Hebben jullie ook soms het gevoel dat je meer wilt dan alleen 'normale’ vriendschappen? Ik struggle nu al een tijdje met het verlangen naar een romantische relatie. Het gevoel van iemand nodig hebben die je een knuffel geeft zonder dat je erom hoeft te vragen omdat diegene weet dat je er een kan gebruiken, of het idee hebben dat je samen gewoon lekker still kan zitten op de bank, lekker knus tegen elkaar aan. Iemand die meteen doorheeft hoe het met je gaat zonder dat je een woord erover hoeft te zeggen. Ik mis dit.
Mijn begeleiding en ik hebben dit gevoel de term 'romantische eenzaamheid’ gegeven. In mijn vlagen van somber gestemdere dagen komt dit gevoel vaak bij mij naar voren. Mensen zeggen vaak dat een relatie vinden moeilijk is, dat als je het forceert je het niet gaat vinden en als je het dan toch vindt het niet gaat werken. Dit snap ik, maar dat zorgt er niet voor dat dit gevoel minder wordt. Het laat mij alleen denken dat ik nog langer moet zoeken, en tot die tijd dit pijnlijke gevoel maar met mij mee moet dragen, terwijl het niet eens per sé een echte relatie hoeft te zijn. Gewoon een hele goede vriend waarmee het gewoon goed klikt zou misschien al helpen.
Hoe gaan jullie om met dit soort gevoelens van ‘aparte’ eenzaamheid? Hebben jullie tips om dit gevoel te verminderen?
