Frustratie met betrekking tot werk...

Ik heb precies hetzelfde gehad op mijn stage, echt een verschrikkelijk gevoel dus ik snap helemaal hoe je je voelt. En dan ook nog eens geen steun krijgen van je ouders is dan gewoon echt de druppel. Als leidinggevende is het je taak om alles overzichtelijk te maken voor het team, wat dus duidelijk niet helemaal aan de orde is. Dat ligt dan ook zeker niet aan jou, ik denk dat ieder ander mens erg gek van zou worden! 
 

Wat voor mij altijd helpt is gewoon al m’n gevoelens van me af te schrijven (of krassen) in een notitieboek. Of ik kijk een film of lees een boek waarin een personage door hetzelfde heen gaat. Klink misschien wat dom, maar het helpt me echt heel erg! Ik wou dat ik wat zinniger advies kon geven, maar dit is helaas alles wat ik me kon bedenken :,) Hopelijk voel je je snel weer beter! 

Ik heb het jammer genoeg meerdere keren (2 keer op zijn minst) moeten meemaken gedurende stages.

Eerstejaars stage maakte mij ontzettend onzeker over mijzelf omdat de leerkracht totaal geen tijd had mij te begeleiden en dus werd ik maar aan de klassenassistent gekoppeld. Zij wist niet hoe mij te begeleiden ondanks de studentenhandleiding en stagebegeleider handleiding, was te druk met haar eigen taken waardoor ze nauwelijks tijd maakte voor mij en beoordeelde mij abnormaal streng op mijn oefenpraktijkexamens en beoordelingen waardoor ik fikse mot met haar kreeg en door haar slechte steun bijna van mijn studie werd geknikkerd omdat ik het zogenaamd "niet aankon". Ik heb een halfjaar studie over moeten doen en dat voor het eerst in mijn hele schoolcarrière. Ik was er kapot van en moet je nagaan. Ik was nog maar eerstejaars, nog nooit praktijkervaring opgedaan binnen het onderwijs. Eerstejaars stage moest ook opnieuw maar deze keer kreeg ik, op een andere school wel de begeleiding die ik nog had en de leerkracht was pedagogisch sterk betrokken wat een hele fijne, gezellige stage opleverde. De tweede school idem dito.

Laatste ging redelijk maar ook daar gingen heel wat dingen mis; beoordelingen die ik zogenaamd niet had laten zien aan het begin van die stage waardoor ik wéér bijna een halfjaar terug werd gestuurd in mijn studie, praktijkexamens waar raar bij werd gedaan: een werd al beoordeeld terwijl ik nog niks had aangeleverd qua examenproducten wat bij mij zorgde voor mijn eerste paniekaanval omdát ik een onvoldoende kreeg. Ik stond toen te wachten op de bus en ging met knikkende knieën en een betraand gezicht naar huis, de tranen wegslikkend omdat ik niet in huilen wilde uitbarsten in de bus en de ander, de allerlaatste werd foutief beoordeelt en moest ik opnieuw maken omdat ik letterlijk een puntje miste wat niet duidelijk was aangegeven. Betreft die beoordeling was ik gewoon te weinig geobseveerd. Uiteindelijk hebben ze mij gematst door mij genoeg punten toe te kennen om tot de te slagen studenten te behoren na alle andere examens destijds. 

Mijn ouders zeggen wel dat zij mij proberen te helpen, steunen maar vinden dit lastig omdat zij ook gefrustreerd zijn en te dealen hebben met een megalading onmacht. Ondanks dat krijg ik juist daar het gevoel van er veelal alleen voor te staan als het op meer werkzoeken in mijn werkveld aankomt. Vooral de potentiële werkgevers en andere belemmeringen werken voor mij averechts. Ik ben al een keer 7 maanden werkloos geweest na mijn afstuderen, ik denk dat als ik dat nog eens mee moet maken ik nog erger breek dan vorig jaar en waarschijnlijk aan toch écht een beginnende depressie aan ga hikken. Misschien doe ik dat al want ik zit al iets voor de zomervakantie al wat minder in mijn vel wat iets is wat ik natuurlijk niet wil hoeven meemaken, maar des te langer dit rondcirkelt, des te dichterbij het komt.

Nu weten mijn ouders wel dat ik mínder in mijn vel zit, maar als ik daar steeds dieper in verstrikt raak, dan hebben we echt de poppen aan het dansen hiero en ben ik 40-50 voor ik her huis uitkan.

Betreft mijn leidinggevende was het niet echt wat je noemt professioneel nee; ik ben een vrij nieuwe werknemer die dat ding nog nooit heeft gezien en dan zegt ze het later pas uit te gaan leggen terwijl we tijdens die vergadering met z'n alle taken moesten verdelen als team zijnde. Kon dat papier niet eens meenemen naar huis. 

Dagboeken/opschrijven doe ik al maar wellicht te weinig. Heb sinds mijn laatste dagboek, mijn nieuwe eigenlijk niet aangeraakt nog.

Betreft boeken vinden en lezen waar het personage door hetzelfde gaat is in mijn geval niet echt te doen. Zelfde geldt voor films. Het enige personage wat enigzins in de buurt komt van wat ik meemaak is Jacob Reckless van de Reckless/Mirrorworld pentalogie boekenreeks van de Duitse schrijfster Cornelia Funke. Hij is net zo koppig als mij, rusteloos (momenteel), de oudste en zet zich redelijk af tegen zijn ouders. Daarnaast is hij zo rond mijn leeftijd.

Dankjewel voor de tips en dat hoop ik ook!

Mocht dat ding helaas niet mee naar huis nemen en nee dat heb ik niet jammer genoeg, we moesten het al voor de lunch inleveren. Daarnaast is mijn collegiale band niet aan de sterke kant omdat de uren die ik werk te weinig zijn (8, 4 verspreid over twee halve dagen-- en daar moet ik dan al 05:20 uur voor op om niet lang daarna twee bussen te pakken 😕) om écht sociaal gezien iets op te bouwen. We waren ook allemaal te druk met die vergadering er doorheen te jassen voordat we overgingen op een webinar en mijn stem is aan de zachte kant. Leidinggevende heeft al gezegd dat ze er later met mij op terugkomt want ik ben het spoor bijster.

Betreft Facebook post ik zoiets als een jaartaakbrief of selfies bijvoorbeeld liever niet op zo'n site omdat ik mij er sterk van bewust ben dat alles eindigt op Google.

Ik weet dat het helpender is te denken in oplossingen. Dankjewel voor de tips.