Dat is alweer een poosje geleden, mijn kindertijd... man wat voel ik me nu een opa. Terwijl ik nog niet zo oud ben. 
Als ik zelf terugdenk aan mijn eigen kindertijd vloeit er een mix van emoties door me. De eerste is geluk, blijdschap van het plezier dat ik beleefde als kind. Ik was blij, enthousiast met de (misschien voor anderen kleinste) dingen waar een volwassene misschien helemaal niet opgetogen van zou worden. Nieuwsgierig naar dingen die ik nog niet eerder had gezien en gehoord - wat ik overigens nu nog steeds heb. Dat ben ik nooit verloren. 😉
Het tweede is verdriet, een soort van gemis gevoel. Jammer dat dat stuk in mijn leven is afgesloten. Maar ook ben ik blij dat ik die tijd heb beleefd - eigenlijk kun je het overleefd noemen. Er zijn ook periodes geweest in mijn jongere jaren dat ik me eenzaam heb gevoeld, gepest, verlaten en niet wist hoe ik voor mezelf op kon komen. Ik herinner me nog (Interpolis*) glashelder dat wanneer een vriendinnetje van de middelbare school ziek was, ik van tevoren al mezelf mentaal prepareerde om alleen te zitten in de pauzes. Die eenzaamheid had ik toen dus beduidend gevoeld.
Met de kennis van nu weet ik dat ik er niets aan kon doen, dat er nu eenmaal mensen zijn die je het leven niet gemakkelijk willen maken, die alles zullen proberen om je mentaal te breken. Maar zo steekt de wereld nu eenmaal in elkaar. Niet iedereen is lief. Het heeft zeker bijgedragen aan mijn eigen diepe onzekerheid over wie ik ben, wil zijn en wat ik vind van anderen. Je staat vaak paraat uit angst om gekwetst te worden, je bent op je hoede en bent angstig om iets verkeerds te zeggen. Maar weet je- je kunt niks verkeerd zeggen! Als je iets zegt waar je later van dacht oh.. kom erop terug! Neem verantwoordelijkheid en ben assertief!
Ok terug naar mijn verhaal - hetgeen wat ik dus mis uit mijn kindertijd is:
- De onbezonnenheid: rennen, springen, onder de modder zitten na het spelen, geen grenzen voelen, het regelmatige gevoel hebben dat je alles aankon
- Nieuwsgierigheid naar alles: alles vragen aan anderen, vrienden maken met iedereen - ik had op vakantie altijd wel een vriendje
- Assertief zijn: vooral toen ik jonger was stapte ik op alles en iedereen af, nadat ik gepest werd door een jongen op de basisschool zwakte dit af omdat ik onzeker werd over mijn eigen doen, laten en kunnen
- Muziek/boeken: Goshh... de muziek Ch!pz, K3, Kus, Jan Smit, Nick& Simon, Gummy Bear etc. Being back the good ol' music days, MP3 player had ik een! Qua boeken herinneringen heb ik Puk van de Petteflet, Geronimo Stilton, Hoe overleef ik..., de griezelbus, Dolfje Weerwolfje, Suske en Wiske, de kinderbijbel en meer weet ik zo niet uit m'n blote hoofd.
- Uitklapbare telefoons: Ik had een blitse uitklapbare telefoon met daarop Doodle Jump, dat speelde ik regelmatig in de pauzes! Ja veel meer kon je er niet op doen. Other than flexing with it. 😎
- Speelgoed: Furbys, Next Top Model rekenboekjes, scheetkussentjes, vriendschapskettingkjes die ik kocht bij de Claires, Glow in de dark sterren die ik altijd op mijn muur plakte, KNEEDGUM DIT MIS IK ZO!, spelen met scoubidou bij de buitenschoolse opvang, Hot Wheels, de Diddl plaatjes + zeepjes + parfum die ik spaarde, vingerskateboards, Gogo's die ik actief spaarde (kreeg je bij de boodschappen), Knex waar ik mee speelde in de kinderopvang, Neopets die ik nu nog steeds ergens in mijn kast heb liggen, Schleigh of hoe je het ook schrijft - dan bedoel ik van die mooi geschilderde plastic realistische dieren figuren, zo'n aquapet dat was een figuurtje in een plastic waterpotje aan doorzichtige touwtjes en als je op een knopje drukte begon die te bewegen en geluidjes te maken, dat Elefun spel - waar je met een netje de papieren vlindertjes moest vangen die uit de plastic slurf van de olifant geblazen werden. 
- Geen verantwoordelijkheidsgevoel: Dit is denk ik nog de allerbelangrijkste voor me. Ik zou willen dat ze je voor konden bereiden op het volwassener worden op basis/middelbare scholen. Want hoe doe je dat nu- volwassen worden? Wat komt er allemaal bij kijken? Het is verwarrend, er wordt steeds meer van je verwacht, mensen lijken als een soort van bosjes om te vallen van de stress en komen in een burnout terecht, allemaal met de voornaamste reden dat er teveel druk achter wordt gezet. Natuurlijk zijn het meerdere factoren maar in basis is de maatschappij een wereld waarin veel van je verwacht wordt als individu. Ik heb ervaren dat het lastig is om te schakelen, dingen te begrijpen als je ze nog niet eerder hebt gedaan, sociale aspecten oppikken kan regelmatig lastig zijn, het kost me meer energie dan de gemiddelde mens. Daar ben ik me bewust van. Dat vind ik het voordeel van volwassener zijn, je kunt jezelf verder ontwikkelen. Ontdekken wie je bent kan nog steeds!
Wat een prachtige conclusie is om te trekken voor mezelf is dat het tof is om alles zo terug te lezen over mijn kindertijd en dat het me veel goeds en minder goeds gebracht heeft - maar dat dat een afgesloten stuk is. Ik focus me op het hier en nu, om mijn geluksgevoel te zoeken in de dingen die ik nu aan het doen ben en niet blijven 'hangen' in oud aangeleerd gedrag. Hangen op het oude laat je niet in het hier en nu leven.
Dit komt neer op de concluderende quote:
"De mens vreest het meest van het lijden dat hij vreest."
Wat mis jij aan jouw kindertijd? 
* die Interpolis Glashelder comment is iets wat spontaan in me opkwam.
