Vanavond knallende ruzie gehad met mijn jongere zus met wie ik (denk) close te zijn. Uiteraard gedurende het eten ook, kreeg bijna geen hap door mijn keel. Natuurlijk ging het wéér over de vergelijking tussen de hoeveelheid werk, geld/studiegeld en de opleiding die ik zo graag wil doen maar waar ik mij door haar toedoen zeer waarschijnlijk echt helemaal scheel aan ga betalen. Maar it's whatever, right? Want ja "zou wel zo eerlijk zijn als (ik) ook haar eigen opleiding zou betalen" Ja toch?
Ook alles wat ik heb uitgezocht betreft mijn studie lijkt er niet toe te doen want mijn ouders reageren alsof ze van niks weten terwijl ik hier al maanden mee bezig ben maar communicatie, ho maar.
Geweldig hoe mijn zus weer eens vergeet dat ik een chronische belemmering heb, meer als een jaar werkloos ben geweest. Terwijl zij kerngezond ter wereld is gekomen, snel een baan kreeg en stages letterlijk voor haar in de rij stonden.
Ja oké ze werkt zich helemaal de tandjes maar het grote verschil tussen haar en mij is dat ze een betaalde stage heeft, bijbaan, vrienden waar ze heen kan net zoals mijn jongere broer. Zou maar wat graag willen dat ze zich ook eens in mijn schoenen ging verplaatsen.
Terwijl dat bij mij heel anders zit. Maar ik ben zo langzamerhand echt klaar met dit huishouden, dat weet ik wel. Al helemaal nadat mijn beide ouders naar mij gaan lopen schreeuwen omdat ik een keer ff mijn gevoelens toon. Terwijl ik andere keren bijna helemaal niks laat merken van wat er in mijn hoofd omgaat qua gevoel.
