Sinds een aantal dagen ben ik een jaartje ouder geworden en sinds dat ik ben verjaart begint de 'beruchte' midlifecrisis toch echt steeds meer boven mijn hoofd te hangen. Al helemaal nu ik recentelijk de vraag '’waar zie jij jezelf over 5 jaar?'’ over mij heen kreeg, wat mij nogal oncomfortabel maakte op dat moment.
Mensen van mijn leeftijd zijn, naar mijn mening, een stukje verder in het leven dan ik ben momenteel. Althans zo lijkt het. Sommige wonen al op zichzelf, anderen gaan veel uit met vrienden doen leuke dingen en zijn hierbij vrijwel ongehinderd door reisafstand, hebben werk of eventueel een eigen auto of doen aan rijles. Kortom zij zitten niet vast aan reisbeperkingen en dergelijke. Ze kunnen zowat gaan en staan waar ze willen. Dit alles maakt mij, toegegeven, ontzettend jaloers. Waarom, omdat deze dingen voor mij niet zo vanzelfsprekend zijn, laat staan '’makkelijk'’ te bereiken en dan heb ik het nog niet eens over de financiële kwestie.
Al zo vaak heb ik aan moeten horen '’het komt allemaal goed met jou'’ of '’jouw tijd komt nog'’ Maar ja, wanneer dan? Wanneer is het eindelijk mijn beurt? Het zijn dat soort opmerkingen waar ik gewoonweg echt moe van word. Al helemaal wanneer het vanuit iemand komt die niet weet vanuit welke richting ik mij omhoog heb moeten '’klauwen'’ om zo maar even te zeggen, zonder er mij al teveel over te vragen en/of ook echt te luisteren, wat ik niet zo leuk vind.
Als ik kijk naar mijn familie zijn zij echt veel verder in het leven dan dat ik ben en dan sta ik daar maar een beetje aan de zijlijn, wachten om mij te '’ontpoppen'’ en volledig te ontplooien tot ik een ons weeg. De enige die mij enigszins lijken te begrijpen zijn mijn vader en iemand anders die ongeveer hetzelfde heeft moeten meemaken als mij en het daarom ook niet mooier maken dan dat het is maar mij met beide voeten op de grond houden in plaats van het te sugarcoaten of te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Want ik weet wel beter en zie het leven niet als '’maneschijn en rozenblaadjes op een zilveren dienblad'’ wat het in mijn geval nooit echt is geweest om heel eerlijk te zijn. Vandaar dat ik soms ook een beetje te hard van stapel lijk te lopen met wat ik allemaal wel niet wil en zeer waarschijnlijk ook veel te hoge eisen aan mijzelf stel omdat dat een beetje de '’norm'’ van de samenleving is. Daarnaast heb ik gewoon een ontzettend laag zelfbeeld/eigenwaarde en ben ik een gedreven ambitieus iemand dus dat heeft er ook een handje in.
Nu dat ik enkele maanden ben afgestudeerd en dus een dagje ouder ben heb ik bij mijzelf de laatste zo van '’Is studeren en diploma's hebben behaald echt het enige wat ik tot nu toe heb bereikt naast een heel klein stukje qua zelfstandigheid?'’ Terwijl ik goed weet dat ik trots op mijzelf mag zijn en dat wat ik heb gedaan toch echt noemenswaardig is zoals er tegen mij wordt gezegd en dat ik moet kijken wat er verder in het verschiet ligt. Maar op dit moment in mijn leven vind ik dat echt heel erg lastig.
Het verbaasd mij daarom ook niet dat ik gisteren maar liefst zeven(!) dagboekpagina's (lekker ouderwets) had vol gekalkt tot handkrampen aan toe nadat ik die vraag over mij heen had gekregen. Normaal doe ik niet zoveel aan dagboeken maar ik merk de laatste tijd toch echt dat ik hem er steeds vaker bij pak. Zoals al eerder tegen mij is gezegd is dat ik zoveel mogelijk uit het leven wil halen en dat dit mij is gegund maar dat het door omstandigheden ik gewoonweg '’stilsta'’ weer en dat frustreert mij enorm, kijkend naar hoeveel obstakels ik te verduren heb gekregen waar ik mij maar even doorheen heb moeten weten te slaan.
