Zojuist thuisgekomen van werk.
Kom ik op m'n kamer.
Is alles opgeruimd. Blijkt mijn pa tijdens mijn werk in mijn kamer te zijn geweest welteverstaan. Ja het is het huis van mijn ouders, maar mijn kamer en spullen moeten ze écht vanaf blijven zonder te vragen of ook maar aan te geven.
Kom ik beneden, vraag ik aan m'n pa; "ben je op mijn kamer geweest zonder dit tegen mij te zeggen van tevoren?"
Zegt 'ie "ja dat ben ik, er lag veel zooi" waarop ik zeg dat ik het zélf op wilde ruimen en dat het wel zo fijn was geweest als óók ik daarvan af had geweten.
Dus ik vloeken omdat ik mij ook afvraag of al mijn games er nog zijn.
Zegt mijn pa "Geen schrijntje dankbaarheid, trut. Gewoon een trut ben je"
Ik ben dit huishouden zó ontzettend spuugzat. Des te langer dit doorgaat, des te meer ik afstand neem tot mijn ouders, tot ik uiteindelijk weg loop of iets het zal me jeuken.
Ik ben er helemaal maar dan ook helemaal klaar mee. Maar ja dat was ik al sinds 2017 om eerlijk te zijn.
De maat bij mij is gewoon vól, té vol.
Wat een verademing zal het zijn als ik eindelijk op mezelf woon. Ben ik van hun gezeik en mijn pa's gevloek en nare benamingen verlost. Geen wonder dat ik zeer weinig met mijn ouders deel en zogenaamd "té complex" voor ze ben.
Toppie eerste werkdag weer. Kijk nu al uit naar het avondeten. Sheesh. Ga nog liever met honger naar bed. Heb vandaag toch amper gegeten omdat ik er nauwelijks interesse in had met hoe ik mij voel en gedurende deze week. 🤷♀️
Edit: ook reactie gehad betreft inschrijven vervolgstudie waar ik nu 9 dagen te laat mee was.
Hebben ze mijn naam verkeerd geschreven 😑 Serieus... Hoe moeilijk is het om mijn naam te schrijven. Of kom ik van Mars ofzo.
Ik heb het gehad met vandaag en heb hoofdpijn waar je u tegen zegt. Morgen nog maar een dag werk waar ik mij doorheen moet zien te slepen en daarna blijf ik een hele dag op m'n bed liggen als je het mij vraagt.
Wat een rotweek en dat is nog maar zacht uitgedrukt.
