Ik kwam dit verhaal tegen op LinkedIn. Te mooi om niet te delen.
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
Dit is mijn zoon… Pepijn… lief, sociaal, hartelijk.
Achter dit lieve gezicht zit nog een Pepijn.. verstandelijk beperkt, forse regulatie problematiek, autistisch, depressies die gaan en komen. Vorige week mocht hij zijn diploma voor de VSO in ontvangst nemen en zal Pepijn na de vakantie starten op dagbesteding.
“Mama… waarom heb je alles versierd? Ik heb geen echt diploma. Mijn zus studeert aan de universiteit, mijn broer heeft een leidinggevende functie. En ik? Ik snap niks van de wereld.. ik heb niks bereikt.” Mijn hart brak om hem. Eerst maar eens samen met Pepijn een kop koffie gedronken…
“Kerel.. jij hebt zóveel bereikt!!! Opnames op gesloten groepen, zelfstandig fietsen, belangstellend zijn naar anderen, je rust zoeken in de natuur. Hier zijn geen diploma’s voor maar man… wat werk je hard!!!”
Terugdenkend aan de inspiratiedag van JP van den Bent (ben persoonlijk begeleider bij JP) en kijkend naar Pepijn hem het voorbeeld gegeven van “de berg”. Je kan de top zien en in een paar uur boven willen zijn. Je kunt ook het slingerpaadje nemen. Dit duurt wat langer voordat je boven bent maar onderweg staan bankjes. Hierop mag je zitten en om je heen kijken. Niet alleen naar de top!! Maar juist achterom kijken om te zien hoever je al gekomen bent. Haal maar diep adem op dit bankje voor je het slingerpad weer opgaat. Op jouw tempo kom je bij de top… alleen ziet de top er voor iedereen anders uit.
Pepijn… ik zie je
Cliënt… ik zie je
Ik zie jullie oprecht!!!
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
Geschreven door Coralie Pals
Begeleider / PB-er bij Stichting JP van den Bent
