Misschien ben ik de enige hoor.
Toen ik 2 was, ben ik door jeugdzorg uit huis geduwd. Nu, 18 jaar verder, struggle ik nog steeds met diverse dingen;
- Zo mis ik het gevoel om geliefd te zijn. Ik heb al 2 jaar geen relatie, me vorige en eerste relatie heb ik zelf uitgemaakt omdat mn ex alleen maar mn geld en spullen eiste, zonder echt van me te houden. Omdat mijn ouders niet voor me konden zorgen, sta ik er semi-alleen voor. Daarnaast mag ik mijn vader niet vanwege perfecitonisme en narcisme, en mijn moeder is geestelijk ziek. Het klink misschien behoorlijk cringe, maar ik kan niet de enige zijn die het hebben van een relatie mist…?
- Wanneer ik op school ben, durf ik amper te praten met mensen omdat ik bang ben dat ze wat van me vinden (Scared of failure?). Dit betreft mijn vorm van onzekerheid. Hoe gaan jullie hier mee om, hebben julllie tips?
- Hoe denken jullie over eenzaamheid en hoe gaan jullie hiermee om?
- Ook heb ik het gevoel dat ik niet goed genoeg ben (Gevalletje PTSS). Ondanks mn angst sta ik zeer zeker open om mensen te ontmoeten. Join us is voor mij de leukste comunnity om mensen te ontmoeten, ik denk dat iedereen hier het een beetje mee eens is.