Waarschuwing; topic kan enigzins heftig zijn.
Des te dichterbij november aan het komen is, des te meer ga ik mij ergeren aan het feit dat ik over zo ongeveer een maand verjaar wanneer we in november zitten.
Dit jaar is niet bepaald fijn geweest voor mij, geen van ons.
Daarnaast maakt de huidige situatie, waar ik jammer genoeg nog altijd in zit, dat ik er gewoonweg niet naar uitkijk. Mede hierdoor in combinatie met mijn aankomende verjaardag, voel ik mij nog sterker eenzaam en dat wil ik niet voelen.
Ik wil niet ouder worden terwijl ik mij er nog altijd sterk bewust ben in wat voor soort complex gebeuren ik zit, onvrijwillig.
Ja ik ben een doorzetter en ik moet dingen wat positiever inzien soms, maar als je in een situatie zoals die van mij zit, raak je vermoeid en wordt het je steeds lastiger gemaakt om door te zetten, bijvoorbeeld wat blijer te zijn. Het gooit je in de volle overlevingsstand ook al zit je daar niet op te wachten, naar mijn mening. Je wordt een soort van geleefd door mijn situatie en je krijgt nauwelijks de kans dingen daadwerkelijk voor jezelf te doen of met anderen, buitenshuis, waardoor je je een beetje kan afsluiten. Laat staan te voelen, waar ik sinds dit gebeuren steeds voorzichtiger mee ben. Omdat je rekening dient te houden met het thuisfront. Hoewel ik dit heus geen probleem vind en weet dat mijn moeder niet om een manische depressie heeft gevraagd in d'r leven, vind ik het nog altijd lastig om er mee om te gaan vanuit mijn perspectief.
Geef mij maar volgend jaar, met mijn aankomende nieuwe studie na een aantal maanden wat langer bij mijn huidige tijdelijke baan hopelijk, hopend dat alles een beetje terug naar "normaal" gaat (al ben ik daar nogal skeptisch over, sorry) en dat ik uiteindelijk zo snel als het mogelijk is het huis uit kan. Dat zijn een aantal van de enkele lichtpuntjes aan de horizon waar ik mij aan vasthou en vast blijf houden.
Want ik ben klaar met dit jaar en mijn situatie, wat een steeds terugkerend iets zal zijn (en nee, dit heeft niks te maken met mijn werksituatie).
