Ik ben er volledig van overtuigd dat het nooit beter zal worden.

Hey 😊

Het is overduidelijk hoe erg het je dwarszit, hopelijk helpt het delen hiervan al een beetje! Ik ben ook benieuwd hoe anderen hierover denken. Ik vind het persoonlijk lastig om hier een antwoord op te geven, maar ik zal het proberen. 

Ik vind sowieso heel erg om te horen dat je dit ervaart en hier doorheen gaat. Ik denk ook zeker dat mensen discrimineren op zoiets als uiterlijk. Ik probeer hier zelf altijd heel bewust mee om te gaan en iedereen een kans te geven, mits dat iemand me het gevoel geeft een goed mens te zijn. 

Ik ben alleen niet zo mee eens dat mensen die aantrekkelijker zijn intelligenter worden ingeschat. Het is niet voor niks dat modellen mee moeten dealen dat ze juist ontzettend dom ingeschat worden, terwijl er zeker wel bij zijn die ook de brains hebben. 

Ik denk alleen wel dat we inderdaad ons het meeste aangetrokken of meteen meer interesse voelen in mensen die we mooi vinden. Alleen ik denk ook dat dit heel subjectief is wat je dan ‘mooi’ vindt. Er zijn ook bijvoorbeeld modellen waar ik me écht bij afvraag hoe hun als ‘mooi’ gezien worden. Ook is het zo als ik praat met vriendinnen en kijk naar iedereen wat hun uit kiezen als een man die hun beschouwen als ‘knap’ dat we daar echt meningsverschillen over kunnen hebben. Tot zelfs zo ver dat wat de ene als knap beschouwd, de ander als echt ‘lelijk’ zou bestempelen. Dus ik denk dat het niet zo simpel te benaderen valt, zoals altijd alles veel complexer is en veel meer kanten heeft dan nu doen lijken. 

Voor de rest vind ik het heel moeilijk wat ik kan zeggen, want ik wil je natuurlijk vooral een beter gevoel geven. Ik hoop dat je een manier vindt om hiermee om te gaan. Ik denk dat op ieder potje een dekseltje past. En ik denk dat je het misschien van de verkeerde kant benaderd hebt. Het is altijd goed om aandacht te besteden aan je uiterlijk, maar uiteindelijk draait het allemaal om het innerlijk, want ook een goed uiterlijk zonder een mooi innerlijk betekent niks, maar een goed verzorgd uiterlijk komt altijd beter over. Ook geldt dit natuurlijk voor vriendschap of een baan. Daar zoeken ze niet per definitie mensen die ze ‘mooi’ vinden (behalve als je model wilt worden natuurlijk 😉), maar iemand die goede kwaliteiten heeft of in vriendschap die een goede match is met hun karakter. Uiteindelijk straal je ook uit wat er vanbinnen gebeurt, dus als je meer zelfverzekerd bent en goed in je vel zit, zul je ook opener en ‘aantrekkelijker’ overkomen op andere mensen. Dus misschien is focussen op zelfliefde en zelfacceptatie een goed begin? 

Daarbij weet je ook niet wat er in andermans hoofd omgaat. Ik heb zelf met body dysmorphic disorder moeten dealen en het heeft mij ook heel veel jaren en tranen gekost voordat ik mezelf kon waarderen om hoe ik eruitzie. En als ik ooit kijk naar mensen, vooral vrouwen online die delen over hun BDD kun je je niet voorstellen dat hun zich zo lelijk gevoeld hebben, terwijl ze zo mooi zijn! Ik denk ook dat heel veel mensen mee struggelen dat ze zichzelf niet mooi genoeg vinden, dat heeft mij geholpen om dat te realiseren dat we hier allemaal in meer of mindere mate mee te dealen hebben. 

Ik hoop vooral dat je jezelf niet in een depressie praat met dit soort onderzoeken. Ondanks dat ik denk dat er zeker een kern van waarheid inzit, is niks in het leven zo zwart-wit, maar dat betekent niet dat jouw verdriet er niet echt is. Ik vind het wel heel verdrietig om te horen dat je dit voelt. Ik weet ook niet of dit antwoord geeft op je vraag, maar ik hoop dat het je hoe dan ook een beetje helpt! ✨

Beste missrenate,

Alhoewel ik je goede bedoeling zeker waardeer zijn vele dingen die je zegt niet volledig waar. Ik kan je de onderzoeken sturen. Indruk op "karakter" word hevig bepaald door hoe iemand er uitziet, zie de toegevoegde foto. Schoonheid is niet volledig objectief nee dat klopt maar dat kleuren in elkaar overlopen ontkracht niet het feit dat er kleuren zijn. Het bestaan van turqoise bijvoorbeeld betekent niet dat blauw en groen niet bestaan. Als blauw lelijk is en groen knap, is er zeker ook een turqoise waar het subjectief is. Maar men zal niet zeggen dat iemand met een enorm misvormd gezicht door een ongeluk knap is, dat stoot tegen onze biologische instincten. Mensen preferen schoonheid vaak omdat het in vroegere tijden een teken van gezondheid en dus superieure levensomstandigheden of genen liet zien. De mens is heel slim maar we blijven simpelweg ook gelimiteerde dieren. Daarnaast is zelfacceptatie erg moeilijk wanneer mens in een hegeliaanse zin erkenning nodig heeft om zeker van zijn zaak te zijn. Ik heb geen familie meer, geen vrienden, geen werk, geen studie. Dus ik kan ook vrij moeilijk deze erkenning vinden. Wel erg lief van je missrenate maar ik vrees dat het voor mij niet zo is. Misschien heb jij, of iemand anders hier, een paar manieren hoe men kan omgaan met harde realiteiten?

Beste missrenate,

Alhoewel ik je goede bedoeling zeker waardeer zijn vele dingen die je zegt niet volledig waar. Ik kan je de onderzoeken sturen. Indruk op "karakter" word hevig bepaald door hoe iemand er uitziet, zie de toegevoegde foto. Schoonheid is niet volledig objectief nee dat klopt maar dat kleuren in elkaar overlopen ontkracht niet het feit dat er kleuren zijn. Het bestaan van turqoise bijvoorbeeld betekent niet dat blauw en groen niet bestaan. Als blauw lelijk is en groen knap, is er zeker ook een turqoise waar het subjectief is. Maar men zal niet zeggen dat iemand met een enorm misvormd gezicht door een ongeluk knap is, dat stoot tegen onze biologische instincten. Mensen preferen schoonheid vaak omdat het in vroegere tijden een teken van gezondheid en dus superieure levensomstandigheden of genen liet zien. De mens is heel slim maar we blijven simpelweg ook gelimiteerde dieren. Daarnaast is zelfacceptatie erg moeilijk wanneer mens in een hegeliaanse zin erkenning nodig heeft om zeker van zijn zaak te zijn. Ik heb geen familie meer, geen vrienden, geen werk, geen studie. Dus ik kan ook vrij moeilijk deze erkenning vinden. Wel erg lief van je missrenate maar ik vrees dat het voor mij niet zo is. Misschien heb jij, of iemand anders hier, een paar manieren hoe men kan omgaan met harde realiteiten?

 

Ik begrijp sowieso dat je graag bevestiging wilt. Ik bedoel ik heb mijn hele leven geroepen dat ik anders ben, dat ik me een alien voelde. Als ik dit aangaf zei iedereen altijd - goed bedoeld: “nee joh dat voel je alleen maar zo.” Ook psychologen zeiden vaak dat het puur mijn perspectief was. Tot een psycholoog een andere reactie gaf toen ik dit aangaf “ja, dat begrijp ik dat jij dat zo voelt, dat ben je toch ook?” en ik met mijn mond vol tanden zat, want ik zat al klaar met al mijn tegenargumenten wat bewees dat ik écht anders ben! Deze reactie van haar heeft echt mijn hele leven veranderd, want het voelde alsof ik eindelijk kon rusten in dat ik anders ben. Vooral omdat ze er ook een mooie kijk opgaf waarom dat niet betekent dat er iets mis met me is, dat het wel pijnlijk is, maar dat het ook hele mooie kanten heeft. Dus die bevestiging willen begrijp ik als geen ander. Daarbij ben ik zeker eens met dat voor zelfacceptatie ook erkenning nodig is, dat heb ik ook zo ervaren, dus dat is een moeilijk punt. Ik vraag me dan alleen af: heeft ooit iemand dan ook je echt het gevoel gegeven of gezegd dat je ‘lelijk’ bent? 

Ik ben ook zeker met je eens dat mensen onderschatten dat ons brein nog steeds zo werkt als in de oertijd. Onze omgeving en omstandigheden zijn natuurlijk compleet veranderd, maar het schijnt uit onderzoek dat ons brein helemaal niet zo geëvolueerd is als we zelf denken. Dus in die mate ben ik helemaal met je eens. Ik geloof ook zeker dat dit onderzoek een kern van waarheid inzit, maar ik blijf wel bij dat schoonheid nog steeds subjectief is! En ik denk ook een keuze. Ik denk als het gaat om partner keuze dat we steeds vaker kiezen voor iemand die onze ziel verrijkt. 

Daarbij ben ik mee eens dat iemand die een ongeluk heeft gehad en misvormd is dat we niet gaan zeggen dat iemand dan ‘mooi’ is, maar moet dat per se? Zoek op Instagram bijvoorbeeld @ hannahayl eens op. Zij is echt een schoonheid, maar ze is getrouwd met een man met een spierziekte waarbij veel mensen zeggen “waarom ben je in hemelsnaam bij hem?” maar zij laat zien dat zijn innerlijk veel belangrijker voor haar is. Dus ik blijf bij dat het erg complex is! 😊 

Ik vind het wel erg om te horen dat je helemaal geen familie, vrienden, werk of studie hebt, dat lijkt me erg pijnlijk. Als je er graag over wilt praten, bied ik je uiteraard een luisterend oor. 

Stel dat we het dan benaderen vanuit een harde realiteit: ik ben geboren met meerdere ernstige ziektes, ik zou dat een harde realiteit noemen. Ik heb jarenlang gezeten in een fase dat ik continu boos was op mijn lichaam, boos op de wereld, boos op alles, verdrietig, ik hield iedereen op afstand en zei alleen maar “ik ben nou eenmaal ziek, ik kan niks.” Tot ik me ben gaan realiseren dat het inderdaad een harde realiteit is: ik ben ziek, máár het is ook hoe ik ermee omga. Hierna is mijn hele leven veranderd. Ik ben nog steeds ziek, maar ik kan wel weer leven. Dus in dit geval moet je het dan behandelen als een harde waarheid, maar er het beste van maken. Life is a bitch en we hebben allemaal monsters waar we mee vechten, maar ik ben ook steeds meer van mening is dat hoe je je leven wilt leven? Gisteren zei nog iemand in een film toen het ging over kansen. Zij zei “jij hebt een kans gekregen en jij doet er niks mee.” Hij zei later tegen haar: “kansen moet je niet grijpen, maar creëren.” Dus mijn enige advies is om het dan te accepteren en er het beste van te maken! En ik hou van Steve Harvey’s quote: als je door de hel gaat, ga door, waarom zou je stoppen in de hel? 

Misschien helpen mijn adviezen nog steeds niet, hoop ik je ieder geval het gevoel te hebben gegeven dat iemand met je mee wilt denken! 

En ik vraag me ook wel af: wat denk jijzelf dat je nodig zou hebben om jezelf dan te kunnen accepteren? 

Beste missrenate,

Alhoewel ik je goede bedoeling zeker waardeer zijn vele dingen die je zegt niet volledig waar. Ik kan je de onderzoeken sturen. Indruk op "karakter" word hevig bepaald door hoe iemand er uitziet, zie de toegevoegde foto. Schoonheid is niet volledig objectief nee dat klopt maar dat kleuren in elkaar overlopen ontkracht niet het feit dat er kleuren zijn. Het bestaan van turqoise bijvoorbeeld betekent niet dat blauw en groen niet bestaan. Als blauw lelijk is en groen knap, is er zeker ook een turqoise waar het subjectief is. Maar men zal niet zeggen dat iemand met een enorm misvormd gezicht door een ongeluk knap is, dat stoot tegen onze biologische instincten. Mensen preferen schoonheid vaak omdat het in vroegere tijden een teken van gezondheid en dus superieure levensomstandigheden of genen liet zien. De mens is heel slim maar we blijven simpelweg ook gelimiteerde dieren. Daarnaast is zelfacceptatie erg moeilijk wanneer mens in een hegeliaanse zin erkenning nodig heeft om zeker van zijn zaak te zijn. Ik heb geen familie meer, geen vrienden, geen werk, geen studie. Dus ik kan ook vrij moeilijk deze erkenning vinden. Wel erg lief van je missrenate maar ik vrees dat het voor mij niet zo is. Misschien heb jij, of iemand anders hier, een paar manieren hoe men kan omgaan met harde realiteiten?

 

 

En ik vraag me ook wel af: wat denk jijzelf dat je nodig zou hebben om jezelf dan te kunnen accepteren? 

Ja velen geven mij het gevoel dat ik lelijk ben en velen zeggen het soms openlijk, bijvoorbeeld mijn moeder noemde me altijd lelijk. Maar ook dames die ik ontmoette of een manager waar ik laatst soliciteerde vond me te lelijk om met klanten te werken. Op de vraag wat ik nodig zou hebben mijzelf te accepteren antwoord ik dit: Nabijheid, respect en liefde. Met nabijheid bedoel ik iemand in de buurt die vaak contact met me opzoekr waar ik altijd langs kan komen en voor me klaar staat. Ik heb wel erg goede kennissen in de kunst en filosofiewereld maar deze wonen ver weg en zijn druk. Respect spreekt voor zich, ik wil als een gelijk mens gezien worden, niet als een zielige kreupel een zieke geest of een vreemdeling. Liefde bedoel ik niet per se een romantische verhouding mee (alhoewel als je eenzaam bent je daar vaak naar kan verlangen) maar juist iemand die om me geeft mij wil sterken etc, om wie ik ben.

Dus mijn acceptatie van mezelf leg ik volledig bij anderen, we moeten natuurlijk inzien dat de mens een groepsdier is. Het leven dat ik nu leef is tegennatuurlijk en daar komen geen goede vruchten van.