Ik zit de laatste tijd hier een beetje mee.
De afgelopen periode merk ik dat het soms lastig is voor mij om daarmee te dealen. Ik merk dat mensen na een tijd uit het niets negeren of mij in eens uit het niets verlaten en ik het gevoel krijg dat ik me leeg gezogen voel. Ik vraag me soms wel eens af waarom mensen dit doen, waarom het überhaupt gebeurd. Ik snap dat dingen zijn redenen heeft, maar alsnog kan ik het ergens gewoon niet begrijpen dat mensen dit soms nog durven te doen. Alsof ze zelf de volgen niet goed inzien. Ik voel me daarbij door de tijd heen een beetje beschadigd (na dat dit keer op keer gebeurd). Dit resulteert dat ik door de tijd heen gewoon weinig puf meer heb om dit allemaal te dragen. Op tijden kan ik het best wel hebben, maar dit blijft maar door de schermen zich steeds weer voorbij komen en vraag ik mij af en toe af wanneer het weer gaat gebeuren. Gelukkig heb ik dat niet veel, maar voor het laatst had ik het wel één keer gehad. Zelden doet me het herinneren aan een hechte band die ik met iemand had en heb ik het verlangen er naar en hoe mooi dat is om zoiets te hebben. Ik krijg ik het gevoel dat ik dat een beetje mis. Al die positieve herinneringen die je hebt kunnen maken en de band die er in mee gaat. Daarnaast heb je ook de persoon met wie je ook lekker mee kan optrekken en dan heb je dit soort dingen die door de schermen heen gebeuren (waar ik in het begin van mijn stukje over had). Dit voelt soms als dat iemand recht in mijn gezicht spuugt.
Ik vond het ergens lastig om dit even helemaal open te gooien in het open veld. Deels ook omdat ik niet veel wil klagen. Ik wou dit even kwijt, je hoeft er niet op te reageren en als je dit helemaal hebt gelezen. Bedankt I guess.
