symptoom van borderline. Hieronder de symptomen van borderline, misschien kun je jezelf daarin herkennen en er de juiste hulp voor krijgen en voel je je minder raar.

Signs and symptoms may include:

• An intense fear of abandonment, even going to extreme measures to avoid real or imagined separation or rejection
• A pattern of unstable intense relationships, such as idealizing someone one moment and then suddenly believing the person doesn't care enough or is cruel
• Rapid changes in self-identity and self-image that include shifting goals and values, and seeing yourself as bad or as if you don't exist at all
• Periods of stress-related paranoia and loss of contact with reality, lasting from a few minutes to a few hours
• Impulsive and risky behavior, such as gambling, reckless driving, unsafe sex, spending sprees, binge eating or drug abuse, or sabotaging success by suddenly quitting a good job or ending a positive relationship
• Suicidal threats or behavior or self-injury, often in response to fear of separation or rejection
• Wide mood swings lasting from a few hours to a few days, which can include intense happiness, irritability, shame or anxiety
• Ongoing feelings of emptiness
• Inappropriate, intense anger, such as frequently losing your temper, being sarcastic or bitter, or having physical fights

ik maakte geen misbruik van drugs maar wel alcohol en ik gebruikte mijn eetstoornis om mijzelf pijn te doen.

Heftig dat je dit allemaal hebt meegemaakt. Hoe vind je het dat je die diagnose hebt gekregen? Is het het een opluchting dat je nu weet symptomen vandaan komen of baal je ervan? Ik hoop in elk geval dat het je helpt om goede hulp te krijgen en ik hoop dat je mensen gaat vinden die er ook voor je zijn als het minder goed met je gaat.

Aan het begin was ik best bumbed out omdat ik het effect zag van een stressvolle kindertijd en ik voelde me een beetje mislukt en een slachtoffer. Maar daarna voelde ik me wel wat beter om erachter te komen waar al mijn oonverklaarbaar ongezond gedrag vandaan kwam. Nu dat ik er bewust van ben kan ik er wat aan doen en mijzelf beter begrijpen en verbeteren. Nu kan ik idd therapie krijgen die beter past bij mij. Er zijn heel weinig mensen die er voor mij zijn wanneer het slecht gaat maar ik hoop idd ook dat ik er meer van zal krijgen. De meeste mensen weten niet hoe ze met mij moeten omgaan in mijn huidige staat.

Sleep paralysis:

ik lag te slapen met een serie op de achtergrond en ik hoorde alles en had er m’n eigen beeld bij. Toen stopte de serie en ik dacht nog zal ik het verder spelen of gewoon echt in slaap vallen en ik besloot te slapen terwijl ik eigenlijk al in slaap was. Ik hoorde al de geluiden om me heen en zag een bepaald beeld van hoe alles eruitzag al had ik m’n ogen gesloten. Toen realiseerde ik me dat ik niet kon bewegen. Daarna voelde het alsof ik in een nachtmerrie was. Het voelde alsof mijn lichaam gecontroleerd werd door wat anders en ik heel snel naar voren zoefde ik veranderde niet van plaats maar voelde alsof ik hard zoefde. Ik zag m’n kamer en dat ik steeds van m’n bed af werd gegooid. Als ik eenmaal weer op m’n bed was geklommen kon ik me niet meer bewegen en schaamde ik me. Ik hoorde steeds de stem van m’n halfbroertje :” I miss you” en ik kreeg allemaal nare gedachtes en hoorde ook andere stemmen maar die herinner ik niet precies. Twas heel creepy vooral ook om de stem van m’n halfbroertje te horen o.a omdat ik m’n contact met hem vermindert had omdat ik mensen wantrouwde en ik hem eng was gaan vinden en omdat ik bewust was dat ik sleep paralysis had maar niet wist dat je dan ook stemmen kunt horen. Ik zat de hele tijd in angst. Daarna kon ik eindelijk m’n ogen openen maar ik was zo moe dat ik besloot om weer verder te slapen en ja hoor meteen weer sleep paralysis. Dit keer was het minder eng maar nog steeds heel vervelend in feite waren m’n ogen dicht en soms half open maar het leek alsof m’n ogen helemaal open waren omdat ik een beeld van m’n kamer zag. Ik probeerde steeds op te staan en iets te pakken maar elke keer halverwege realiseerde ik dat ik niet echt wakker was maar dat mijn attempts om op te staan gedroomd waren. ik probeerde van alles om wakker te worden ik schreeuwde zelfs om hulp maar er kwam geen geluid uit. Soms zag ik ook vreemde beelden, fantasieën kun je zeggen. Dat ik dan bijv met dubbelstenen over m’n broek wreef of dat ik op de grond zat en m’n broertje in mijn bed verscheen en verdween of dat m’n zusje dingen zei. Ik was al een paar x eerder in sleep paralysis geweest en ik merkte dat als iemand in het echt wat zei of geluid maakte ik daarvan wakker kon worden. Dus zodra m’n zusje haar deur opende probeerde ik m’n ogen te openen en het lukte en ik zei: ik heb lucid dreams maar dan dat ik me niet kan bewegen. Oh zegt ze je bedoelt sleep paralysis dat heeft een vriendin van mij elke week. Ik was nog zo moe dat ik mn ogen sloot maar zodra ik ze sloot kon ik ze niet meer openen. Na een tijdje liet ik t maar allemaal over me heen komen en lag ik daar machteloos. Om de zoveel tijd probeerde ik m’n ogen te openen en uiteindelijk lukte het. Ik was nog steeds heel moe maar besloot om met m’n ogen weid open te blijven liggen.

Dit was mijn 4e ervaring met sleep paralysis.