Eenzaamheid op sommige momenten neemt alleen maar nog sterker toe

Je bent niet alleen in jouw proces. Krachtig dat je zo de woorden kunt geven aan jouw gevoel. Jouw traantjes zullen ook weer ergens goed voor zijn. Hopelijk brengen ze een beetje verlichting. 

Misschien dus ook niet te streng voor jezelf zijn. We rommelen allemaal maar wat aan. Je geeft zelf ook aan dat je pas bent begonnen met het werk wat je doet. Sommige dingen ontstaan ook in de tijd. Het is dapper van je dat je toch uitdagingen blijft aangaan. En dit zo schrijft hier. 

Het gaat vast allemaal goedkomen met een traan en een lach. Heb vertrouwen in jezelf. 

Hey, 

In mijn inbox zag ik dit bericht voorbij komen. Iets zei me dat ik moest reageren. Ik merk dat het me in mijn hart een beetje pijn doet als iemand zegt eenzaam te zijn. Zelf voel ik mij ook weleens zo, maar vroeger had ik dat veel meer. Zelfs in grote groepen voelde ik mij alleen. Ik ben altijd degene die het iedereen naar zijn/haar zin wil maken en wil dat niemand zich alleen voelt, maar niemand doet dit visa versa voor mij..

Ik heb best gestruggled met al deze gevoelens bij een traject bij de psych en nu weer bij een wandelcoach. Ik ben er nog niet, maar leer wel minder streng te zijn voor mezelf en dat helpt me enorm. Ga eens buiten wandelen, zeg mensen gedag. Je zult zien dat ze jou ook zien, je bent niet alleen!

Hey, 

Wat vervelend dat je hier last van hebt. Ik snap je helemaal waar jij mee zit loop ik zelf ook al mee rond.

Bij mij was het ook dat ik mij hele dag eenzaam voelde. Als ik op school was had ik niemand waar ik mee goed contact had. Om mij heen zag ik iedereen wel iemand had waar we mee veel contact hadden en sommige spraken ook na schooltijd af om dingen te doen. Bij mijn voetbalteam had ik ook geen echt goede klik, waardoor ik mij enorm eenzaam voelde ook al was ik met mijn teamgenoten we in de kantine naast elkaar voelde me toch enorm eenzaam. Thuis verveelde ik mij ook enorm want ik had niet weinig contact met mijn vrienden. Dus werd ik tijdens de lessen en thuis nam. (Eigenlijk het zelfde als leeg maar dan dat je niks opslaat en reageert dat je soort zombie voor je staart)

Ik liep vorige jaar stage en die begeleider en collega's zijden van waarom ga je niet iets zoeken wat met eenzaam deed. Mijn stage steunde mij enorm om mij hierbij te helpen. Ik kwam Join Us tegen en heb ik snel voor ingeschreven voor een online groep, omdat bij mij in de buurt geen Join Us fysieke groep was. Rond augustus starten de groep toen zat er iemand die dichtbij mij woont. Dus hadden we snel contact met elkaar opgezocht en sinds toen ben ik mij steeds iets beter gaan voelen. Ik spreek die persoon gelukkig elke dag en zien we elkaar vaak.

Is wel vervelend dat je vaak er niet erbij kan zijn bij de fysieke groep. Misschien helpt het als je online groep zoekt? Want dan hoef je niet te reizen. Zit je achter je laptop en krijg je misschien via zo wel iemand waarmee je goed contact mee kan hebben. Ik hoop voor je dat je snel iemand tegen komt waarmee je goed bevriend kan worden.

Mocht je willen je kan mij altijd via bericht sturen.

Dat is hem nou juist. Ik kom niet vaak buiten (al helemaal niet in deze buurt waar ik woon, heck dat doe ik al sinds mijn 6e niet meer) tenzij ik er een hele goede reden voor heb/motivatie (dit is werk op het moment, verder niks al adviseren mijn ouders wandelen in mijn eentje maar dat zie ik nu nog niet echt zitten). Zeg weleens hoi tegen mensen maar daar blijft het dan ook bij. Wanneer ik buiten ben in mijn eigen buurt wil ik gewoon het liefst zo snel mogelijk naar huis.

Denk niet dat ik veel baat ga hebben bij een online Join Us groep. Online contacten voelen altijd net effe wat anders dan offline contacten tenzij je online contacten makkelijk kan ontmoeten wat bij mij helaas niet echt het geval is. Daarnaast kan je niet bepaald veel doen met online contacten.

Daarnaast is mijn fysieke Join Us groep op zo'n twee, drie mensen en mezelf na echt veel te jong naar mijn mening. De meesten studeren nog en weten nog niet echt wat echt werk is en dat ik doordeweeks op sommige dagen ontzettend vroeg op moet maar dat ze voor die dagen willen kijken of ze iets kunnen afspreken 's avonds wat ik dan weer af moet zeggen ivm werk en het feit dat ik nog liever niet ontzettend laat thuis kom.

Dat en via dit platform vind ik het nogal lastig afspreken want zo vaak ga ik de deur niet uit of doe ik dingen samen met mensen.

Ja online groep is natuurlijk anders dan een fysieke groep.

Het contact met elkaar hebben wordt goed uitgedaagd door challenge die je krijgt. Daarnaast is het elke week een online meeting ik weet niet hoe vaak jouw fysiek groep is. Bijvoorbeeld stuur aan iedereen prive een vraag? Hierdoor proberen ze meer contact onderling te krijgen. In online groep proberen ze wel 1 keer een activiteit organiseren met de groep. Zodat je ook iedereen 1 keer elkaar fysiek kan ontmoeten. Maar of je meer met die personen kan afspreken kan ik niet zeggen. Daar moet jij en jouw groep voor zorgen dat jullie afspreken als jullie een klik krijgen.

Wat is jouw leeftijd en de leeftijd van jouw groep? Kan je dan niet in het weekend afspreken mocht het kunnen. 

Ja ik begrijp dat het lastig is om via deze website met mensen af te spreken. 

En naar een andere plek fietsen, een bos of strand of park in de buurt? Wandelen met oortjes in vind ik heerlijk :))

Ik had ooit een fiets maar die heb ik al jaren afgezworen en weggedaan eigenlijk omdat ik door mijn fiets straal werd uitgelachen door fietsers die dan voorbijkwamen. Strand is in geen velden of wegen te bekennen hier, alleen een beetje bos/park maar dat valt ver buiten mijn dorp.

Hoe bedoel je uitgelachen worden om je fiets? Kan zoiets? Ik heb dat nog nooit gezien dat iemand om andermans fiets lacht.

@Eline23 Ik denk dat ze meer bedoeld om de manier hoe zij fietst en niet zozeer de fiets zelf.

Beide eigenlijk, @Glorfindel, @Eline23 maar het lag hem, kijkend naar mijn ervaring voornamelijk aan de fiets in kwestie waar iemand, in dit geval ik, zeer zeker om werd uitgelachen door mede-fietsers en dit weten mijn ouders ook nog goed want ze waren er zelf bij. We waren gewoon doodnormaal aan het fietsen, was mooi weer maar iemand moest weer zo nodig op de zijwieltjes (ja ik weet het, klinkt gek) van mijn elektrische fiets letten destijds, puur omdat ik nou eenmaal moeite heb met het houden van mijn evenwicht (al helemaal op een fiets), hier rotopmerkingen over maken en me vierkant uitlachen met gevolg dat ik thuiskwam, mij kapot schaamde voor mijn fiets/fietsen in het algemeen, steeds minder zin had om te fietsen en 'm uiteindelijk maar wegdeed want hij stond toch stof te vergaren in de schuur. Sindsdien fiets ik niet meer. Die motivatie ben ik jaren geleden al kwijtgeraakt. 

Jeetje wat een nare ervaring zeg, dat snap ik wel... heb je nu nogsteeds moeite met het houden van je evenwicht? Is een driewieler geen optie? Zie die hier in het westland ook weleens voorbij komen.

Moeite met mijn evenwicht zal ik mijn hele leven blijven houden en driewieler had ik voor mijn elektrische fiets geprobeerd maar dat fietst gewoonweg te zwaar voor mijn doen.

Hmm wat vervelend zeg!

@The Ineffable Bookworm@Eline23 Aha, nu snap ik het waarom het beide is. Wel erg vervelend om dat allemaal mee gemaakt te hebben, je staat er helemaal niet op te wachten… Als ik vragen mag, je hebt wat moeite met je evenwicht te behouden door de motoriek?

Ik heb ook een iets verminderd evenwicht, alleen ik kan dan nog gewoon lekker fietsen. Zelfs zonder handen, al zijn bochten nog wat lastig en moet ik ze herleren.

@Glorfindel 

Ja, maar ja waar sta ik tegenwoordig nog wel op te wachten.

Dit soort dingen zijn bij mij van tevoren al te voorspellen en te verwachten. Het verrast mij niet meer tegenwoordig, men weet uit ontwetendheid gewoon niet goed te reageren en als gevolg daarvan krijg ik zulk soort reacties. Als ze in mijn schoenen hadden gestaan hadden ze wel anders gepiept.

Hetzelfde geldt voor de oude buurtkinderen destijds die vanaf jongs af aan mijn hele sociale leven buiten  school overhoop hebben gegooid met hun indirecte pestgedrag en daarmee veel meer schade hebben aangebracht dan ik ooit heb verdiend, ook al is dat dan van vele jaren geleden. 

Had het er gisteren nog over met mijn ma hoe erg ik mijn oude woonplaats mis en dat ik nog altijd een schrikbarend laag zelfbeeld heb. Het enige wat ik deze dagen ken zijn de muren van mijn kamer en werk, maar mij wordt verplicht daar heen te gaan.

Ja mede dankzij mijn motoriek heb ik een minder evenwicht, een minder fijne motoriek, grove motoriek, etc...  Zowat alles wat "normaal" is voor iemand anders (fietsen, sporten, gitaarspelen, tekenen, autorijden bijv) is niet bepaald voor mij weggelegd tenzij er ontzettende rekening mee wordt gehouden (maar ik wil absoluut niet in een hokje gestopt worden of zielig worden gevonden) wat ik nog altijd moeilijk te accepteren vind want het frustreert mij bijna constant, des te ouder ik word.

Hey Ineffable Bookworm.

Ik lees je post en vind het jammer om te horen dat het nog niet echt wil lukken met nieuwe contacten maken. Waar ik wel heel veel waardering voor heb is dat je veel doorzettings vermogen hebt en blijft proberen het gaat je zeker lukken om gezellige nieuwe mensen te ontmoeten daar ben ik van overtuigd.

in je post lees ik ook terug dat je mooie stappen hebt gemaakt met werk ik weet nog dat je net de discord in kwam en dat een van de dingen was waar je veel tegen aan liep.

Openbaar vervoer kan je niet voor helaas. ik loop daar ook tegen aan. Als ik kijk waar je vandaan komt en waar je nu staat denk ik persoonlijk dat je best mooie stappen gemaakt hebt.

Van geen werk en thuis zitten en geen sociale contacten naar werk een (online) D&D groepje een meeting met iemand van de community en een fysieke join us groep ondanks je daar niet altijd naar toe kan wegens het openbaar vervoer wat gewoon vervelend is.