"Even wennen"

hoi, ik heb hetzelfde, maar dan vanuit het perspectief van de transgender persoon. ik merk dat mijn ouders ook heel erg aan het rouwen zijn om het verlies denk ik? ik ben zelf ook tans-man. sterker nog, ik heb het gevoel dat ze die schakel nog niet in hun hoofd hebben gemaakt dat ik nu een jongen ben. hierdoor zijn ze helaas nog niet zo supportive zoals bij jou, en spreken ze me nog altijd verkeerd aan. ook worden als meisje, dochter, enzovoort komen nog elke dag langs. 

ik heb zelf nooit echt het gevoel gehad dat ik om mezelf moest rouwen, en kon daarom me niet voorstellen waarom mijn ouders om mij zouden moeten rouwen. ik ben immers nog steeds dezelfde persoon. het uiterlijk verandert daarintegen wel enorm. en dat is inderdaad erg wennen. het is een grote verandering, wat tijd nodig heeft om te wennen. ik snap wel dat je rouwt om de verandering, want het is ook niet iets kleins, maar wel fijn dat je hem meteen accepteert. je kunt het ook van de andere kant bekijken: je verliest misschien een zus, maar je krijgt er een broer voor terug😀

@Mace thanks voor je openheid hierover! Wat balen om te lezen dat je ouders het nog lastig vinden.. Hoe lang ben je nu uit als trans, als ik vragen mag? (Alsnog congrats on ur coming out btw 🙏🏻) Hopelijk went het vanzelf voor ze. Het heeft bij mijn broer ook wel een hele poos geduurd voor mijn ouders zijn naam goed zeiden, en vooral het gebruiken van woorden als ‘zij’, ‘dochter’, etc. hield nog heel lang aan, dat was het lastigst voor ze. Nu gaat dat vrijwel volledig goed, al betrapte ik mijn moeder er afgelopen week toevallig op dat ze ‘ze’ zei in een verhaal. 😝 Maar gaat beter dus. Hij heeft ook al zijn borst-operatie gehad, dat helpt natuurlijk ook mee. Als hij aan de testosteron mag straks, denk ik dat het nog makkelijker wordt voor anderen en dus ook voor hem. Ik kan niet wachten voor hem 🙏🏻 Hoe zit dat bij jou, sta je al/nog op een wachtlijst, of zit je al in een traject? (Als je hier meer over kwijt wil, natuurlijk)

Liefs, Daan

dankjewel! ik weet ongeveer 4 jaar dat ik trans ben. en ik ben al 3 jaar uit de kast bij mijn ouders en zussen, en vrienden die ik toen had. maar mijn extended familie weet nog niets(enkelen wel want dat heeft mijn moeder doorverteld), en ik ben nu op dit moment op werk bezig met vertellen enzo. ik heb de eerste tweeënhalf jaar niet veel vooruitgang geboekt met mijn ouders wat betreft acceptatie. sinds een tijdje gaat mijn moeder mee naar gesprekken bij de genderpoli, om haar een beetje bij te laten draaien voordat ik de volgende stap neem. tot nu toe zijn we op het punt dat mijn moeder zegt: '’je moet doen waar je gelukkig van wordt, maar voor ons hoeft het niet. wij vinden je al perfect zoals je bent'’. dit is het meest recente wat mijn moeder heeft gezegd. maar eigenlijk heb ik een beetje het idee dat ze me wel mijn ding laten doen dus, maar er zelf niet veel mee te maken willen hebben want daarom spreken ze me niet goed aan. maar dat is mijn speculatie.

over je vraag van het traject: ja ik heb de wachtlijst al doorlopen, en ben sinds maart/april bij de genderpoli. ik heb dus al een aantal afspraken achter de rug. ik heb in december een afspraak met een psychiater, die gaat beoordelen of ik aan de testosteron mag. dit is dus heel belangrijk. ik heb er wel voor gekozen om de testosteron als eerst te doen, en daarna borstoperatie. ik heb daarnaast ook de wens voor andere operaties, maar die zijn op dit moment niet mogelijk, waar dan ook in de wereld(als je meer wilt weten licht ik dat liever toe in een prive bericht). misschien in de toekomst, als de technieken voor transman operaties beter worden.  

@Mace lastig dat je ouders er zo in staan.. Wel fijn om te horen dat ze je verder wel je ding laten doen. Wellicht dat testosteron een groot verschil gaat maken; het wordt vast logischer voor ze als ze het echt gaan zien. Ik snap je keuze verder goed! Mijn broer heeft ook alleen de borst-operatie gehad, de ander staat om dezelfde redenen nu (nog) niet op de planning. Wel chill dat je nu in je traject zit, das fijn, dan gaan er dingen veranderen. 🙏🏻

Succes met je gesprek in december alvast! 

Liefs, Daan

Hi hi,

Dit heb ik persoonlijk niet zelf mee gemaakt, maar it makes so much sense dat je in een rauw process bent. Je bent heel lang gewend geweest dat je broer een meisje was, dus het is heel normaal dat je tijd nodig hebt om het te laten bezinken en dat je je voelt zoals je je nu voelt. Als je het voelt is het niet verkeerd, maar luister er juist naar. Dan geef je het een kans om het een plek te geven, en dan kan je het daarna accepteren. (Heel makkelijk gezegd, maar theoretisch is het vaak zo). Dat betekent niet dat je je broer niet accepteert, maar dat het voor jou ff wennen is, en dat is ook helemaal ok. Iedereen heeft zn eigen process tijd nodig. 

Heel veel sterkte in dit process! 🙏🏼

Hey hoi,

Dankjewel! Inmiddels ben ik er al aan gewend, maar wilde dit toch even delen omdat ik dacht dat anderen het misschien zouden herkennen. Ik heb er best lang mee rondgelopen omdat ik het half onbewust een beetje wegdrukte: het voelde niet goed dat ik ermee zat. Uiteindelijk kon ik echter gelukkig wel zien dat het een verklaarbaar gevoel is.

Bedankt voor je support!