Ik begin me steeds meer af te vragen wat ik fout doe,
ben ik zo een vreselijk mens dat niemand maar een tikkel moeite doet om mij echt te leren kennen? Online is het makkelijk: dan chat en praat je met iedereen, en dan is alles gezellig. Maar in het echt word ik altijd scheef aangekeken voor mijn gevoel. Ik begin me steeds meer en meer te irriteren aan mensen, dus mijn houding word ook steeds minder open maar ik ben er gewoon zo klaar mee dat het altijd van mij af moet komen, en als ik eindelijk een vriendin tref, steken ze je in de rug, doen ze je pijn, en herriner je precies weer waarom je mensen niet dichtbij moet laten.
Ik heb een moeilijk verleden achter de rug, en heel veel angst voor binding en verlating. Ik vertrouw mensen totaal niet. En als ik iemand wel zie zitten, word ik gewoon genegeerd of afgekat. Ik ben er gewoon zo klaar mee.. wat doe ik in godsnaam fout? Ik ga altijd door het vuur voor iedereen die ik liefheb, ik heb zoveel voor mensen gedaan. En nu ben ik gestopt met als eerste berichten sturen, en ik krijg zelf helemaal niks. En dat doet echt heel veel pijn, denkend dat je vrienden hebt maar er eigenlijk helemaal alleen voor staat.. bevestigt ook weer mijn gevoel naar mensen, en relaties: kansloos, pijnlijk en ronduit nutteloos.
ik moest dit even kwijt, misschien dat iemand zich hierin herkent, je bent niet alleen <3
