Verliefd op aanwezigheid!
Wat gaat er door je heen als je iemand leuk vindt? Je voelt vlinders. Je wilt eigenlijk zowat elke dag doorbrengen met deze persoon. Maar hoe kan het dat je deze verliefdheid al na twee dagen voelt. Je kent de persoon amper. Is dat niet allemaal een beetje snel? Het klikte en we voerde goede gesprekken, niks mis mee toch? Je verbonden voelen en niet meer willen loslaten. De angst voelen om verlaten te worden, omdat je juist nu die aanwezigheid voelt waar je naar verlangt.
Maar vind je dan de persoon leuk of het gevoel van aanwezigheid? Vult het de eenzaamheid op die je altijd voelt?
Iedereen staat anders in zijn/haar leven. De ene heeft een mega rugzak met veel levenservaring en de ander zit in een veilige bubbel en heeft amper iets meegemaakt. Als je iemand tegenkomt waar je een klik mee hebt, althans je denkt dat er een klik is, je opent jezelf en verteld het een en ander, de persoon geeft wederzijdse interesse te hebben en uit respect naar jou verhaal… vervolgens radiostilte, geen contact meer… wat gaat er dan door je heen? Ikzelf voel me dan behoorlijk gekwetst door de valse uitspraken van deze persoon. Terwijl de persoon aangeeft eerlijk en direct te zijn, maar nee hoor, dat klopt van geen kant. Door deze valse uitspraken krijg ik ook een bepaalde onzekerheid over me heen.
Had ik mezelf niet meteen zo open moeten stellen? Heb ik iets verkeerds gezegd? Ben ik te claimerig? Ligt het aan mij? Allemaal vragen wat als een wervelwind door mijn hoofd razen. Ik ben dan nogal snel geneigd om alles naar me toe te trekken. Het is lastig om uit deze gedachtegang te stappen, daar je natuurlijk dacht dat het allemaal goed zat.
Ik vraag mezelf soms af hoe anderen dit geregeld krijgen in hun hoofd. Iedereen heeft zijn/haar eigen manier van verwerking en loslating. Hoe krijg je het geregeld als je een angststoornis hebt?
De angst wat bij mij in zo’n geval getriggerd wordt is verlatingsangst.
