Disclaimer: voordat ik mijn verhaal begin, wil ik benadrukken dat autisme een spectrum is. Dit houdt in dat iedereen met autisme anders is, en dat mijn verhaal ook echt alleen mijn verhaal is. Iedereen is anders, en dat geldt ook gewoon voor mensen met autisme.
Op 13 december ’21 hoorde ik dat ik autisme heb. Er waren al wel vermoedens, maar toch voelt het erg gek om nu ineens dit label te dragen. Ook besef ik me dat dit iets is waar ik mee zal moeten leren leven, aangezien je autisme je hele leven met je meedraagt. Voor nu is het voor mij belangrijk om meer duidelijkheid te krijgen: wat houdt autisme in voor MIJ?! Ik vind het spannend om hier mijn verhaal te delen, maar ook fijn :)
Wat aan de diagnose vooraf ging
Sinds mijn 15de heb ik regelmatig contact gehad met de POH-GGZ en/of psychologen. Mijn problemen werden wel wat beter, maar gingen eigenlijk nooit volledig weg. Ik had erg veel last van somberheid, en vooral sociale situaties maakte mij erg angstig. Een van mijn eerste psychologen heeft ooit uitgesproken dat zij een vermoeden had van autisme. Dit hebben ze toen heel kort door de bocht onderzocht. Na 1 gesprek met mijn ouders kwamen ze tot de conclusie dat er niet voldoende raakvlakken waren om bij mij autisme vast te kunnen stellen. Toch heeft het me nooit helemaal los gelaten.
Fast forward naar mijn vorige psycholoog. Sinds ik verhuisd ben voor mijn studie, heb ik het een tijdje zonder psychologen kunnen doen. Toen dat niet meer lukte heb ik opnieuw hulp gevraagd, en zo doende kwam ik bij mijn vorige psycholoog. Ook zij vermoedde autisme bij mij, alleen konden ze dat in die praktijk niet goed onderzoeken. Aangezien zij nu de tweede hulpverlener was die een vermoeden van autisme aankaartte, heb ik besloten om me op de wachtlijst te laten plaatsen voor een goed diagnose traject.
Zo werd de diagnose gesteld
Na ongeveer een jaar op de wachtlijst te hebben gestaan, was ik eindelijk aan de beurt. Meteen al bij de intake merkte ik dat deze psycholoog en regiebehandelaar thuis waren in het ontdekken van autisme bij vrouwen. Ik voelde me meteen op mijn gemak. De tijd is erg snel gegaan nadat ik mijn intake gesprek heb gehad. Ik heb een aantal gesprekken gehad, mijn vriend moest langskomen, en ook mijn ouders. Ook heb ik een hele stapel aan vragenlijsten moeten invullen. Op 13 december 2021 heb ik mijn diagnosegesprek gehad, en sindsdien weet ik dat ik autisme heb.
Hoe ik verder ging na de diagnose
Om heel eerlijk te zijn, had ik de diagnose niet verwacht of zien aankomen. Dit betekent ook dat het krijgen van de diagnose best een moeilijk moment voor mij was. Ondanks dat autisme iets is waar je mee bent geboren, en wat ik dus mijn hele leven al heb gehad, en voor de rest van mijn leven zal blijven hebben. Voelde het alsof het krijgen van de diagnose mijn hele leven heeft veranderd. Ineens had ik een labeltje waar ik nooit meer van af zou komen. De eerste paar weken na de diagnose was ik ook best wel in de war. Ik kon toch geen autisme hebben?!Het beeld dat ik in mijn hoofd had van autisme, dat klopte niet.
Na de diagnose ben ik veel gaan opzoeken, om op die manier een poging te doen het beeld van autisme wat ik had bij te stellen. Ik ben andere meiden met autisme gaan volgen op Instagram, en kwam er toen achter dat ik me toch wel erg herkende in hun verhalen. Ook de volgende 2 YouTube video’s hebben mij heel erg geholpen. Deze video’s hebben er voor gezorgd dat ik langzaam ben gaan inzien dat autisme toch wel een juiste diagnose is, en dat mijn beeld van autisme gewoon echt niet klopte. Ik raad jullie zeker aan om deze video’s te kijken, al is het alleen maar om een wat breder beeld te krijgen van autisme.
Hoe autisme zich in mij uit
Omdat ik nog niet zo heel erg lang de diagnose heb, is het voor mij en de psycholoog nog erg puzzelen om te begrijpen hoe autisme zich in mij uit. Voor mij is autisme iets wat zich erg intern afspeelt. Andere mensen zouden bij mij niet zo snel zien dat ik deze diagnose heb. Dit is ook iets wat ik terug krijg uit mijn directe omgeving. Tot nu toe heb ik het 1 vriendin, en mijn ouders vertelt. Zij hadden het niet verwacht en zien het dus ook niet aan mij. Aan de ene kant is dit best prettig, maar aan de andere kant levert dit ook weer nieuwe valkuilen op. Mensen verwachten altijd van mij dat ik mee kan mensen met “normale” (neurotypische) mensen, terwijl er intern zo veel gebeurt dat ik het vaak net niet kan bijbenen. Dit laat ik alleen nooit merken, en zo word ik dus regelmatig overvraagd. Gelukkig hoef ik niet in mijn eentje alles uit te zoeken, en krijg ik hierbij hulp van de psycholoog. Voor nu is het voor mij vooral belangrijk om er gewoon de tijd voor te nemen. Het heeft geen haast om autisme in mij duidelijk te krijgen, en dit probeer ik mijzelf ook regelmatig te vertellen.
Ondanks dat ik het wel echt heel spannend vond om mijn verhaal met jullie te delen, heb ik het toch gedaan, omdat ik het zelf ook erg fijn vind om de verhalen en ervaringen van anderen te lezen. Als je nog vragen of opmerkingen hebt na aanleiding van het lezen van deze blog, plaats ze gerust in de reacties. Ik sta altijd open om vragen te beantwoorden, zo goed als me dat lukt. Of om gewoon verder in gesprek te gaan. En ik sta ook zeker open voor nieuwe vriendschappen of om in contact te komen met anderen met de diagnose autisme! :)
