Na de ruzie die ik zo niet lang geleden met mijn jongere zus aan de keukentafel heb gehad betreft mijn aankomende studie, heb ik het financiële plaatje besproken met mijn ouders. Hoewel logisch en begrijpelijk dat ik op een gegeven moment ook weleens zelf een (deel van) mijn studie mag gaan betalen, was het vandaag best even slikken…
Ik ben dolgelukkig dat ik de aanmelding en inschrijving voor deze studie na de zomer alsnog kan gaan doorzetten nu (zit al best ver in het proces ook), zit er een hele grote maar aan.
Ik heb al aangeboden de studiereizen die van belang zijn voor mijn portfolio geheel zelf te betalen, oftewel, hier hoest ik al best een smak geld voor op. Er zijn ook vervangende opdrachten, maar daar zit ik persoonlijk nog altijd niet op te wachten, omdat ik de wereld een beetje wil kunnen verkennen (en mezelf in het diepe kunnen gooien betreft volledig op mezelf aangewezen zijn voor de eerste keer qua zelfstandigheid, nou ja, tweede keer eigenlijk. Dit proces móet ik vroeg of laat toch echt onder ogen gaan zien en deze twee reizen zijn daarvoor goede "tests" in de praktijk).
Daarnaast wil ik ook zelf betalen voor m'n paspoort.
Betreft studiefinanciering, tja.. Mijn huidige gespaarde salaris is helaas niet genoeg om alle kosten te dekken wanneer ik met mijn studie begin en dus zal ik moeten gaan lenen... Van mezelf, de spaarrekening die mijn ouders beheren en waar ik later in de nabije toekomst van moet gaan leven voor zover ik weet. Dit gaan dus niet alleen mijn ouders maar zeker ook ik, financieel voelen. Maar ik heb er écht alles voor over om deze studie te kunnen doen en hopelijk ook volledig te halen.
Ik wil al mijn Engelse potentie die ik al vaak genoeg heb moeten onderdrukken omdat de meeste docenten niet in staat waren mij het juiste lesmateriaal te bieden of mij gewoonweg weigerde vrijstelling te geven van het vak wat ik met twee vingers in mijn neus deed, er in zijn geheel uithalen binnen deze studie. Nu weet ik dat het niet alleen draait om Engels maar ook om docentschap en daar ben ik mij van bewust. Lesplannen schrijven bijvoorbeeld is niets nieuws voor mij gelukkig, al kan dit wel een opfrisbeurt gebruiken omdat ik mijn meest recente studie nog geen twee jaar geleden heb gevolgd. Al zal ik wel moeten gaan wennen aan de meer verantwoordelijke rol die ik ga krijgen en een doelgroep die net even wat dichter bij mij staat.
Dan boeken; ik ben bereid deze te betalen maar da's nogal een erg duur grapje. Gelukkig weet ik ook dat ik ze kan lenen.
StudentenOV; nu blijkt dat ik een héél jaar aan reiskosten moet gaan betalen maar dit komt goed volgens mijn ouders.
Verder, kijkend naar m'n zus, zal ik haar een aantal leugens voor haar eigen bestwil moeten gaan vertellen wanneer ze wéér naar mijn studie gaat vragen. Ik ben totaal géén voorstander van liegen en ben goudeerlijk, maar mijn ouders en ik proberen hiermee haar jaloezie te sussen.
Daarnaast snap ik nog altijd persoonlijk niet zo heel goed waarom ze jaloers is want zij heeft géén studieschuld, jongere broer idem dito, géén chronische belemmering (meer zeg ik er liever niet over in een openbaar topic) waarbij ze serieus in haar handen mag klappen vind ik, werkt meer dan ik, verdient goed, doet een leuke studie, veel leuke dingen en is vaak weg van huis en heeft niet te kampen met een jarenlange eenzaamheid wat weleens heviger aan mij knaagt gedurende sommige dagen dan andere.
Enige waar ze jaloers op is is de aandacht die ik kreeg vroeger/krijg. Al voel ik mij nu stukken meer onzichtbaar dan echt gehoord/begrepen door mijn eigen huishouden.
Nou, hoe leuk. Mega beschermd opgevoed worden en opgroeien en vervolgens bijna geen fluit kunnen als jongvolwassene waar ik dan vaak genoeg mijn ongenoegen over uit en mijn ouders zich schuldig over voelen. Maar het was of dit, of een jongvolwassene die totaal geen grip had op d'r emoties en uit pure frustratie koos om het op de mensen die het dichtsbij stonden af te reageren, want zo'n kind was ik vroeger. Onbegrepen en letterlijk wandelende frustratie al was ik nog zo aandoenlijk op sociaal gebied.
Kortom komt het neer dat ik over bepaalde financiële dingen moet gaan liegen naar m'n jongere zus toe om haar jaloezie in toom te houden want hierbij is ze richting mij niet bepaald realistisch met zaken en heb ik vaak het gevoel van "wordt eens tijd dat je ook eens in mijn schoenen gaat staan, want niet alles is voor mij fantastisch" maar dit zeg ik niet hardop.
Ik hoop gewoon dat ze mij wanneer ik deze studie ga doen wat meer met rust laat.
