I don't know if this makes sense to you, maar een hele tijd heb ik het gevoel gehad dat mijn leven op pauze stond.
Ik was best wel eenzaam, had geen vrienden en kon het niet goed vinden met mijn klasgenoten. En momenten dat het even kon, lieten ze dat ook blijken door me buiten te sluiten of te weigeren om samen met me samen te werken tijdens opdrachten. Dat doet best wel pijn.
Op een geven moment ging ik alleen naar school en sliep ik, ik deed niks anders. Geen leuke dingen, of afspraken met leuke mensen. En naar leuke dingen ging ik niet, want ik had niemand om mee te gaan. Tot een punt dat ik zelfs in een extreeme sombere bui kwam, niet wetend hoe ik daar uit moest komen. Dat is nu gelukkig wel veranderd. Zo heb ik nu veel contact vanuit Join Us. Ik ga nu zelfs met een groepje naar comic con en zit ik in een boekenclubje.
De mensen die ik leren kennen zijn net zo als ik. Ik heb me in geen tijden zo op me gemak gevoelt, gevoelt alsof ik ergens bij hoor. Iets dat ik nog nooit heb gehad, ik was altijd het buitenbeentje, want ik ben sociaal niet zo handig.
Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik werk hard aan mezelf en na een lange tijd kan ik eindelijk weer zeggen dat ik weer aan het leven ben. Ik werk fulltime, krijg autorijlessen in het weekend en heb regelmatig contact en ga leuke dingen doen. Ben nu ook net begonnen met vrijwilligers werk hier bij Join Us, met de reden om mensen te helpen net als ik. Want niemand hoeft alleen te zijn.
Ik wil dit graag delen, want voor iedereen die net als ik stuggled met zichzelf en eenzaamheid, you're not alone. Ik dacht altijd dat ik de enigste was, maar dit is echt niet zo! Heb je iemand nodig om tegen te praten? Voel je vrij om me een privé berichtje sturen. ❤
