Gisteren hebben mijn ouders het voor een derde (!) keer gehad over mijn jongere broer en zus en hun toekomst. Met name mijn jongere broer met wat een geweldige toekomst hij tegemoet gaat binnenkort. Hoewel ik het hem van harte gun, word ik stapelgek van dat hele "de lucht inprijzen" van mijn ouders als het gaat om mijn broer en zus, waarbij ik zo heb van "ja joh wrijf het er nog een keer lekker in". Terwijl mijn ouders dat mij ook gunnen. Ze laten het alleen weinig merken en veel complimenten lijk ik ook niet te krijgen. Tegenwoordig lijken mijn broer en zus echt het standaard gespreksonderwerp van de dag en ik erger mij daar aan. Ik vind het bloedirritant om eerlijk te zijn.
Ben gister tijdens het eten ook in huilen uitgebarsten omdat de emotie en het gevoel van pure onmacht, groeiende minderwaardigheidsgevoel en de hele tijdelijke baan waar ik het eigenlijk al maanden niet zoveel plezier meer aan beleef. Salaris is leuk, al zou het best meer mogen worden, het is voornamelijk de productiviteit en het pedagogisch klimaat wat mij niet zo aanstaat, maar bij dat tweede heb ik het niet echt voor het kiezen, eerste is het budget allang op voor, ook heb ik nog steeds niet echt een klik met collega's want ik werk maar 8 uur (twee dagen van 4 uur) per week en daar moet ik dan ontzettend vroeg mijn nest voor uit (2x 05:20 uur opstaan--) om twee bussen heen en terug te pakken.
Heb mijn ouders niet volledig verteld op wat voor soort manier ik momenteel in mijn vel zit; behalve dan dat ik veel slaap, vaak moe ben, slechte nachten heb en steeds minder plezier/motivatie kan opbrengen voor dingen zoals lezen, gamen. Naar buiten gaan buiten mijn werk om doe ik eigenlijk helemaal niet. Ik voel me nogal futloos. Ik vertik dit dan ook aan te geven bij werk en sleep mezelf wel door de week heen, mij verschuilend achter een masker van blijdschap die niet eens authentieke blijdschap is, maar ja het laatste wat ik wil is dat de leerlingen die ik ondersteun het door gaan krijgen. Zelfde geldt voor mijn huisarts. Laatste wat ik wil is dat een psycholoog gortdroog door mijn emoties/gevoelens of verleden gaat lopen wroeten. Daar ben ik als persoon net iets te complex voor om mij volledig te begrijpen, tenzij men een ongelooflijk sterke emotionele band met mij weet te scheppen en ook écht maar dan ook écht de tijd neemt mij te leren kennen en naar mij te luisteren zonder oordelen.
Anyway, toen dit gebeurde gisteravond schreeuwde allebei mijn ouders uit pure frustratie naar mij dat ik nog meer mijn schouders eronder moest zetten, beter mijn best moest doen, dat ze mij steunde...
Waarop ik uit groeiende frustratie vloekte en het eten wat nog op mijn bord lag weggooide. Mijn hele hongergevoel was gewoon meteen weg en in plaats daarvan werd ik misselijk, kreeg ik het gevoel of ik elk moment kon gaan overgeven. Vervolgens viel ik halfhuilend in slaap en werd ik vermoeid wakker na een gebroken nacht.
Mijn moeder vraagt zich nog altijd af of ik neig in een depressie te belanden of dat ik er al in zit. Als je het mij vraag ben ik al espresso depresso. Kijkend naar hoe minder ik in mijn energie zit, hoe ik reageer binnen het thuisfront en dat ik zo nu en dan sterk verminderde eetlust heb of gewoonweg weinig zin om te eten.
Vandaag dus halsoverkop gekeken voor een HBO studie richting leerkrachtondersteuner en gebeld, natuurlijk was degene die erover ging er niet en natuurlijk ben ik te laat met aanmelden. Dit heb ik gedaan op aandringen van mijn pa zodra ik mijn bed uitkwam, omdat ik niet echt een andere keus heb nu dan mezelf te laten omscholen en dat één jaar nadat ik ben geslaagd voor onderwijsassistent omdat ik gewoon niet aan een baan kan komen als OA. Vraag me niet waarom maar onderwijs is zo star als ik weet niet wat naar nieuwe, jonge werknemers toe. Ze hebben liever het oude vlees in de kuip. Ik vind het nog altijd te gek voor woorden.
Mijn pa zei niet eens een goedemorgen, alleen maar "je gaat er vandaag achteraan" alsof ik niet genoeg stress en zooi in mijn leven heb.
Daarnaast heeft 'ie ook gezegd dat het een zware opleiding gaat worden voor mij maar daar heb ik niet echt een boodschap aan nu. Ik moet wat en als dat dit is om mijn baankansen te vergroten en om uiteindelijk eventueel Engels docent Tweedegraads te worden (voornamelijk om ervoor te sparen) so be it. Heb ook tegen mijn ma gezegd dat ze dat wel kunnen zeggen over zo'n studie, maar ik kan moeilijk blijven ronddolen in deze nauwelijks ondoorbroken cyclus waarbij ik amper nog de kans krijg aan mijn toekomst te werken.
Nu heb ik een mail opgesteld voor die hogeschool en hoop ik op het beste en anders kan ik nog altijd kijken naar Engels docent Tweedegraads.
Of op mijn hoofd gaan staan.
Ik probeer moed te houden en positief te blijven maar geloof me, zelfs als een geboren doorzetter en doorbijter wordt het steeds moeilijker en zwaarder dat vast te houden. Vooral als je je voor jou gevoel zijnde persoonlijk niet echt 100% gesteund voelt. Althans dat is hoe ik het beleef.
Het is gewoon niet leuk of grappig meer. Ik wil ook een volwaardige baan, goed salaris om van te kunnen leven, mijn toekomst mee op te bouwen en het huis uit kunnen. Liefst zo snel mogelijk. Kan ik dat 2017 hoofdstuk en de bijna 6 jaar lange, nog altijd voortdurende nasleep ervan ook afsluiten.
Het zorgt voor ontzettend veel stress, frustratie en rusteloosheid, dat hele gedoe met werken/je eigen helemaal verder suf solliciteren/toekomst.
Daarom snap ik op dit soort momenten écht niet hoe makkelijk sommige mensen van mijn leeftijd ergens lijken te komen terwijl ik mezelf constant keihard moet maken voor alles en nog wat; mijn basisonderwijsloopbaan, middelbare school, eerste college, tweede college; waar ik bijna tot twee keer aan toe ben afgetrapt door slechte stagebegeleiding en dan nu dit, voor onderhand bijna twee jaar "even" werkzoeken.
Maar ja, niks komt aanwaaien op een zilveren dienblad en dat weet ik maar al te goed, het is de harde realiteit.
Dit wilde ik gewoon even kwijt. 😅
