Ik had een hechte vriendengroep, waarvan iedereen zo zijn eigen trauma's had. Eentje had het erg moeilijk met depressie in de familie en voor mijn gevoel liep ik constant op mijn tenen bij haar. Door alle stress en na een argument kreeg ik een shutdown en voelde ik mij niet meer veilig in de groep. Mijn man heeft me geholpen uit te leggen en we gaven aan dat ik zelf geen contact meer durfte en hun daarvoor nodig had om het initiatief te nemen.
Werd helaas niet goed begrepen, man was een beetje pissig daarover omdat hij zag hoeveel het met mij deed en maakte er een opmerking over. Eindelijk weer voorzichtig contact aan gedurfd, maar degene met wie ik het argument had en iemand die bemiddelaar wilde zijn, wilden zelf geen contact tijdelijk om de situatie te verwerken. Geen idee wat er aan de hand was en niemand wilde iets uitleggen of zich ermee mengen. Prima, maar onderling hadden ze allemaal contact en spraken ze af, maar ze wilden pas met mij afspreken als de situatie opgelost was.
Ik voelde me meer en meer opzij gezet en niet gehoord. Ik wilde zelf een tijdje geen contact meer en heb uitgelegd waarom en dit werd ontvangen met begrip. Toen ik aangaf dat ik er weer voor open stond, werd ik beschuldigd van het breken van hun harten, dat ik mij voorgedaan zou hebben als mijn man en van toxisch gedrag. Naar mijn mening heb ik mij beheerst gedragen richting hun en alles geprobeerd uit te leggen, en kreeg ik begrijpende reacties terug. Ik heb lang na moeten denken over elke reactie die ik had gegeven en die ene keer dat ik mijn emoties liet merken "walste ik over iemand anders zijn emoties heen"..
Ik heb na afloop een brief geschreven op mijn excuses aan te bieden dat ik de buitenstaande vriendinnen erbij betrok door ze te vragen wat er aan de hand was en dat ik mijn hart bij ze wilde luchten, terwijl ze zich er buiten wilden houden. Maar ook duidelijk gemaakt dat ik teleurgesteld ben dat ze me hebben beschuldigd van dingen die ik niet heb gedaan en aannames hebben gedaan die niet waar zijn..
Door alles wat er gebeurd is, is er zo'n sterk trauma getriggerd dat ik doodsbang ben mijn ex vriendinnen weer tegen te komen. De gebeurtenissen hebben mijn vertrouwen en behoefte aan vriendschap kapot gemaakt. Ik heb mijn schuld toegegeven en weet dat ik onbedoeld ook fouten heb gemaakt, maar elke keer dat ik stemmen hoor die op die van mijn exvriendinnen lijken, ben ik bang dat ze op me afkomen en me beschuldigen van dingen die ik niet heb gedaan. Dat ze een scène willen schoppen of me publiekelijk voor gek willen zetten. Ik durf eigenlijk niet meer met de bus tr gaan of in de stad naast de mijne te komen, uit angst ze tegen te komen en aangevallen te worden. Hun laatste acties en woorden hebben me zo beschadigd, dat het een trauma geworden is.
Sorry voor dit lange topic. Ik wilde mijn hart luchten en wil gewoon dat mensen van buitenaf dit kunnen lezen en misschien een bemoedigend woord hebben of kunnen leren van mijn fouten en die van mijn exvriendinnen.
Toch mis ik een van mijn exvriendinnen enorm. Ze was mijn beste vriendin en we hadden een vriendschap van bijna 10 jaar! Ze was mijn platonische soulmate en eigenlijk gewoon de vrouwelijke versie van mijn man. Ik ben bang nooit meer zo'n vriendschap te kunnen krijgen en ben diepgekwetst met hoe het afgelopen is..
