Ik geef toe dat dit een minder leuk topic gaat zijn, maar dit zijn de momenten waarop ik mij eenzaam voel. Voor de context, ik kamp al 21, bijna 22 jaar met eenzaamheid, wegens indirect pesten op mijn zesde dat zo'n impact op mij heeft gehad mentaal en sociaal gezien dat ik alleen nog maar buitenshuis kwam voor school en nu dan werk. Dat is momenteel mijn versie van '’een frisse neus halen'’ Ik kan het niet mooier maken dan dit.
Hoewel mijn eenzaamheid zijn ups en downs heeft, duurt het nog altijd voort, waardoor het een heuse struggle is voor mij om daadwerkelijk een band op te bouwen en ik kan overkomen als beschermend naar mijzelf toe met het openstellen (bang om teleurgesteld te worden of te worden laten vallen, dankjewel voor dit, indirecte pesterijen) dan heb ik het over het offline gedeelte. Ik zie werkelijk waar nauwelijks tot geen zonlicht en kwijn zowat weg op mijn kamer het grootste gedeelte van mijn tijd. Maar laten we eerlijk zijn, er is een redelijk sterke connectie nodig met mij om iets voor mij te betekenen in mijn ogen. Dit geldt ook voor de vriendschappelijke connectie.
Mijn ouders hebben echt van alles geprobeerd afgelopen jaren; Handjehelpen, zorgboerderij, een plek waar ik heen kon voor leuke activiteiten en dan nu dus Join Us sinds een aantal jaar.
Ik heb een tijdje bij een fysieke Join Us groep gezeten, maar daar had ik uiteindelijk geen tijd meer voor in verband met werk etc. Sinds dat ik die groep verlaten heb, merk ik ook dat ik niet echt contact meer heb met die leden. Wat een gemiste kans is want met sommige had ik het echt leuk.
Hoe dan ook, dit zijn enkele momenten waarop bij mij het gevoel van eenzaamheid het sterkst toeneemt:
Wanneer mijn jongere broer en zus wat leuks gaan doen met vrienden, vriendin/vriend. Ik heb laatst aangekaart bij mijn jongere broer dat ik de hele broer/zus bonding echt heel erg mis, waarop hij zei dat ik met voorstellen moest komen richting hun toe. Hopelijk geldt dat ook andersom.
Wanneer mijn ouders zeggen '’je zit de hele dag alleen maar op je kamer, je hebt geen sociaal leven (buiten de deur)'’. Wat moet ik anders dan? Meer frequent naar beneden komen en met jullie gaan socializen terwijl jullie mij, mijn bloedeigen ouders nauwelijks tot niet willen begrijpen, of niet de tijd lijken te nemen ervoor? Ik heb niemand om echt face to face mee af te spreken en zelf iets doen is misschien leuk en makkelijker gezegd dan gedaan, maar dat doe ik echt al veel te lang. Ik ben niet iemand die extreem gemotiveerd is om zelf de deur uit te gaan, zelf op vakantie te gaan of dergelijke. Ik ga naar werk 3 dagen per week en that's it. Dat is meer dan genoeg '’quality time'’ met mezelf, terwijl ik de rest van de dagen niet eens meer de motivatie echt op kan brengen om dingen te doen die ik leuk vind, zoals lezen of gamen.
Wanneer mijn ouders het hebben over de toekomstplannen van mijn jongere broer en zus; het lijkt altijd maar over hun te moeten gaan, waardoor ik mij totaal niet gehoord of ook maar gezien voel. Ik heb dit al eerder aangegeven maar dan wordt er gezegd '’doe niet zo raar'’. Bij mij is het bijvoorbeeld zo van '’Wij vinden het niet erg als ze haar hele leven bij ons blijft wonen'’ en dit is commentaar waar ik persoonlijk enorm van schrok, want dit is absoluut niet de toekomst zoals ik die voor mij zie. Hoeveel ik ook van mijn ouders hou, wegens bepaalde gebeurtenissen, gemaakte herinneringen wil ik niet mijn hele leven lang noodgedwongen bij mijn ouders wonen omdat de huizenmarkt oververhit is.
Wanneer je iets voorstelt maar je krijgt wekenlang gewoon geen reactie, niks, of een hele late reactie terug. Nu begrijp ik dat mensen druk kunnen zijn en hun eigen leven hebben.
Wanneer je iets voorstelt maar er wordt gezegd '’ik heb al met vrienden afgesproken/ga er met vrienden heen'’ zonder verder voorstel of ik het misschien leuk vind om aan te sluiten. Als je reageert op een voorstel van mij maar bij voorbaat al weet dat je iets gaat doen met vrienden, zeg dat dan liever niet tegen mij en zeg liever '’ik heb al andere plannen'’. Als er iets is dat mijn eenzaamheid meteen triggert is dat eerste zinnetje het wel.
Wanneer er over mij heen wordt gepraat, of dat nou face to face is met meerdere mensen of online.
Wanneer ik merk dat mensen geen moeite doen om te vragen hoe het met je gaat, regelmatig contact te onderhouden nadat ze je een keer hebben ontmoet of op zijn minst geen hallo zeggen. Nogmaals, ik snap dat mensen druk zijn en hun eigen leven hebben, maar het is een hele kleine moeite, groot gebaar.
Wanneer er geen reactie op mijn topic is. Natuurlijk kan ik dit niet gaan forceren en dat wil ik ook totaal niet, maar ik zie gewoon wanneer het wordt bekeken. Wanneer een reactie dan uitblijft denk ik bij mijzelf van '’waarom heb ik al die moeite gedaan? Had het net zo goed niet kunnen posten'’.
Wanneer mensen geen moeite doen je op zijn minst een beetje te leren kennen of de tijd nemen om je te leren kennen.
