Hallo allemaal,
Zoals al uit de titel blijkt, zit ik momenteel thuis met een burn-out. De eerste keer dat de burn-out om de hoek kwam kijken, is inmiddels al bijna twee jaar geleden. Omdat ik toen nog studeerde, heb ik niet de ruimte genomen om ervan te herstellen. Pas na mijn afstuderen afgelopen juli begon ik echt te voelen hoe erg ik eraan toe was en sinds september/oktober ben ik met behulp van een boek echt goed onderweg met het herstel (De Burn-Out Reset van Hamming & Vandenabeele, enorme aanrader).
Afijn, ik struggle sinds 2020 behoorlijk met eenzaamheid en dat is eigenlijk alleen maar erger geworden. En nu dat ik afgestudeerd ben, thuiszit en bijna niks kan, merk ik dat mijn wereldje steeds kleiner wordt. Ik woon nog bij mijn ouders met wie ik een oké relatie heb, maar bij wie ik me meestal niet echt gehoord voel als ik het over mijn gevoelens heb. Ik heb wel een aantal vrienden die ik regelmatig online spreek, maar ze wonen allemaal ver weg en hebben drukke levens dus we kunnen nooit zomaar irl afspreken. Daarnaast heb ik dus ook de energie niet om echt iets te gaan ondernemen. Maar het vervelendste vind ik dat hoe langer ik in deze eentonige cocon zit, hoe minder motivatie ik heb om mensen (online) te gaan opzoeken. Voor mijn gevoel gaat de wereld verder zonder mij. Niemand heeft me nodig op dit moment en dat is een heel vervelend gevoel. Voorlopig zal ik hier ook nog wel in vastzitten en dat voelt soms uitzichtloos.
Ik weet niet of iemand op de één of andere manier tips zou hebben voor deze situatie, maar ik wilde in ieder geval even mijn verhaal kwijt.