Gisteren zei mijn vader iets waar ik, met mijn generatie van achterover sloeg. Ik wilde er iets tegen in brengen maar hij wilde er niks vanaf weten, hoe ik er persoonlijk in stond waar ik mij nogal aan irriteer kijkend naar het feit dat we altijd open en eerlijk naar elkaar moeten zijn als er iets is. Nu probeer ik dit eens te zijn en dan wordt er gedaan alsof men doof is. Als mijn ouders zo lijken blijven te doen, prima. Ga dan vooral zo door. Maar weet dat ik mij dan steeds verder afsluit.
Excuses voor wat ik er nu uitflap maar dit zit mij enorm dwars sinds gisteren, ik hou mijn taalgebruik netjes ook al is dit één brok frustratie;
Alsof ik heb gekozen voor de krapte op de woningmarkt, of het nu een koop of huurhuis is, het zal mij boeien. Ik sta sinds nog maar een paar jaar op een wachtlijst en moet (nog steeds) noodgedwongen bij mijn ouders wonen omdat ik geen andere plek heb waar ik zomaar heen kan gaan en op mijn eigen houtje kan gaan leven, waar ik écht wel aan toe ben. Want we zitten teveel op elkaars lip en ik schaam me nog altijd kapot dat ik op dit moment géén eigen woonplek heb.
Wil ik noodgedwongen bij mijn ouders wonen? Niemand op deze geweldige aardbol wil dat. Heb ik een keus op dit moment? Nee dat heb ik niet.
Dan de krapte op de arbeidsmarkt. Ik solliciteer mij nog altijd te pletter. Maar sla ik een tijdelijke naar vaste baan aan de haak? Nee. Het is een grote haaientank en ik maak nauwelijks kans ondanks mijn opgedane ervaring. Huidige baan is tijdelijk en ik heb echt heel voorzichtig gekeken binnen mijn huidige werk of ik meer kan werken. Of dit daadwerkelijk kan is nog is nog maar zien. Dan het solliciteren ernaast. Ik kom moeilijk door de procedure heen lijkt het, ook door bijkomende redenen waar ik nooit ook maar om heb gevraagd om mee te beginnen. Dat of ik ben zogenaamd "te jong", of heb "niet genoeg levenservaring" wat ik echt niet vind kunnen.
En dan wordt er tegen mij gedaan alsof ik binnen nu en een aantal maanden een vaste baan en een eigen woonplek uit het luchtledige moet vissen.
Typisch, zo'n generatiekloof en zo'n opmerking van mijn vader bovenop álles wat ik heb meegemaakt. Écht, wordt eens een keer wakker. Jouw generatie is de mijne niet. Nu kan je je zorgen maken erover maar na zo'n opmerking heb ik er mijn twijfels over.
Ik ben dit hele gedoe spuugzat en krijg er alleen maar hoofdpijn en vermoeidheid van. Het is ook nóóit goed. Geen wonder dat ik de lat voor mijzelf altijd niet normaal hoog leg tot het mij opbreekt.
Wou dat een vaste baan en een woonplek hebben makkelijk was maar dat is het realistisch gezien gewoon niet, ook kijkend naar mijn opleidingen tot nu toe en deze (en sommige andere generaties) moeten er maar mee zien te dealen, het wegslikken etc etc.
Ja ik weet het, ik ben niet de enige die hiermee kampt, maar dit is hoe ik mij onder dit soort dingen voel. Niet alles in het leven is alleen maar rozenblaadjes en maneschijn en dit moest ik écht even kwijt.
Als je het mij vraagt ga ik nog liever terug naar mijn college en meer mijn tienerjaren of iets dan dat ik dit voor mijn kiezen krijg en waarbij het voelt alsof de steun van mijn ouders niet al te aanwezig is, voor mijn gevoel. Waarom moet juist dit gedeelte van mijn leven zo stressvol zijn en kan ik 's nachts moeilijk slapen omdat ik hierover lig te piekeren?
Ik realiseer mij nu dat dit weer een beetje mijn eerste topic is sinds dat ik ongeveer een volledige maand, misschien langer niet echt actief ben geweest hier op de community. Ja misschien met mijn Dungeons & Dragons groepje vanuit de Join Us community waar ik echt ontzettend blij mee ben dat ik daar aansluiting bij heb kunnen vinden en ze heb leren kennen. Maar ook het feit dat het een ontzettend gezellig groepje is en mijn gedachten even ergens anders op laat focussen maar niet op de community zelf.
Edit: hij heeft vandaag opnieuw wat te horen gekregen betreft deze generatie en woningnood. Nu is te hopen dat mijn vader iets anders staat in bovenstaand, of gaat staan. 😅 Want heel veel anderen en ik hebben hier ook niet om gevraagd.
