Gisteren heb ik de hele dag aan mijn studiekeuzecheck gezeten voor mijn aankomende HBO studie. Het was ontzettend veel werk en waren veel vragen. Zoiets als dit heb ik overigens nooit echt hoeven doen tot nu.
Vandaag sta ik op het punt om, wanneer ik antwoord heb gekregen op mijn vraag betreft bijlagen hangen aan de studiekeuzecheck van mijn toekomstige universiteit, het in te leveren.
Dit gaat al in een rap tempo, maar vanaf dat moment zal het nog sneller gaan en voor ik het weet zit ik alweer in de schoolbanken, alwéér.
Mijn hele leven lang onderhand, zeker sinds dat ik middelbare en niet een maar momenteel twee colleges heb doorlopen, voelt het voor mij persoonlijk alsof ik op pauze sta en dat constant, met echt álles. (of zoals mijn ouders zeggen "je valt tussen wal en schip", verdere details met wat mij hierin belemmert ga ik niet op in, zéker niet met een topic die echt iedereen kan zien, wil ik ook niet) ; een volwaardige baan. Huidige baan is niet slecht maar ik merk sterk bij mijzelf dat ik gewoon niet genoeg wordt uitgedaagd en dat een ondersteunende rol niet volledig bij mij past. Ik wil meer plezier kunnen halen uit mijn werk. Iets doen waarvan ik echt zeg "goh dit doe ik echt met plezier en al mijn knokken was dit meer dan waard". Ik haal er wel plezier uit maar voor mij persoonlijk niet genoeg helaas, autorijden; of ik dit überhaupt ooit ga halen is nog maar de vraag en ik kan er slecht tegen als men bijvoorbeeld tegen mij zegt "heb je je rijbewijs nog niet?", "heb je geen auto?" Nee, want naast persoonlijke redenen hebben mijn ouders nou eenmaal geen geldboom in de tuin staan. Het leven is namelijk alles behalve een levend sprookje. Ik zou niets liever willen dan rijlessen volgen en een auto hebben maar in plaats daarvan zit ik zeker de komende jaren nog vast aan het heerlijke OV die uren doet over een afstand van drie keer niks (ligt eraan waar ik heen ga, daarnaast is OV zónder korting gewoon reteduur als je het mij vraagt. Ook ik heb géén geldboom op mijn kamer staan).
Op mezelf wonen is écht een hele verre droom, ook wegens persoonlijke redenen en dan is het nog maar de vraag of ik ook daadwerkelijk in Nederland wil blijven wonen ja of nee. Als blijkt dat ik na mijn toekomstige studie en hopelijk het behalen ervan, het vinden van een bijpassende baan daarna, nog op die lijst sta ga ik serieus overwegen om te emigreren dan dat ik nog jaren na mijn studie óf bij mijn pa en ma woon óf dat ik over een overvolle en oververhitte woningmarkt struin, mezelf suf zoekend naar een plek voor mezelf waar nauwelijks iemand nog mijn enige mate van privacy verstoort of zich onnodig erg met mij bemoeid.
Ik weet wel, zodra ik de studie van mijn dromen doe, de studie die ik echt al jaren wil gaan doen, doe en daarna hopelijk ook de bijbehorende baan, gaan er eindelijk een heleboel deuren voor mij open. Deuren die al veel en veel eerder open hadden moeten gaan. Iedereen die ooit tegen mij heeft gezegd of ook maar heeft gedacht "je kan dit toch niet, want..." of mij indirect heeft gepest en mijn (vroegere, erg extroverte) sociale kant tamelijk heeft vernaggeld zonder echt moeite te doem om mij ook maar te leren kennen, heeft hier mooi niet van terug.
Dit is gewoon iets wat ik graag kwijt wilde want dit gevoel speelt al meerdere jaren bij mij.
