Waarschuwing: kan als heftig worden ervaren door degene die dit leest. Lees het op je eigen risico.
Nu mijn (manisch depressieve/bipolaire) moeder weer een tijdje terug is thuis na al het gezeik en de tweede keer trauma, weet ik niet of momenteel alles zoveel beter is of ook maar wordt nu dat ze weer thuis is.
Het hele gevoel van écht een moeder hebben is door deze soort situaties al sinds 2017 weg en dat realiseer ik me goed. Tuurlijk ik hou in m'n achterhoofd dat het mijn moeder is, maar dat hele gevoel is al lange tijd dubbel voor mij.
Echt alle aandacht vanuit het gezin gaat naar mijn moeder, en wij kunnen ons daar nog weleens aan storen. Er is veel sprake van de slachtofferrol vanuit mijn moeder wat mij mateloos irriteert, ondanks de medische ondersteuning en medicijnen is ze nog altijd druk voor mijn gevoel en ze loopt over alles en nog wat te zeuren tot in de kleinste detail. Ook wanneer ik rustig wil eten of op de bank wil zitten kan dit niet eens want meestal gaat ze over de meest vage, ramdom dingen praten of in zichzelf hardop praten en is ze net zo'n spraakwaterval.
Hoewel mijn vader blijft volhouden dat ik op dit soort dingen niet moet reageren wordt het voor mij steeds moeilijker.
Bijvoorbeeld wanneer ze slagroom koopt voor mij en het dan uiteindelijk zelf allemaal opeet... Vandaag had ze weer een bus gekocht en zei ze tegen mij dat ze die voor mij had gekocht. Nou, dat ken ik nu wel, eerst zien dan geloven. Als blijkt dat ze weer zowat alle slagroom die ze "voor mij" heeft gekocht naar binnen heeft gewerkt voordat ik ook maar een klein toefje heb kunnen pakken voor mezelf, hoef ik de komende paar jaar geen slagroom meer.
Of dat ze loopt te zeuren over mijn eigen zuurverdiende geld nota bene in verband met de aankomende kerst, dat ik niet teveel mag uitgeven maar ook dat mijn vader eens een kerstcadeau mag krijgen. Sorry hoor maar dit is de éérste keer dat ik eindelijk wat beters kan kopen voor gezinsleden dan een simpele kaars of een kussen. Gun mij dat. Ik weet echt niet waar ze mee bezig is maar het zint mij totaal niet. Ik ben niet achterlijk of ook maar van gisteren, ik ben oud en wijs genoeg om de verantwoording over mijn eigen geld te nemen. Ik ben geen groot uitgever of iets en ook géén kind meer. Ik ga onwijs zuinig met mijn geld om.
Ik heb steeds meer ruzie met d'r en dat alleen maar omdat ik laat blijken hoe ik bepaalde dingen ervaar, wat ik voor mijn gevoel elke keer een soort van moet onderdrukken ofzo.
Ben serieus blij als ik het huis eindelijk uit kan en ben want ik heb hier meer dan genoeg van. In tegenstelling tot mijn jongere broer en zus heb ik nou niet bepaald echt een andere plek waar ik heen zou kunnen behalve Join Us af en toe om de week, werk dan of een slot op mijn deur om mijn privacy te behouden en zodat mijn moeder niet in een keer na een keer kloppen binnenkomt.
Moe wordt je ervan gewoon.
