Belangrijk; ik moest gewoon ff mijn hart luchten want ik voel echt een brok woede en verdriet waar je u tegen zegt. Vanbinnen ben ik het echt aan het uitschreeuwen.
Wat een fijn Pasen had moeten zijn eindigde in een meningsverschil tussen mij en mijn pa en natuurlijk alleen wanneer ik alleen met hem aan het avondeten zit wat hij naar binnenschuift alsof het niks is.
Kan niet eens normaal genieten van mijn weekeind want nee, stel je voor; pa en ma willen dat je meer rondom het huis doet omdat zuslief over je loopt te klagen zoals gewoonlijk en in het weekeind wordt verwacht dat je ook werkt wat oh oh je zit op je "luie" krent hoe erg.
Dan ook nog zeggen dat ik naast mijn aankomendw VOLTIJD HBO studie moet gaan werken omdat ik eens moet weten wat echt werken is TERWIJL IK 1,5 JAAR OFZO HEB MOETEN ZOEKEN NAAR EEN EERSTE BAAN EN BIJNA ZO GOED ALS AAN EEN DEPRESSIE ZAT. Alleen omdat mijn jongere broer en zus dit doen terwijl ik het niet eens gewenst ben. Hoe móet ik in hemelsnaam mijn aankomende studie gaan combineren met werk terwijl ik nog nieuw ben richting het HBO gebeuren.
Maar nee dat zal mijn pa boeien schijnbaar weet ik veel, ook al maken mijn ouders zich nog zo'n zorgen over mij. Laten ze vrij weinig zien voor mijn gevoel want palief werkt zich te pletter en malief werkt ook met nog een manische depressie erbovenop. Die om de x aantal jaar terugkomt...
Natuurlijk moest het feit dat ik géén sociaal leven heb ook nog eens ter sprake komen. Top pa, echt TOP. Blijf dat vooral zeggen terwijl ik een aantal sociale contacten heb van mijn eigen leeftijd en vererger mijn eenzaamheid Sta serieus bijna op het punt om je kaarten die ik alvast voor je verjaardag en voor Vaderdag heb gekocht te verscheuren. En maar dingen voor mij invullen "je vind het allemaal maar best". Alweer datzelfde eindeloze riedeltje terwijl jullie nóóit ook maar vragen hoe ik mij eronder voel. Maar ja dat gaat ook moeilijk want ik weiger jullie de toegang tot mijn innerlijke ik meteen, ook wegens milde vertrouwingsproblemen/ best veel trauma, mij ongehoord voelen rond jullie.
Alsof ik de keuze had om indirect gepest te worden vroeger op 6 jarige leeftijd tot er bar weinig van dat eens zo extraverte, energieke, vol zelfverzekerde en vrolijke meisje over was, wat zich nog altijd sinds die tijd terugtrekt op d'r kamer wanneer ik ff niet werk en wordt vergeleken met een spook / vampier vanwege het niet buiten zijn, weinig zonlicht zien.
Alsof ik kon kiezen hoeveel meer ik ging werken toen mijn contract werd verlengd.
En dan kan er wel door je worden gezegd "goed dat je die HBO studie wil doen" maar zo voelt het niet en zo gaat het ook niet voelen want werken gaat voor, waarom volg je niet het voorbeeld van je (oh zo PERFECTE) jongere broer en zus en oh nee, straks ben je te oud om nog snel te worden aangenomen na je slagen.
"Je voelt je ontspannen op werk" ja tuurlijk joh. Waarom ga ik deze studie doen dan.
Gaat me niks verbazen als ik gedurende mijn studie overstrest raak omdat het tempo hoger ligt dan op MBO én omdat ik geacht wordt ernaast te werken om mijn pa en ma en jongere zus maar een beetje te pleasen want jemig de pemig wat is ze dan een verantwoordelijke en gelukkige jongvolwassene.
Ik probeer het oké, geef me dan die ruimte en laat me dan maar op mijn snufferd gaan maar schijnbaar is het nog niet goed genoeg.
Als ik met zo'n soort mindset als dit mijn studie inga hoeft het van mij allemaal niet meer.
Wanneer gaan mijn ouders zich nou eindelijk is een keer zich écht maar dan ook écht in mijn schoenen verplaatsen zónder aannames te doen met wat ik persoonlijk voel en dingen in te vullen?
Wanneer zijn mijn ouders nou eens trots op mij?
Ik ben écht ongelofelijk klaar met dit huishouden.
Als het aan mij ligt zou ik al op mijn 18e het huis uit zijn want oh oh "je doet al vanaf je 19e niks" maar dat gaat niet want 1. ik heb geen geldboom in de tuin en 2. ik ben altijd klein gehouden en overbeschermd geweest.
Echt geweldig om weer jankende in bed te liggen. Al jank ik de hele nacht door en wordt ik wakker met dikke ogen van hier tot Tokyo het zal mij boeien. Ik ben het spuugzat.
Sta in de bloei van mijn leven wordt er vaak gezegd, nou als dit de bloei van mijn leven is had ik mij die toch echt ánders voorgesteld.
