Lichte trigger warning: ik vertel op de oppervlakte over jeugdtrauma - verwaarlozing
Hallo allemaal,
Ik wilde graag wat delen. Ik voel me namelijk vaak over het hoofd gezien.
Ik ben een redelijk introvert persoon en in een wereld waar de meeste mensen extravert zijn, is dat soms lastig. Zoals wel meer introverte mensen neem ik pas ruimte in als ik voel dat er ruimte is om in te nemen, maar dat is vaak niet het geval (met name in grotere groepen mensen). Mensen in mijn omgeving hebben me wel eens gezegd dat ze me ‘mysterieus’ vinden. In andere woorden: moeilijk te pijlen/begrijpen. Dat is absoluut niet iets wat ik bewust ben of doe en ik vind het dan ook niet bepaald fijn om te horen dat ik zo ervaren word. Ik heb genoeg dingen te vertellen, grappen te maken en random feitjes om op te noemen, maar ik kom vaker niet dan wel tot mijn recht.
Dit zorgt er vaak voor dat ik met verdriet wegga bij sociale situaties. Als ik me weer niet op mijn plek heb gevoeld, niet gezien of gehoord. Ik begin langzamerhand een beetje een eenling te worden en dat vind ik verschrikkelijk. Introverte mensen hebben net zoveel behoefte aan een gevoel van verbinding als extraverte mensen dat hebben, maar ik heb het gevoel dat extraverte mensen niet altijd begrip hebben voor ons.
Nou kan ik niet alles op de verhouding van extraverte en introverte mensen gooien; het is namelijk ook zo dat ik door mijn verleden onhandige overtuigingen heb opgelopen. Ik ben voor een groot deel van mijn leven emotioneel verwaarloosd door mijn ouders. Wat erop neerkomt dat er geen enkele ruimte was voor mijn gevoelens/behoeften. Ik heb niet goed geleerd om gevoelens te uiten of behoeften aan te geven, omdat ik ervan overtuigd was/ben dat ze niks waard zijn. Ik heb een hoop therapie achter de rug (zowel individueel als met mijn ouders) en het gaat wel steeds beter, maar ik heb nog een weg te gaan. Ik twijfelde er zelfs over om dit topic te plaatsen, of ik dat ‘mocht’.
Ik merk dat ik nog erg zoekende kan zijn in mijn eigenwaarde en dat, hoewel ik ergens diep vanbinnen heus wel weet wat ik de wereld te bieden heb, de donkere stemmen in mijn hoofd soms erg luid zijn. De afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van een hele hoop verdriet en verlies. Vrienden die me in de steek lieten omdat mijn mentale gezondheid maar niet verbeterde en eenzaamheid die daardoor steeds erger werd. Het is denk ik geen verrassing dat er deuken in mijn zelfvertrouwen zitten.
Maar het tij begint te keren.
Ik vind het belangrijk om dit topic te eindigen met wat hoop voor mezelf. Want ik struggle hier nu nog mee, maar ik kom van ver en ik was zeker niet van plan om het hierbij te laten. Iets wat ik heel fijn vind aan mezelf is dat ik altijd blijf groeien, dat ik echt mijn uiterste best doe daarvoor.
Omdat ik het waard ben. Ik ben het waard om me goed te voelen, om gezien en gehoord te worden. Net als iedereen.
(En ik ben het ook waard om een topic te plaatsen over iets wat me nauw aan het hart gaat.)
