Het is alsof je in de regen staat en het niet op je voelt vallen, een heel vreemd, afstandelijk, verdrietig maar toch herkenbaar gevoel en ervaring, zeker iets dat maar niet weg lijkt te gaan, ook al zie en spreek ik elke dag mensen. Vaak krijg ik van die gevoelens van angst en uitbarstingen van vreugdevolle herinneringen aan vrienden en zou ik willen dat ik terug kon gaan om die tijden opnieuw te beleven. Ik weet dat er altijd een nieuwe dag is en nieuwe kansen, maar het feit blijft dat ik niet terug kan naar de tijden dat ik me niet eenzaam voelde, naar de tijden dat ik me geliefd voelde door mensen.
Drie maanden geleden had ik de zeer pijnlijke ervaring van het verlies van mijn vader, dat graveerde deze gevoelens van eenzaamheid nog meer. De enige vriend die ik sinds het begin van mijn leven had, is er nu niet meer en ik zal hem nooit meer kunnen zien of spreken...
