Ben nu al 2 jaar voor mijn gevoel helemaal alleen
In het begin had ik geen zin meer om vrienden te maken wegens alles dat er in mijn leven was gebeurt qua drama. en vond ik de zo genaamde eenzaamheid harstikke fijn!
Maar nu dat ik weer vrienden probeer te maken begrijp ik weer waarom ik vroeger altijd zo snel opgaf.
Ik heb altijd het gevoel dat ik of people pleasers ontmoet of control freaks,
Niemand om mij heen vraagt of ik een keer mee wil ik moet het altijd zelf doen en dan heb ik het gevoel dat ze alleen maar ja zeggen om lief te toen. de reden waarom ik dat gevoel heb is omdat ze nooit zelf iets vragen of het gesprek starten ik loop altijd te slepen….
en je zou denken dat als mensen tegen je zeggen ik had het super leuk moeten we vaker doen (of ander soort positieve opmerking) dat ze wel eens een keer eigen initiatief nemen maar dat gebeurd nooit.
Iedere keer kijk ik naar mijn eigen gedrag is er wat miss mee, maar ik zie niks waarvan ik zou zeggen wow dat is echt slecht of ik vraag het anderen maar die zien ook niks.
Ik vindt het gewoon zo raar dat je ook dan een week lang leuk aan het chatten bent met iemand en in eens zeggen ze nooit meer wat en dat bericht waar bij het stopt is niks buitengewoons…
ik kan gewoon niks vinden bij mijzelf waar aan het zou kunnen liggen en ik ga zeker niet helemaal veranderen voor iemand.
Ik voel mij gewoon iedere keer gebruikt als het laatste entertainment object voor wanneer iemand zicht verveeld en dan dumpen ze je aan de kant tot dat ze je weer nodig hebben na een half jaar en dan gaan ze in eens trauma dumpen of overdreven vrolijk doen.
